Deze middag kreeg ik onverwacht een berichtje van een collega revalidant, die vertelde dat een man uit onze Heliomare groep is overleden. Ik kreeg het koud, kippenvel en de rillingen liepen over mijn rug. Het is ver van mij af, maar toch zo dichtbij. De hele dag schoten beelden van hem voorbij. Hij genoot zo van de potjes tafeltennis en badminton en hij schilderde graag. Maar hij had het zwaar en zijn lichaam werkte niet mee. Heel triest. Ik ben stil van binnen en merk dat het me enorm raakt. Het doet meer met me, dan ik had kunnen bedenken. Soms haal je niets meer uit het leven en dan is loslaten het enige wat verlichting biedt. Ondanks dat ik hem alleen van Heliomare ken, weet ik zeker dat ik hem nooit zal vergeten. Het was een lieve man en wens zijn familie, vrienden, collega revalidanten en verpleging heel veel sterkte met dit verdrietige verlies. ????

Een tijdje geleden heb ik een gedicht geschreven. Vandaag kwam deze bij mij boven drijven en daarom deel ik het graag met jullie. Opgeven is voor mij geen optie, ik heb te veel om voor te leven. Alle mooie dingen van het leven, hoe klein ook, koester ik met heel mijn zijn. En ja, soms is het nodig om je angsten en zwakke momenten te laten zien. Het is onmogelijk om altijd sterk te zijn. De kunst is om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar te accepteren dat wat je voelt, jezelf toe te

spreken en te herpakken. Makkelijk is het niet (ik spreek uit ervaring ????), maar morgen pluk je een nieuwe dag.????

Angst

Soms word ik overvallen, door een deken van angst.

Het is donker,

en ik krijg het benauwd.

Mijn adem stokt.

Ik heb het gevoel dat ik stik.

Uit alle macht probeer ik

te ontsnappen.

Op zoek naar het daglicht.

In een flits komt de heftige tijd die achter mij ligt voorbij.

En zie ik een onzekere toekomst voor mij.

Maar het eerste straaltje zon dat ik zie,

geeft mij kracht en energie.

Ik pak het vast,

en laat het niet meer los…✨

Ilse ❤️