Ik ben sterk. Maar vandaag even niet.

Doorgaans is januari niet de leukste gezelligste maand van het jaar. Het verre van dat. Hij is standaard te lang, te donker, te grijs, te saai, te nat, te koud en daar bovenop komt dan ook nog de Corona-lockdown. Het is dus niet gek dat veel mensen nu last hebben van een winter-dip. Zo belandde ook ik in de eerste dagen van dit mooie nieuwe prachtige jaar al in een piepklein dipje. Het gebeurde eigenlijk na aanleiding van een boswandeling van mijn mannen met de hond. Zij kwamen zaterdag enthousiast terug uit Elswout en hadden genoten van het uitje met Sim met al zijn gekke spontane moves. Ik was simpelweg jaloers. Je moest eens weten hoe graag ik urenlang door het bos zou willen struinen, nets zoals ik vroeger met Body deed. Er werden wat grappen gemaakt om mij te sarren, maar ik trok het deze keer niet. Totaal niet. ????

Mensen huilen niet uit zwakte, maar omdat ze te lange tijd sterk zijn geweest.

Driehonderdvijftig dagen per jaar ben ik (bere)sterk, zes niet. De eerste heb ik nu al gehad, dus nog maar vijf te gaan dit jaar. ???? Nee hoor, zonder gekheid, over het algemeen heb ik geaccepteerd dat mijn leven anders is dan dat het was, maar soms lukt het gewoonweg niet. Dan baal ik enorm van alles en zie ik mezelf alleen maar als gehandicapte op die bank zitten. Ik had slecht geslapen vanwege de fantoompijn, mijn onderrug, tennisarm en schouder deden pijn en de tranen zaten hoog. Heel hoog en daarom liep mijn emmertje over. Zo verdronk ik ‘even’ in zelfmedelijden. ???? Het lijkt dan of de hele wereld gelukkiger, gezonder, completer, geliefder en fitter is, wat natuurlijk helemaal niet zo is. Dat weet ik ook heus wel, maar toch…

Op het moment dat we naar Zandvoort reden, om daar een stukje op de boulevard te lopen, kwam het met bakken uit de hemel.

Ook dat nog. ???? Net nu mijn behoefte aan frisse lucht zo groot was, was de zon in geen velden of wegen te bekennen. Het was hondenweer. We reden zelfs in file van Haarlem naar Zandvoort en langs Bloemendaal weer terug. Ook in de file. Zonder uit te stappen. Leggy is de auto niet uit geweest. Ik dus ook niet. ???? Toch was ik blij met dit kleine uitje. Even iets anders zien dan de binnenkant van onze huiskamer. Gelukkig was het de zondag beter weer, zodat ik deze keer met manlief en Sim mee kon naar het ‘Koeienpaadje’ (bos tegenover Elswout) om een klein rondje te lopen. We waren overigens niet de enige die op dat idee waren gekomen. Druk joh! Het leek of Corona helemaal niet bestond. Begrijp het wel hoor, want ze verkopen daar bij de ‘Stinkende Emmer’ Glühwein en oliebollen to go. Heerlijk! Sven stond trouwens in de patatkraam en ook daar was het gezellig druk. Wij probeerden met onze pup door de menigte en honden heen te lopen, wat niet mee viel. Sim vond alles en iedereen leuker en interessanter dan ons. Een echte Lab! ???? En… mijn dipje verdween in het zonnetje.

Tandarts

De eerste normale (werk)dag van 2021 lag ik alweer met mijn mond open bij de tandarts.

Wat een gedoe. De kroon die, tijdens het eten van een zoutje op kerstavond, voor de tweede keer afbrak, moest hersteld worden. Ik heb die heerlijke kerstdiners alleen met de linkerkant van mijn gebit gekauwd hè? Als daar maar geen gedoe van komt. ???? Provisorisch werd de probleemkies gerepareerd, want duidelijk was dat deze kroon vervangen moet worden. Tijdens het boren viel de kies nog verder uit elkaar. Zucht. Na de behandeling hebben we een datum geprikt om een nieuwe kroon aan te meten, te bakken (ja, die gaat in de oven) en te monteren. Hier moet ik anderhalf uur voor uittrekken. Leuk is het niet, maar ik hoop met een nieuwe kroon weer een sterk gebit te krijgen, waar ik voorlopig weer een tijdje mee vooruit kan. ????????

Sim 16 weken

Onze zwarte Lab is, ondanks dat hij langzaam maar zeker zijn wolfs kleren uitdoet (????), twee keer zoveel hond als acht weken geleden.

Inmiddels weegt ons kleine hondje ruim vijftien kilo en leert elke dag. Een hondengedragstherapeute waar ik contact mee heb, zei dat het belangrijk is om onze Sim regelmatig te laten wennen aan mijn hulpmiddelen; de rolstoel en handbike. Ik moet in de gaten houden wat hij spannend vindt (niets natuurlijk, het is een stoere Lab ????????) en hoe hij reageert op het geluid (niet ????) en het draaien van de wielen (boeit hem ook niet ????). Natuurlijk had ik binnen in huis al een paar geoefend, om hem naast de rolstoel te laten lopen, maar nu wilde ik ook eens alleen naar buiten. Een klein stukje. Om te oefenen. Sven hielp mij bij de voordeur, omdat onze hal zo smal is dat de hond niet naast de rolstoel kan lopen.

Op de stoep deed ik zijn korte riem om mijn rechterhand, had ik hondenkoekjes binnen handbereik en rolde ik de eerste meters. Alleen met Sim.

Ik was het niet van plan, maar heb uiteindelijk toch een rondje om het zwembad gedaan. Sven kwam wel halverwege kijken of het goed ging, waarschijnlijk maakte hij zich zorgen, maar dat bleek onnodig. Sim moest rechts van mij lopen, dat ging een paar stappen goed en dan liep hij weer voor mijn wielen. Ik was als de dood dat ik over zijn pootje zou rijden, net als de eerste keer dat ik met Frank en hem meerolde. ???? Rollen, stilstaan, corrigeren en steeds kleine stukjes vooruit. En koekjes. Veel koekjes! ???? Voorbijgangers zagen dat we aan het trainen waren en gaven ons de ruimte. Fijn, want anders ben ik de aandacht zo kwijt en wordt het een lastig verhaal. Het laatste stukje naar huis mocht hij met Sven mee rennen en rolde ik trots achter hen aan. ???? Dit was toch een mooie mijlpaal, zo in het begin van het nieuwe jaar!

Spreuk van de dag

Als het ‘weer’ niet mee zit, zorg dan voor een goede bui!