Selecteer een pagina

Spring is the air!  Waarom zou ik? ????

Net voordat ik naar Heliomare zou vertrekken, kwam Peetje aanwaaien met haar hondenkind in het fietsmandje. Zo schattig! Of ik tijd had voor een bakkie. Maar natuurlijk, gezellig! De lente is nog maar net een paar dagen oud en het was en is nu al heerlijk warm buiten. Zou het een voorbode zijn van een warme zonovergoten zomer? Ik hoop het van harte!

Vanwege de hoge temperaturen in onze achtertuin was ik dan ook voor het eerst echt ‘schaars’ gekleed. Nationale Rokjesdag is pas ergens eind april, maar ik had er al een aan hoor. Waar de meeste dames onder ons twee melkflessen hebben, (oftewel een winterse witte benen-look), komt er bij mij maar eentje onder mijn rokje vandaan. Elk jaar vind ik dat weer een dingetje, omdat een bloot been nu eenmaal zichtbaarder is dan een been gekleed in een donkerkleurige legging. Zo ‘springt’ mijn handicap in ‘spring-time’ wel heel erg in het oog. ????

Ik koester mijn littekens. Het zijn de trofeeën van de fysieke en mentale strijd die ik heb gewonnen.

Die grote plek op mijn linker bovenbeen, waar ze destijds de huid vanaf hebben geschaafd voor de huidtransplantatie, zie je trouwens nog altijd. Het pigment komt maar niet of nauwelijks terug, geen ramp natuurlijk al moet ik daar wel altijd goed smeren met factor 50, anders is het binnen no-time verbrand. Peet was gekleed alsof het kwik was blijven steken op een graadje of tien en alleen al bij het zien van de verschillende kledinglagen, brak het zweet mij uit. Terwijl zij zich van wat laagjes ontdeed, trok ik snel een jurkje aan zodat ik ‘decent’ gekleed met de rolstoel de voortuin in kon. Ons Lynn bracht heel lief twee cappuccino naar buiten, waarmee terras Moerkerk officieel was geopend!

Ik kwam vanmiddag in de file terecht, maar gelukkig was ik niet de enige. ????

Om kwart over één had ik de rolstoel ingeladen en zat ik in de auto op weg naar Wijk aan Zee voor mijn wekelijkse uurtje tafeltennis. Aangezien ik geen tijd had gehad voor de lunch, had ik een stuk fruit en ontbijtkoek meegenomen voor onderweg. Met een gezellig muziekje op de radio en het zonnetje hoog aan de hemel reed ik vrolijk de Randweg op. Ik had er zin in! Die vrolijkheid duurde echter niet lang. Bij Velserbroek stuitte ik op een file. Ach, dat gebeurt wel vaker, het zal wel loslopen dacht ik nog en had goeie hoop gewoon op tijd aanwezig te zijn voor een potje ping-pong met mijn rolstoelmaatjes.

Na een half uur was ik nog geen meter opgeschoven.

Het verkeer stond muurvast en er leek ook echt geen beweging in te komen. De minuten tikten weg en met een blik op mijn mobiel zag ik op de app dat een andere medespeler in dezelfde file stond. De oorzaak bleek een kapotte auto die gestrand was in de Velsertunnel. Precies een uur later stond ik nog altijd aan de verkeerde kant van het kanaal en was hooguit honderd meter opgeschoten. Mijn goede humeur was inmiddels lichtelijk gedaald. Redelijk gefrustreerd besloot ik dat het mooi geweest was en nam de afslag IJmuiden om onverrichter zake huiswaarts te keren. Thuis haalde ik de rolstoel ongebruikt uit de auto, zette mijn krukken achterop en rolde naar binnen. Volgende week dan maar een nieuwe poging!

Het is weer zover…

Had ik maar zo’n aan/ uit knopje in mijn lichaam zitten! Heerlijk, om zo af en toe je gevoelens of emoties uit te kunnen zetten.

Ja, ik weet het, het is een terugkerend patroon. Ik zou beter moeten weten. Elke keer gebeurt het me weer of ik wil of niet. Controle stress. Ook nu. Een aantal weken voor een ziekenhuis controle, gaat het minder goed met me en word ik zo labiel als de pest. Zowel fysiek als mentaal. Pijn zorgt voor onzekerheid en doemdenken voor paniekaanvallen met als gevolg… precies de nodige huilbuien. Nee, ik zit echt niet de hele dag te janken hoor, zo erg is het niet, maar het zijn momenten die mij steeds overvallen. Je hoort ook zoveel ellende om je heen, bah. Een trainingsmaatje is opnieuw getroffen en ook het bericht van overlijden van Nederlands bekendste weerman Piet Paulusma, raakten mij. Wat een K-ziekte is het toch.

Als je één keer boe zegt, springen de tranen al in mijn ogen. ????

Mijn linker been en heup doen zeer (waarschijnlijk wegens overbelasting), links op mijn rug geeft één van mijn ribben een zeurende pijn en het zitten word met de dag vervelender en pijnlijker. Daar baal ik ontzettend van en het baart mij zorgen. Want als je niet lekker kunt zitten, niet lang kan staan, wat moet je dan? Ik heb het idee dat het amputatie-gebied, dat opgevuld is met spieren, steeds meer aan volume verliest, waardoor er extra druk komt op het zitbot, wat gecreëerd is van mijn rechterknie. Goed om deze punten het komende consult eens te bespreken met mijn arts. Zo en nu heb ik weer genoeg gezeurd en geklaagd. Sorry hoor, maar ook dat hoort er soms bij.

Loslaten

Give the ones you love wings to fly, roots to come back and reasons to stay.

Ons Lynn heeft inmiddels al haar spullen voor de reis naar Thailand klaarliggen. Heel geordend in kleine zakjes, zodat ze precies weet waar ze haar shirtjes, korte broekjes en rokjes, sokken, ondergoed en toiletspullen kan vinden. Van wie heeft ze dat toch? Geen idee, niet van mij in elk geval. ???? Deze week zijn we nog wat bezoekjes aan het afleggen om de familie gedag te zeggen. Zo zijn we gisteren bij de oud tante (van 98!!) in De Haag op de koffie geweest en gaan we in het weekend naar Alblasserdam om ons mam en Manja nog een dikke knuffel te geven. Dat zal wel een lastig momentje worden, afscheid nemen van haar lieve oma. Niet te lang bij stil staan, anders begin ik nu al te huilen.

Nog een paar nachtjes slapen en dan zal ik mijn meissie los moeten laten. Gelukkig heb ik de komende week wel een hele leuke afspraak staan, maar daarover later meer. Een beetje afleiding zal mij zeker goed doen!

Het voordeel van de lente is dat je ook overdag schaapjes kunt tellen. Loesje

Het is niet te geloven maar mijn handbike, die weliswaar de winter overleefd heeft, heeft er de brui aangegeven. Deze keer geen motorisch mankement. De kleine wieltjes van de rolstoel, die door het aankoppelen van het stuur met het grote voorwiel, omhoog worden getild, zakken al rijdend op de grond, waardoor ik niet verder kan fietsen. Het voelt dan alsof mijn bike in twee stukken breekt. Net nu het prachtig fietsweer is en ik er graag op uit wil. Wat een slechte timing zeg. Ik heb meteen maar weer gebeld met mijn vrienden van Kersten en Roam Special Cycles om te overleggen. Lang verhaal kort, ik mag weer naar de werkplaats in Hedel, omdat het probleem waarschijnlijk zit in het koppelstuk, de afstelling van de aankoppelbuis of de buis zelf is krom en dat kan alleen ter plekke verholpen worden. Daar gaan we weer….

Maar niet getreurd, de zon schijnt immers. Zaterdag 26 maart 2022 gaat de zomertijd in en mogen we de klok weer een uur vooruit zetten. Dat betekent een uurtje korter slapen, maar wel heerlijk dat de dagen langer worden. Geniet van de zon, de bijtjes en de bloemetjes. De lente lacht, lach je mee? ????

Spreuk van de dag

Voel je je verdrietig en
zie je het even niet meer zitten?
Kom, we denken samen even terug aan
de momenten waarop je je zorgeloos voelde.
Dat gevoel komt wel weer.
Je gaat weer de slappe lach hebben.
Je gaat weer dansen.
Je gaat weer een wandeling maken in de zon
zonder ook maar één zorg aan je hoofd.
Er komen momenten in je leven
Die je laten denken:
‘Ik kan me niet voorstellen dat ik
mij ooit zo slecht voelde.’
Verliefd