Selecteer een pagina

Gisteren was het zover, mijn sportrolstoel zou eindelijk afgeleverd worden door Rolstoel en Handbike Expertisecentrum ‘Dubbel Performance’ bij de sporthal van badmintonvereniging Duinwijck. De stoel was al een tijdje klaar, maar kon door de Coronamaatregelen niet eerder bezorgd worden. Ik was nog maar net in de hal, toen één van de adviseurs van het bedrijf, zelf ook rolstoelgebonden, met mijn nieuwe stoel binnenkwam. Wow, hij was mooi! De stoel dan hè?! ???? Een collega van hem had de sportrolstoel eerder bij mij thuis aangemeten op mijn individuele lichaamsafmetingen, specifieke wensen en behoeften. Deze adviseur, een aardige jonge kerel, vertelde mij alles over deze sportieve uitvoering (ai ook het technisch gedeelte, als ik dat maar kan onthouden allemaal ????) en stelde vervolgens de rugleuning en zitting voor mij in. Daarna mocht ik het veld op om het een en ander uit te proberen. Het lijkt wel een kermisattractie, zo snel draait de stoel in het rond als ik een zwaai aan de hoepel geef. Dan is mijn gewone rolstoel maar lomp en traag, jeetje, wat een verschil! Natuurlijk zal ik moeten leren hoe ik mij met deze stoel in het veld moet bewegen, maar ik zal de 55+ recreanten op de duur vast een (nog ????) betere tegenpartij kunnen bieden. Uiteindelijk hebben we samen ook nog een shuttletje geslagen en nog wat gekletst over onze ‘beperkingen’. Het klinkt gek, maar dat schept toch een band. Nu was ik heel even niet de enige in de hal met een duidelijk zichtbare beperking. Hij had een bovenbeen amputatie en een dwarslaesie opgelopen bij een bedrijfsongeval en dat op zijn negentiende. Heftig ook hoor! ???? Des temeer besef je je dan dat een ongeluk in een klein hoekje zit en je ‘God’ op je blote knieën mag danken als je gezond en ‘heel’ bent. ????????

Mijn mobiel ging, terwijl ik met Marie door de duinen fietste. ????????‍♂️ Meestal staat het geluid uit, maar deze keer had ik het bewust aangezet, omdat ik een belletje verwachtte over de uitvaart van Body. We stopten, ik nam op en hoorde een man zeggen dat hij het afscheid van onze trouwe viervoeter met mij wilde doorspreken. We hadden met z’n viertjes besloten om hem ‘privé’ te laten cremeren, dus niet met andere beesten samen. Het kost wel een beetje (is gewoon vette business ????), maar dat is Body meer dan waard. Op de vraag of we een ‘pootafdruk ????’ wilden hebben, zei ik volmondig ja! Thuis had ik dat al in de groep gegooid, maar dacht dat ik daarmee te laat was. Fijn, dat het kon, weliswaar tegen een meerprijs natuurlijk. De kleur mocht ik zelf kiezen en is uiteindelijk wit geworden, dat blijkt het mooiste te zijn. Geen idee, we gaan het zien. De man vertelde dat Body dinsdag gecremeerd zou worden en ik daar een sms-je van zou ontvangen. Na een kort praatje over het verlies van je trouwste maatje, rondden we het gesprek af en vervolgden Marie en ik onze fietstocht. Deze maandagmiddag sloten we af met een wijntje bij ons in de achtertuin. ????

Vanochtend lag er voor mij een cadeautje op de bar. Niets vermoedend pakte ik het uit. Het was het boek van Marc de Hond, ‘Licht in de tunnel’. Ik schoot vol en voelde de tranen over mijn wangen rollen. (Ben op het moment een emotioneel wrak. ????) Wat een mooie verrassing van Frank. Dat boek stond hoog op mijn ‘heel graag te lezen-lijstje’. Dat neem ik mee op vakantie! Niet veel later kwam het volgende sms- berichtje binnen: Geachte fam. Moerkerk, Body is gecremeerd op dinsdag 21 juli. De crematie is beeindigd om 10:25 uur. De dierenuitvaart. Je kunt het wel invullen…mijn verdriet was groot en mijn tranen waren nu helemaal niet meer te stoppen. Het voelde zo definitief…???? De as van Body en zijn pootafdruk zal binnen tien dagen bezorgd worden bij de dierenarts. Wij zullen Body uitstrooien in het bos, waar we samen heel veel kilometers met plezier hebben gewandeld en waar we in 2005 ook afscheid hebben genomen van de ouders van Frank. Echt een mooi plekje. ❤️

Om elf uur vertrok ik met de auto richting Wijk aan Zee voor de tweede afspraak met de vervangende prothesemaker. Hij had voor de binnenkant van het korset ‘schapenwol’ gekocht, waarmee we gaan proberen de pijnlijke drukpunten te ontlasten. Poging numero honderdvijfentachtig…???? Ook voor de buitenkant had hij een onder- en bovenbeen gemaakt, zodat het meer op een echt been lijkt, maar of ik daar heel blij van word weet ik nog niet. Wat ik wel leuk vind om het been op te pimpen en daar hebben we wat over gebrainstormd. Toevallig kwam er een man binnen met een onderbeen prothese met een hout-look. Grappig wel. Arnold had nog wel een ‘sleef’ liggen met houtnerf en deed dat om mijn prothese. Leggy zag er ineens heel anders uit (met recht een ‘houten poot’ ????), maar het ging om het idee. Hij heeft verschillende printjes in de aanbieding, dus iets om over na te denken. Goed, eerst maar eens aan de slag met het ‘schapenvachtje’, want het aller belangrijkste is en blijft natuurlijk dat ik zoveel mogelijk pijnloos kan lopen.

Veilig weer thuis opende ik de post, er waren maar liefst vier lieve kaarten, twee met een foto van Body, met troostende woorden en sterkte wensen voor het verlies van ons maatje. Wat lief en attent…en wat een tranentrekkers. Weer hield ik het niet droog…???? Ook heb ik al vele lieve reacties gekregen op mijn blog, waarvoor dank! Dat waardeer ik enorm. We kregen zelfs een ‘troost plantje’ van buurtjes uit de straat. Fijn dat mensen zo meeleven…????

Nooit geweten dat het verlies van een huisdier zo heftig zou zijn. Ik heb het zelf nog nooit op deze manier ervaren. Vroeger, toen de dierenarts onze Golden Retriever Iwan liet inslapen, woonde ik in Tenerife en was Jorn degene die bij het afscheid aanwezig was. Natuurlijk was ik verdrietig, maar stond er op dat moment letterlijk en figuurlijk verder vanaf. En mijn cockerspaniël Kim, die ik vanuit Tenerife had mee genomen naar Nederland, kreeg op haar tiende, de dag voordat Sven geboren werd, ook een spuitje. Frank was daarbij, ik lag op dat moment met zwangerschapsvergifteging in het ziekenhuis. Tja en toen Sven geboren was en wij naar huis mochten, waren wij kersverse ouders met de zorg en alle aandacht voor ons kleine manneke. Hond Kim verdween daarmee snel op de achtergrond, al droom ik nog wel eens van haar. Ach weet je, ik heb besloten het verdriet te accepteren en de tranen te laten rollen wanneer ze er zijn. Het is zoals het is. Als ik herinneringen ophaal en foto’s bekijk, komt er een liefdevolle glimlach op mijn gezicht. ‘Body, betekende alles voor ons!’ ????????

Spreuk van de dag ????

Liefde is meer dan zes letters, netjes naast elkaar gezet. Het is de wereld aan emoties, en het hele alfabet. ❤️