Deze week ben ik best actief gestart. What’s new? ????
Op mijn handbike fietste ik maandagochtend richting de sporthal voor een potje badminton. Gewoon heel even met mijn sportrolstoel oefenen en een shuttletje slaan. Niet te gek, niet te lang en zeker niet te fanatiek. De eerste uitdaging zat hem in het ‘van stal halen’ van mijn sportstoel. Deze keer had ik geen hulptroepen mee, dus wilde ik het alleen proberen, maar dat bleek al snel een te grote opgave. Om vanuit de sportzaal in het trappenhuis te komen, moet je dus door een deur waar een (te) strak afgestelde deurdrammer op zit. Daar ging het al mis, want ik kwam klem te zitten. Grrrr… ???? Toen ik mezelf er tussendoor gewurmd had, stond (zat????????) ik in mijn uppie in een donkere hal. Kon geen hand voor ogen zien. Pikdonker. Ik wil heel graag dingen zelf doen, maar dit zou zelfs op twee benen niet lukken. Hoe kan ik in godsnaam op één been, in het donker mijn sportstoel van het kettingslot halen, die aan de trap vastzit? ????Om vervolgens al springend met de stoel voor mij uit duwend, de deuropening te vinden om in de hal te komen. Mission impossible!
Dus rolde ik terug de sporthal in en keek waarschijnlijk behoorlijk hulpeloos (aah zielig ????), want de spelers van het eerste veld vroegen direct of ze mij moesten helpen.
Het antwoord; ja graag!! Een van de spelers verliet het veld, hield de deur voor mij open en maakte licht met de zaklamp op mijn iPhone. Staand, met één hand steunend op de trap, maakte ik het kettingslot los. Was wel effe een gedoe, maar het lukte. Zelf! ???? Al springend duwde ik de sportstoel voor mij uit, mijn ‘huis- tuin- en keuken-rolstoel, liet ik bij de trap staan. De deur werd voor mij opengehouden, leunend tegen de deurpost zette ik het wiel terug op de sportrolstoel, (kan in zijn geheel niet door de deur, weet je nog?) daarna parkeerde ik de stoel met het achterwieltje (bij gebrek aan een rem) tegen de muur, zodat ik veilig kon gaan zitten. Voelde toch een lichte druk, waardoor ik de dingen net iets te snel deed en mezelf daarmee uit balans bracht. Oef. Ondertussen stonden dus drie spelers geduldig te wachten op de speler die mij hielp. Sorry guys! ????
In een klein uurtje heb ik vier partijtjes ???? gespeeld, en ja, ik ga het toch zeggen….haha… alles (net aan) gewonnen! ????
Om half elf begon het gedoe met de stoelendans weer opnieuw. Deze keer had ik een jonge dame gevraagd te helpen en omdat er inmiddels licht brandde in het trappenhuis (halleluja ????????), ging het een stuk vlotter. Met een beetje haast vertrok ik, richting de fysio, voor mijn wekelijkse maandag training. En alsof ik nog niet genoeg bewogen had, gooide ik er in de middag thuis een extra work-out tegenaan; een stukje huishouden. ???? Ach het stelt eigenlijk niet veel voor hoor, want Frank doet echt veel, maar voor mij is en blijft het heel intensief. Nadat ik de was had gedraaid, gedroogd (nou ja, dat doen de machines natuurlijk) en opgeruimd (=grootste klus) en beneden op één been had gestofzuigd, was ik kapot. Ik had me flink in het zweet gewerkt, tijd dus voor een rustmomentje op de bank met een goed boek. ????
Dinsdags had ik geen sportactiviteiten op het programma (saai), wel twee andere afspraken in de middag. De hele ochtend was ik dus ‘vrij’ en wilde mezelf nuttig maken. Deze keer nam ik de kast in de huiskamer onder handen. Vanuit mijn rolstoel haalde ik plank voor plank leeg, ging soms even staan, maakte eerst nog meer rotzooi om het daarna weer netjes te ordenen. ‘Vrij zijn’ klinkt misschien als muziek in de oren, maar geloof me, altijd thuis zitten is echt niet leuk. Nog steeds niet. Geen werk, geen doel, geen focus, geen vast ritme, geen collega’s, niet van toegevoegde waarde zijn. Maar ook geen werkstress, geen deadlines, geen druk en dat is voor mij nu in mijn situatie toch echt het beste. Dus probeer ik op mijn manier invulling te geven aan het leven van alledag. Sporten maakt mij blij en een vrolijker mens, maar ik moet ook zuinig zijn op mijn lijf. Doseren en balans zoeken ????♂️, om niet nog meer blessures op te lopen. Ik stel me elke dag de vraag ‘Wat zal ik eens gaan doen?’ ???? en neem me altijd voor iets nuttigs, iets sportiefs en iets leuks te doen. Soms zit alles in één. Ik wil ‘Genieten’ met zachte G van alle kleine dingen, die het leven kleur geven!
De afspraak bij de mondhygieniste was voor mij een onverwachts uitje.
Er was een plekje vrijgekomen en ze hadden mij gebeld of ik kon. Jazeker! Ik stapte in de auto, wilde draaien, maar precies op dat moment parkeerde er een mindervalidebus op de parkeerplaats voor ons huis. Sh** Durfde ik te keren, terwijl die bus mij alle ruimte ontnam? Normaal gesproken ja. Maar sinds die keer dat ik de bosjes in dook, durf ik niet meer. Stel dat het mis gaat, dan rijd ik die bus in….???? Kon moeilijk aan die goede man vragen of hij zijn bus verderop wilde zetten, omdat ik hem in het slechtste geval anders zou rammen, als ik per ongeluk op het gaspedaal zou trappen in plaats van op de rem. ???? Ik koos eieren voor mijn geld en reed onze ????️♿️ af om, via een extra rondje door de buurt, de goede richting naar praktijk Mondig in Schalkwijk te volgen.
Later in de middag fietste ik, op verwijzing van de huisarts, naar de Sport-en Beweegkliniek in de Kennemer Sporthal.
Daar had ik een consult met sportarts Dijkstra (bekende naam hè? maar geen familie van mijn behandeld arts), waar we een mogelijke nieuwe behandeling van mijn tennisarm bespraken. Hij begon met een vragenlijst, luisterde naar mijn verhaal en deed een eenvoudig lichamelijk onderzoek. Constatering, hoe verrassend, een tennisarm. ???? Oorzaak: overbelasting vanuit de pols. Dat laatste was nieuw voor mij. Ik dacht dat het uit mijn schouders of elleboog kwam, maar deze sportarts denkt dat het kruklopen de boosdoener is. Zij werken daar met een andere methode, die mij nog onbekend was, de ITEC methode. Ik had geen idee en liet het mij uitleggen. ????♀️
ITEC Medical heeft een nieuwe revolutionaire en gepatenteerde injectiemethode ontwikkeld waardoor de kans op genezing groter is dan de huidige handmatige methode. Deze behandelmethode betreft een apparaat, waarmee de arts zeer gecontroleerd in de pees kan injecteren. De injectie duurt slechts enkele seconden. Bij deze behandeling wordt de huid eerst plaatselijk verdoofd. Vervolgens worden er met behulp van een automatisch injectiesysteem nauwkeurig 12 gaatjes gelijktijdig in de aangedane pees geprikt en wordt er wat van uw eigen bloed geïnjecteerd, wat tevoren uit de andere arm is afgenomen. Uiteindelijk herstelt ongeveer 70% van de mensen met een tenniselleboog na deze behandeling.
Klinkt niet heel prettig. Nu is het niet zo, dat we volgende week meteen starten met de behandeling. Nee, ik kreeg zes weken ‘huiswerk’ mee. Rekken & strekken van de nek en schouders en spierversterkende oefeningen met een gewicht van circa twee/ drie kilo voor de pols. Eind september bekijken we hoe het gaat. Als het verbeterd is (kan ook ????????) doen we natuurlijk niks, dan ben ik op de goede weg. Zijn de klachten niet verminderd, gaan we over op de ITEC methode. We wachten het wel af, in de tussentijd mag ik dus dagelijks mijn oefeningen doen en ook doorgaan met de huidige shockwave therapie. Zo vullen mijn dagen zich vanzelf…. ????
Vandaag was de eerste echte lesdag van ons Lynn. Na maanden van thuis online onderwijs en vakantie. Ik herinner mij haar eerste schooldag, vijf jaar geleden, als brugpieper nog als de dag van gisteren. Toen heb ik haar uitgezwaaid en een foto gemaakt. Datzelfde deed ik vanochtend weer. Weliswaar op één been, totaal uit balans omdat ik met twee handen mijn camera moest bedienen, maar het is zonder vallen gelukt. ???? Waar blijft de tijd? Zucht…
Vanavond heb ik gekeken naar de jaarlijkse TVshow ‘Nederland staat op tegen kanker’. Een indrukwekkende uitzending van het KWF, met als doel donateurs te werven voor kankeronderzoek. Ontzettend belangrijk, helemaal nu alles door Corona vertraging heeft opgelopen of zelfs is uitgesteld. Mensen uit het hele land stonden op tegen kanker, ieder met hun persoonlijke verhaal. Heftige verhalen die binnenkomen. Waar je kippenvel van krijgt. Die je raken. Waar je stil van wordt. Die je angst inboezemen. Waar het gaat om leven en dood. Maar ook waar de kracht vanaf spat. Zo’n verhaal heb ik helaas ook en ook ik wil mij inzetten voor het KWF.
Nu ben ik gevraagd mijn verhaal te delen in de extra vroege ochtendshow ‘Zet ‘m Op Rutger’ bij NPO Radio 2. Ik moet bekennen dat ik deze show niet ken, omdat ik op dat tijdstip op één oor lig. ???? ???? Tijdens de KWF week willen zij graag verhalen vertellen van mensen die van dichtbij te maken hebben (gehad) met kanker. Donderdag hebben we een telefonisch kennismakingsgesprek en kijken we hoe en wat. Één nadeel, de show is tussen vier en zes in de ochtend. De gesprekken zouden plaatsvinden rond vijf uur (05.00 uur ????). Geen idee wie er dan luistert… Zijn er dan serieus mensen wakker? ????♀️ Mag er gelukkig nog een nachtje over slapen… ????
Spreuk van de dag ????
Valt de berg ontzettend tegen,
klim dan maar tot waar je kunt.
Want het uitzicht halverwege,
is ook al een hoogtepunt.✨
M.G.
