Breakers Beach House

‘Zij zijn rolstoeltoegankelijk en zetten je over het duin met een shuttle. Ik vind het prima, maar misschien jij niet…?’, schreef ons Inge. ????

Ze doelde natuurlijk op het feit dat ik niet als ‘mindervalide’ behandeld wil worden en net als een peuter van twee alles ‘zelf’ wil doen. Rollen, hupsen en springen. Alles om daar te komen waar ik wil zijn en nee, niet met een apart shuttlebusje. Laat ik het zo zeggen, ze kent me een beetje, haha. Ik eigenwijs? Welnee!! Dat ze de service aanbieden voor mensen die slecht ter been zijn vind ik overigens fantastisch, want het moet tenslotte voor iedereen toegankelijk zijn.

Eindhoven en Haarlem liggen een behoorlijk stukje uit elkaar, daarom pakken jeugdvriendin Inge en ik elke mogelijke gelegenheid aan om elkaar toch even te zien als we ‘ergens’ in elkaars buurt zijn. En dat gebeurt veel te weinig als je het mij vraagt, maar dat doen de omstandigheden nu eenmaal. We zijn beiden geen twintig meer en kampen met fysieke ongemakken, waardoor de lange afstanden lastig te overbruggen zijn. Inge moest in Lisse zijn en zocht voor de avond een restaurantje om na afloop van haar bezoek, samen met onze mannen een hapje te gaan eten. Eindelijk weer eens quality time met elkaar. Ze kwam uit bij het Beach House van Hotel Huis ter Duin (ook wel bekend als het hotel van het Nederlands elftal), gelegen direct aan het strand, met een prachtig uitzicht over de Noordwijkse kust. We gingen ‘op stand’ eten dus.

Via de hellingbaan ging ik richting de receptie van het hotel, waar we hadden afgesproken.

Ons Inge en Ronald kwamen ons al tegemoet lopen en na een warme begroeting gingen we aan de achterkant naar buiten richting ’the beachhouse’. Het eerste stuk was met de rolstoel prima te doen. Daarna snapte ik eigenlijk pas waarom ze een shuttlebus aanbieden, want eenmaal voorbij het houten hek bleek het pad toch redelijk steil naar beneden te lopen. Inge moest aan mijn rolstoel gaan hangen om af te remmen, terwijl ik er weer een paar handschoentjes doorheen jaste. ???? Maar…we kwamen beneden bij het restaurant en kregen een mooi tafeltje aan het raam met uitzicht op het strand en de zee.

Nou, het was wel een chique bedoeling hoor.

Hier hadden ze duidelijk geen last van personeelstekorten, want er liepen zoveel obers rond, dat ze niet op één hand te tellen waren. Ook niet op twee. De prijzen logen er overigens ook niet om (die gasten moeten natuurlijk allemaal een goede boterham verdienen), maar hé, zo vaak eten we niet samen. En eerlijk is eerlijk, ik houd wel van een beetje luxe. Ben dan ook best wel een ‘luxe poes’. Toen onze wijntjes werden ingeschonken, wisten we meteen dat we niet dronken zouden worden. Niet dat we dat van plan waren hoor, maar toch. Het waren maar een paar slokjes, zuinig aan doen dus.????

We hebben gezellig getafeld en lekker gegeten, al vrees ik dat Frank met honger naar huis ging.

Zijn portie was echt wel heel ‘haute cuisine’, het paste zo in een holle kies. Na een afsluitend kopje koffie en gemberthee, waarbij ik de honingpot keihard op tafel liet kletteren (oeps ????), namen we nog een laatste afzakkertje. Om het af te leren. ‘Zullen we de shuttle voor u bellen‘, vroeg één van onze vriendelijke obers kijkend naar Ronald. Best gek, want ik was toch echt de enige die in een rolstoel zat en ik ben heel bekwaam om die vraag zelf te beantwoorden, toch? ???? ‘Nee hoor, ik kom wel boven. Geen enkel probleem‘, antwoordde ik daarom stoer. Eenmaal buiten moest ik eraan geloven. Als ik in de rolstoel zou gaan zitten, had ik duw-hulp nodig en dat wilde ik de mannen niet aandoen. Ik besloot op krukken naar boven te hupsen. Een behoorlijke work-out, want het was een pittig stukje kan ik je vertellen. Ach, zo verbruikte ik tenminste meteen de calorieën van het heerlijke, maar ook weer veel te kleine toetje. Ook niet verkeerd. ????

Hoezo lopen? Ik heb toch vier gezonde banden? ????

Volgens Frank, die de (lege) rolstoel omhoog duwde, was het een klimmetje van niks. ‘Probeer het maar eens rollend te doen, dan piep je wel anders’, zei ik lachend. In het begin wilden de mensen om mij heen nog wel eens een stukje uitproberen met de rolstoel, puur om het eens te ervaren, een beetje te keten en een wheelie te maken. Sven en Lynn ook, maar het nieuwtje is er al lang van af. Toch blijf ik het aanbieden, omdat je mijn frustraties over ontoegankelijke fietspaden, wegen, drempels en ingangen dan beter begrijpt. De mannen hapten niet toe, maar ons Inge wilde het wel weer eens doen. Niet de heuvel op natuurlijk, dat was een beetje too much, maar het vlakke stuk. Terwijl ik naast haar hupste, rolde zij de stoel op wielen een stukje richting de receptie. Stoer hoor. Ze vond het zwaar en zei dat de stoel naar links afweek en ze tegen moest sturen. Nou lieverd, het is vast niet de stoel die afwijkt, waarschijnlijk loopt het pad loopt gewoon scheef. Welkom in mijn wereld! ????

Sale

Uitnodiging Sample Sale Alles 5,- per stuk! Graaien dus…

Vreselijk. Als ik ergens een hekel aan heb, is het graaien in dozen, op zoek naar een ‘pareltje’. Ik heb daar geen talent voor, nooit gehad ook. Maar omdat Lynn graag naar de sale wilde en ik de beroerdste niet ben, ging ik gezellig met haar mee naar Lijnden. Ik had deze keer geen hoge verwachtingen, dan kon het ook niet tegenvallen. Als ik überhaupt iets zou kunnen scoren zou dat meegenomen zijn. Bij aankomst stond er al een rij voor de deur, die deze keer iets eerder open ging. Binnen in de loods stonden een paar rekken met uitgehangen kleding, de rest zat in dozen gepropt die in rijen waren opgesteld naast een gangpad. Al rollend moest ik grabbelen en graaien, om te kijken wat er allemaal in zat, want alles zat door elkaar. En dan bedoel ik ook echt ‘alles’. Rokken, broeken, jurken, shirts, blouses in alle maten en kleuren. Had ik wat leuks gevonden, was het niet mijn maat. Tja, ga dan maar eens op zoek naar de juiste maat. Niet te doen.

Ik bespaar mijn man handenvol geld, ik mis nooit een uitverkoop! ????

Grappig dat alle dames weer een eigen hoekje zochten om de gevonden items, hoe goedkoop ook, te passen. Overal zag je verhitte dames met blote billen gehuld in minuscule broekjes en bh’s, het ene kledingstuk na het andere over hun hoofd trekken. Hier doet iedereen aan body positivity. Niks geen schaamte. Mooi! Don’t worry, ik houd altijd mijn kleren aan hoor, zo ‘positive’ ben ik nu ook weer niet. Uiteindelijk rekende Lynn zeven en ik vijf stuks af bij de kassa. ‘Dat is dan zestig euro’, zei de man achter de balie. Wat een koopje! Tevreden reden we terug naar huis, om daar wederom plek vrij te maken in de uitpuilende kledingkasten…  ????

Gedoe

Wanneer je denkt dat jouw leven saai is, bedenk dan even wat een goudvis zoal meemaakt op een dag. #Darum

Het is duidelijk komkommertijd, ook voor mij. Mijn dagelijkse ‘verplichtingen’ zijn meer dan gehalveerd en dat maakt dat ik wat meer ruimte heb voor rust (jawel!) en kleine dingen. Een boodschapje doen bij de Etos is een waar uitje, dus maakte ik me daarvoor op. Het hoefde niet snel, ik had alle tijd om samen met Leggy op de handbike erop uit te gaan. Het was warm, waardoor ik slechts een rokje met een T-shirt droeg. Geen corrigerend hemd dus. Meteen toen ik het korset onder mijn shirt op de blote huid vastmaakte, had ik al spijt. Eigenlijk kan dat niet, maar ik had geen zin om ‘helemaal’ naar boven te gaan en beschermend ondergoed aan te trekken. Tegen beter weten in, trok ik de banden op mijn buik strak, ging zitten, koppelde mijn bike aan vertrok. Het korset zat alles behalve comfortabel en plakte aan mijn huid.

Met mijn lijstje ging ik door de winkel.

Een winkelmandje blijft nooit op mijn (scheve) schoot staan, dus mocht ik mijn spulletjes verzamelen bij de toonbank. Zo croste ik de winkel door en bracht alles stuk voor stuk naar de kassa. Handig was het zeker niet, maar ach, zo kon het ook. Op mijn lijstje stond ook een haarklem en terwijl ik voor dat schap stond, zat ik te bedenken hoe ik dat ding, dat natuurlijk veel te hoog hing, kon pakken zonder tegen de vlakte te gaan of het rek van de muur te trekken. ???? Mijn krukken had ik thuis gelaten en Leggy heeft niet de souplesse om zonder steun eenvoudig op te staan. Oké, er zat niets anders op dan de dame die in mijn buurt stond, om hulp te vragen.

Die haarklem had ik in the pocket, nu de gezichtsreinigingsdoekjes nog.

Weer een uitdaging. De doekjes lagen in het onderste schap waar ik niet bij kon, omdat het korset van Leggy, dat reikt tot net onder mijn borsten, in mijn vlees sneed. Ik kon niet zittend bukken, zonder mezelf enorm te kwellen. Au! Had ik nu toch maar ‘even’ een hemdje aangetrokken. Of vriendin Leggy thuis gelaten. Dat is eerlijk gezegd soms echt makkelijker, maar ja. De doekjes viste ik met moeite van de onderste plank en rekende ik mijn boodschapjes af. Met de nodige striemen kwam ik bezweet thuis en gooide zo snel als ik kon mijn prothese af. Sorry Leggy, we ‘matchen’ op dit moment slecht. Tijd om de prothesemaker maar weer eens aan zijn mouw te trekken… Ik heb toch tijd zat! ????

Spreuk van de dag

Stad, dorp of gehucht
Op de grond, het water of in de lucht
Platteland, bergen of strand
Geniet waar je ook belandt

Parken, bossen of toch de duinen
Thuis of waar je ook rond gaat struinen
Maak van elk prachtig stekje
Jouw bijzonder vakantieplekje
Fem