Vanochtend werd ik wakker met kloppende hoofdpijn en een vreselijk pijn in mijn onderrug. ???? 
Ik was duidelijk nog niet helemaal opgeknapt en bij mij ontstaat er dan meteen een dilemma. Niet zeuren, opstaan, een paar paracetamol erin en op de fiets naar de badminton of toegeven aan het feit dat ik me niet goed voel en nog een uurtje langer in bed blijven liggen? ????Dat vond ik in mijn werktijd ook altijd zo lastig. Ze zeggen dat wijsheid komt met de jaren…en misschien is dat wel zo, ik besloot namelijk om te blijven liggen. Eerlijk gezegd was ik best trots op mezelf, want meestal kies ik ervoor om ‘gewoon’ door te gaan. Toch voelde ik me ook een beetje schuldig, omdat ik van mezelf zoveel moet, stom, maar dat zit in mij. Dat extra uurtje in bed heb ik nog wat geslapen en wat rek en strek oefeningen gedaan om op te kunnen staan. Na de douche en het aankleden hinkelde ik de trap naar beneden, waar ik op de bank neer plofte. Uitgeput.????Na een paar minuten ging het wel weer, heb ik mijn pijnstillers genomen, een kopje thee gezet en twee beschuitjes met appelstroop gemaakt voor ontbijt. Ik heb een beetje zitten lezen en voor ik het wist, was het tijd om naar Heliomare te gaan. Marie was zo lief om mij naar Wijk aan Zee te brengen. Mijn rolstoel en prothese moesten mee en dat was een leuk klusje voor Marie. De achterbank van haar auto werd ingeklapt en platgelegd, Leggy moest even wachten op de bijrijdersstoel ????, mijn rolstoel ging achterin…en er weer uit, omdat het niet paste. Hoe deden we dat de vorige keer? ???? Oké, rolstoel op zijn kant leggen en één wiel eraf halen. So far, so good. De rolstoel werd opnieuw in de auto gezet, het losse wiel werd ernaast de gelegd, net als mijn kussen. Daarna werd Leggy achterin gelegd, kon ik plaatsnemen, nam Marie mijn krukken aan om ook achterin te leggen en waren we klaar voor vertrek! De Mini zat Maximaal vol.???? Gezellig kletsend kwamen we aan, werd alles weer uitgeladen en in elkaar gezet en liep Marie met mij mee naar binnen, voor een uitrijkaartje. Terwijl ik op de lift stond te wachten, kwam Cor de prothesemaker naar mij toe lopen. Samen gingen we naar beneden om in de praktijk van Livit mijn korset te evalueren. Het blijft moeilijk om te zeggen, nou ja…ik vind het moeilijk, dat het korset niet goed zit, wetende dat hij er zoveel tijd en aandacht aan heeft besteed. Maar dat ik nu wondjes krijg bij het lopen doordat ik schuif of wegzak in het korset is natuurlijk geen goed teken. Cor staat absoluut open voor commentaar en heeft het beste met mij voor en dat is fijn te weten. Ik heb mijn prothese aangedaan en laten zien wat er bij elke stap gebeurt. Ook met mijn oude korset, dat ook niet meer aansloot, heb ik wat stappen gezet en het verschil besproken. Hij zag het en kwam vrij snel tot de conclusie dat er ‘weer’ een nieuw korset gemaakt moet worden. Vervelend, maar het is niet anders. 
Het is een puzzel voor hem en een zoektocht voor ons samen naar de beste vorm en uitvoering. Hij gaat weer aan de slag en laat mij weten wanneer er weer gepast mag worden. Laten we hopen dat er uiteindelijk iets komt wat comfortabel zit en waar ik goed mee kan lopen en zitten. ???????? Zodra ik de deur uit was bij Livit, heb ik Sven (die mij zou komen halen) laten weten dat ik klaar was en bij mijn revalidatiegenootje, die maar geen afscheid lijkt te kunnen nemen van Heliomare ????, op de thee ging. Op de tweede verdieping ging ik richting haar kamer en keek ik elke kamer even in terwijl ik langs rolde. In elke kamer een patiënt, een patiënt met een heftig verhaal. In de ene kamer zag ik familie aan het bed staan, in een andere kamer was de verpleging de patiënt aan het verzorgen en een andere patiënt lag alleen met de tv aan. Het raakte me. Zo heb ik ook gelegen, ik was er even stil van. Bij mijn revalidatiegenootje was het gezellig en toevallig kwam de wondverpleegkundige langs, waardoor ik kon vragen welke pleister ik op mijn wondje moest plakken. Ze heeft me twee speciale pleisters en een gaasje meegegeven, heel lief. Daarna kwamen er nog twee ‘oude’ bekenden kletsen en voelde het weer heel vertrouwd. Sven belde dat hij gearriveerd was, dus moest ik afscheid nemen en ging ik naar beneden. We hebben de toeristische route naar huis genomen, met het pontje van Velsen Noord naar Velsen Zuid en binnendoor terug naar Haarlem. Sightseeing, leuk!
Spreuk van de dag ????
Alleen loop je sneller, maar samen loop je verder.✨
