Lynn en ik vertrokken zo rond tien uur. We wilden eigenlijk met de schakel auto, zodat Lynn kon rijden, maar gezien het feit dat zowel mijn stoel als Leggy mee moesten, konden we niet anders dan voor de grotere automaat te kiezen. Anders zouden we de hele rolstoel moeten ontleden en Leggy naast de wielen moeten proppen. Kortom; gedoe!  En omdat Lynn nog niet eerder in de automaat gereden had, ging ik dus achter het stuur. Na een ritje van een half uur, een een klein extra ‘ommetje’ (blond! ????) kwamen we bij het Sportcentrum aan en parkeerden we de auto op één van de vele invalidenplekken. Grappig dat bij iedere voorbijganger mijn ogen naar de benen werden getrokken. Missen ze één been (of twee, kan ook natuurlijk), dragen ze een prothese, hoe hoog is de amputatie en hoe makkelijk lopen ze?

It’s all about mentality.

Bij de entree werden we welkom geheten door een medewerker van de Mentelity Foundation en doorverwezen naar de aanmeldingstent iets verderop. Ondertussen zagen we dat er op het sportveld en de sintelbaan druk gesport werd door mensen met een beperking. Mooi om te zien wat eigenlijk allemaal mogelijk is. Er werd zelfs gevoetbald door prothesedragers. Wauw!! Dat wilde ik ook wel. Ik werd er gewoon vrolijk van! ????

Blade runner.

Wij behoorden tot het eerste groepje en mochten beginnen met de locatie van instrumentmaker Frank Jol. Na een introductie praatje werd er kort kennisgemaakt. In mijn groepje zat een jongeman die een voet miste en een jongen die een bovenbeenamputatie had. Beiden liepen heel erg goed op hun prothese, om jaloers op te zijn. Ik bleek sowieso de enige met een hemipelvectomie (hoogste amputatie), was de enige die met krukken liep en de rolstoel mee had en dus de gene met de minste mogelijkheden. Daar was ik mij vooraf wel van bewust hoor, maar ik had evengoed gedroomd dat ik met blades zou leren rennen op de atletiekbaan. Iets te hoog gegrepen waarschijnlijk. ???? Dat gaat hem helaas niet worden. ???? Maar…alsnog zouden we kunnen kijken naar dat wat wel kan en dat is ook wat waard.

De rolstoel liet ik achter bij de stand van Jol en samen met de anderen liepen we naar de zitjes verderop het terrein. Het tweede onderdeel was een één op één gesprek met de mensen van de Mentelity Foundation. Hoe bijzonder was het dat ik samen met Lynn aan mocht schuiven bij Edwin Spee, de man van Bibian Mentel. We spraken uiteraard over wat zij voor mij en vele anderen betekend heeft (en nog doet). Hun missie ‘gelijke kansen voor mensen met een lichamelijke uitdaging’, over ziekenhuizen, behandelingen, artsen en dat jezelf altijd op onderzoek moet gaan naar dat wat het beste is voor jou. We kletsten wat over rolstoelbehendigheid, rolstoeldansen, rolstoelbadminton, hulpmiddelen en levensmissies. Dat doelen stellen belangrijk is en je je doel kan behalen door het pad daar naar toe met kleine stapjes te bewandelen. Ook mijn persoonlijke doelen hebben we besproken.

Niet iedereen met een beperking hoeft natuurlijk de ambitie te hebben om topsport te gaan bedrijven.

Het gaat erom dat je iets doet waar je echt plezier aan beleeft en jezelf uitdaagt om verder te komen. Dat helpt je niet alleen fysiek, maar ook mentaal en hoe je in het leven staat. Het helpt je in vele opzichten. Dromen en ambities heb ik zeker, maar ik moet natuurlijk wel reëel blijven. Voor nu is mijn grootste wens en doel dan ook pijnvrij kunnen lopen en dan later de afstand uitbouwen tot de vijf kilometer. Een meerjarenplan vrees ik, maar hopelijk haalbaar. Ik ga ervoor!

Het gaat om je persoonlijke motivatie.

Volgens hen is niets onmogelijk, zij willen je graag op weg helpen, maar dan moet je je wel (voor de komende tijd) committeren om er alles uit te halen. Iets om over na te denken. Edwin gaf ook nog wat goede tips, die ik eigenlijk nooit nodig hoop te hebben. Omdat Lynn dezelfde leeftijd heeft als zijn zoon, vroeg hij of ze eindexamen gedaan had en wat Lynn vervolgens wilde gaan doen. ‘Gezondheid & Leven aan de VU’, antwoordde dochterlief. ‘Als je ooit een stage adres nodig hebt, weet waar je me kunt vinden’, zei hij. Nou, dat zou super zijn en deze tip zullen we zeker niet vergeten!! ????

Het derde onderdeel was een sportclinic van de trainster van het team para atletiek.

Echt leuk, al moest ik soms wat andere oefeningen doen, dan de twee heren. Een looptraining waarbij we voorwaarts, achteruit en zijwaarts moesten lopen, maar ook knieheffen en huppelen. Hoe graag ik dat ook zou doen, dat kan Leggy niet. Vervolgens gingen we traplopen en de treden opspringen. Hmmm, weer niet te doen. Jammer. De buikspieroefeningen gingen mij beter af. We kregen zelfs de uitdaging om over horden te stappen. Goed, dat hordelopen heb ik even aan mij voorbij laten gaan. ????

Meet & Greet.

Daarna was er tijd om met elkaar en de paralympische atleten te kletsen, vragen te stellen en ervaringen uit te wisselen. Het was leuk en leerzaam en heb zeker inspiratie opgedaan. Nadat de fotograaf een plaatje had geschoten voor het dossier, was het tijd om plaats te maken voor een volgende groep. We kregen een goodiebag mee naar huis met daarin onder andere wat informatie, een bidon, een dopper, een sleutelhanger (poppetje met een prothese???? ), een keycord en een appeltje voor de dorst. Rood verbrand en enigszins oververhit reden we terug naar Haarlem. ????

Het was een leuk weekend en omdat dochterlief veilig thuis is gekomen uit Portugal, 18 jaar is geworden en ook nog haar VWO diploma heeft gehaald met prachtige cijfers, hadden we redenen genoeg voor een piepklein familiefeestje. ???? Deze gezellige foto wilde ik jullie niet onthouden…