Piekeren neemt niet de zorgen weg van morgen, maar wel de kracht van vandaag.

Het is drie uur midden in de nacht.
Mijn ogen staren in het donker.
Ik ben klaarwakker.
De zoveelste lange nacht.
Het gebeurt me steeds vaker.
Als ik eindelijk in slaap neig te vallen,
er enorme fantoompijnen opspelen.
Spookpijnen in een been dat schittert door afwezigheid.

Piekeren is net als schommelen. Je bent wel bezig, maar je komt niet van je plaats.

Het piekeren begint.
Een eindeloze reeks gedachten vliegt door mijn hoofd.
Alle zorgen komen voorbij.
Groot en klein.
Ik ben aan het malen en herkauwen.
Een naargeestig gevoel popt op.
Iets wat me onzeker en angstig maakt.
Maar ook gespannen en verdrietig.
Eenzaam en alleen.
Zenuwen zijn voelbaar in elke vezel van mijn lijf.
Weer die verdomde pijn in mijn buik.

Ik zou willen…

Gillen om mijn machteloosheid te uiten.
Huilen om mijn lichaam te troosten.
Schreeuwen om mijn boosheid een stem te geven.
Brullen om de opgekropte emoties los te laten.
Maar eigenlijk weet ik niet eens wat ik echt wil.
Werkelijk geen idee.
Wat ik juist wel en niet zou moeten doen.
Wat goed voor me is en wat niet.
Hoe kom ik hier vandaan.
Weg bij dit klotegevoel.

Wanneer drijft deze donkere wolk voorbij?

Een benauwend gevoel ontneemt me alle lucht.
Wat zou ik het graag van me af willen schudden.
Heel diep in- en uit willen ademen.
Op zoek naar het licht,
en een helende kracht.
Ik pak mijn telefoon en begin te tikken.
Het helpt mij om de ellende van me af te schrijven.
Gevoelens woorden te geven.
Het doemdenken los te laten en te relativeren.
Pfff, ik ben het kwijt.
Voor nu.
Opgelucht leg ik mijn mobiel weg.
Het is tijd om te gaan slapen.
Zo meteen komt de zon weer op.
En wordt het vanzelf licht.

Houd moed bij elke tegenslag, ook al valt dat zwaar misschien. Ooit komt er weer een goede dag, probeer het licht te blijven zien. Martin Gijzemijter

En door…

Een diploma zegt wat je hebt gedaan, niet wat je allemaal kunt. OMdenken

Het is geen nieuws dat Sven zijn Bachelor of Science gehaald heeft, want dat heb ik al eerder met jullie gedeeld, maar eindelijk was het tijd voor de diploma-uitreiking. Ik zal je eerlijk zeggen dat zoonlief er eigenlijk helemaal geen zin in had. Als deze uitreiking online was geweest had hij het helemaal prima gevonden. Een postduif was ook goed geweest. Toch was de feestelijke bijeenkomst een ervaring op zich. Helaas mocht hij maar drie introducees meenemen en zo reden Sven, Joos, Frank en mijn persoontje naar De La Mar Theater in Amsterdam. Beetje sneu, maar Lynn moest het doen met de toegestuurde foto’s en filmpjes. Een beetje onwennig en emotioneel door de huidige situatie, rolde ik vanuit de parkeergarage achter het gezelschap aan. De stoepen bleken volledig opengebroken, waardoor het moeilijk doorkomen was met mijn rolstoel. Ik had zomaar in huilen uit kunnen barsten. Gelukkig werd het gezien en kreeg ik een beetje hulp om op het ‘goede pad’ te blijven.

Trots!

Eenmaal binnen in het prachtige theater werden we uitgenodigd om in de lounge een drankje te nuttigen, terwijl de studenten zich verzamelden in een andere ruimte voor een verkleedpartij. Zij kregen een graadgewaad (academische toga) met draper (soort sjaal) aan en een graadkap (academische muts) op. Je had Sven zijn gezicht moeten zien, toen hij de lounge – geheel gekleed volgens protocol – binnen kwam lopen. Hij vond het vreselijk. Hilarisch! ???? Gelukkig hebben we de foto’s nog! ???? Na een heerlijke cappuccino werden we verzocht plaats te nemen in de zaal, waar de bachelors met een dik applaus werden binnengehaald. Een woord van welkom volgde, waarna de studenten één voor één op het podium werden gevraagd om ‘de bul’ in ontvangst te nemen. Vol trots keek ik naar Sven die op zijn beurt het felbegeerde papiertje aannam. Yes, in the pocket!

Honger…

Na het officiële gedeelte kregen we een glaasje bubbels om dit heugelijke feit te vieren. Ik kan niet anders zeggen dan dat het allemaal heel netjes verzorgd was. We werden voorzien van een natje en droogje, wat goed uitkwam, want we hadden nog niet geluncht. En we waren niet de enigen met honger… Je wilt niet weten hoeveel borrelhapjes er zijn genuttigd, het was een soort aanval op de Hollandse bittergarnituur. Het deed me een beetje denken aan de ‘Senioren-dag’ die we jaarlijks bij de bank organiseerden. De schalen bitterballen werden toen letterlijk geplunderd. Je kon er nog geen meter mee lopen of hij was alweer leeg. Het was zelfs een beetje (boel) gênant. Maar ook wij propten nu het ene lekkernij na het andere in onze mond hoor. Erg hè?! Behalve Sven dan, die schoof alles naar ons door. Wij kunnen de komende tijd weer op dieet. Nou ja, na de decembermaand natuurlijk… Eerst nog even genieten van de pepernoten, kerstkransjes en oliebollen! ????

Sim

Zojuist gelezen: ‘Na castratie kunnen honden overgewicht krijgen.’ Ik zie mannen met een bierbuik opeens in een heel ander licht… ????

Er was geen twijfel mogelijk, de chemische castratie van Sim was uitgewerkt. Hij snuffelde als een gek, luisterde voor geen meter en ging thuis op slooptocht. Deze keer waren mijn rolstoel-handschoentjes aan de beurt. Totaal aan flarden gescheurd. ???? Het was overduidelijk tijd voor een definitieve castratie. Ballen eraf! Dat zou hem goed doen. Sven bracht onze viervoeter in de ochtend weg en mocht hem later op de middag weer ophalen. De ingreep was goed en zonder complicaties verlopen. Mooi! Onze harige huisvriend was gestoken in een blauwe rompertje om te voorkomen dat hij eigen(h)tandig ???? de hechtingen zou verwijderen.

Hij leek wel een rolmops, te schattig!

Elke keer als we uit gingen, moest zijn kontje vrijgemaakt worden en stroopten we het pakje tot halverwege zijn borst. Dat kleed veroorzaakte jeuk, veel jeuk en soms wist hij van gekkigheid niet hoe hij zich moest krabbelen. Dan vloog hij door het huis en rausde langs de banken, stoelen en gordijnen, alles om maar een beetje te kunnen schuren. Na tien dagen ‘verpakt’ te zijn, mocht dat gekke ding eindelijk uit. Wij hopen natuurlijk dat meneertje nu gaat luisteren als nooit te voren, zijn plasje doet zonder een uur te snuffelen en geen semi-macho gedrag meer vertoont. We gaan het beleven… ????

KWF

It was Love at first bite. ????

Pim, Kelly en ik – de drie hoofdgasten van de televisieshow ‘Voor het leven’ – waren door Jennifer, Babette en Carine van het KWF en ICP uitgenodigd voor een gezellig etentje in Restaurant Neni in Amsterdam. Een hele fijne afleiding in deze voor mij moeilijke tijd. Een avondje bij- en napraten naar aanleiding van onze deelname aan het programma. Hoe gaat het nu en hoe hebben we het hele traject ervaren. Ik had geluk dat ik mee mocht rijden en werd, weliswaar een uur later dan gepland door de drukke avondspits, netjes door Pim voor de deur afgezet. De rolstoel had ik thuisgelaten, achteraf maar goed ook, want om bij het zitgedeelte te komen moest je (natuurlijk! ????) een trap op. O ja, en er was ook een trap om bij de wc te komen. ???? Ja, ik spring wat af in mijn leven. Een toffe locatie is het zeker, maar rolstoelvriendelijk is het dus niet.

Het was erg gezellig en we kregen allemaal heerlijke gezonde hapjes om te delen. De tent zat trouwens tjokvol en dat op een doodgewone doordeweekse dag. Aan het eind van de avond liepen we richting de uitgang en daar zag ik ineens een vrouw met één been net als ik op krukken. Alsof ik in de spiegel keek. Heel gek. ‘Hé‘, riep ik enthousiast ‘we zijn hetzelfde!‘, maar de dame reageerde niet. Motorrijders hebben een motorgroet, ik vind dat wij als eenbenige elkaar ook moeten groeten, dat schept een band. Maar deze vrouw hupste bewust of onbewust zonder ook maar iets van herkenning totaal aan mij voorbij. ????

Familieopstelling

And now I’ll do what’s best for me.

Mijn zus volgt de masteropleiding ‘Familieopstellingen’ en heeft eens in de twee maanden een cursusweekend bij van der Valk in Haarlem. Een paar maanden geleden had ik mezelf aangeboden als ‘lesmateriaal’ voor het thema afscheid en rouw. Tja, en toen dacht ik nog dat we het zouden hebben over afscheid van mijn been en valide leven, maar nee, je begrijpt het al, het ging voornamelijk over de huidige relatiebreuk.
Een familieopstelling helpt inzicht te krijgen in waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Als een relatie in je leven niet goed loopt (duh!) kan de oorzaak van zo’n verstoorde relatie in het ‘systeem’ van herkomst liggen. Het is een krachtige en effectieve manier om het onderbewuste inzichtelijk te maken, zodat je daarna zelf aan de slag kan met jouw (psychische) klachten.

Het paard van Sinterklaas.

Het eerste wat ik zag toen ik bij het hotel aan kwam rijden, was de schimmel van Sinterklaas; Ozosnel. Voor de ouderen onder ons Amerigo. De stoomboot was dus niet gezonken. ???? Zus stond me buiten al op te wachten en haalde de rolstoel uit de auto. Via de ruime entree gingen we in de lounge op zoek naar de lift om naar de vierde etage te gaan. Geen liftdeur te vinden, misschien kon één van de medewerkers ons wegwijs maken. We keken vast met onze neus. Maar, nee dat was het niet. Om bij de normale lift te komen, moest ik met een soort goederenlift naar de eerste verdieping. En dat ging niet heel snel, kijk hier. Pas vandaaruit kon ik met de rolstoel verder. Dat is toch gek voor zo’n groot hotel? Hoe kunnen ze dit in al hun verbouwplannen niet meegenomen hebben? Schiet mij maar lek! De dame van de receptie vond het ook een beetje gênant en vertelde dat er binnenkort een lange hellingbaan zou komen. Nou, dat hoop ik – voor alle rollers – van harte! Voor nu krijgen ze voor mij het stempel rolstoelonvriendelijk.????

Bij binnenkomst zaten alle cursisten in een kring.

Een beetje opgelaten en met wat spanning in mijn buik, want geen idee wat me te wachten stond, rolde ik naar binnen en werd ik hartelijk ontvangen door de cursusbegeleider. Mijn leven met alle tegenslagen werd in kaart gebracht en aan de hand van representanten (zij vertegenwoordigen iets of iemand uit het systeem) die voor mijn bewustzijn, man en kinderen stonden, werden vragen gesteld en inzichten gegeven. Bizar wat er allemaal los kwam. Het uitgebreide verslag zal ik je besparen, dat is wel heel persoonlijk, maar het was een hele intensieve sessie met veel, heel veel tranen. De inzichten die ik daar heb verkregen neem ik mee om verder met mezelf aan de slag te gaan. Op naar een zelfstandige eenbenige vrouw. Op naar Ilse3.0!

Verjaardag

I think I think too much… ????

Weer iets om bij stil te staan.
Gisteren 25 november was Sven jarig.
Zijn eerste verjaardag in deze nieuwe gezinssituatie.
In gedachte ga ik terug in tijd.
Wat zag het leven er 22 jaar geleden anders uit.
Vol verwachting werden wij de trotse ouders van het mooiste mannetje.
We waren (en zijn) de koning te rijk.
Blij en dankbaar.
De wereld lag aan onze voeten.
Het gezinsleven met huisje boompje beestje kon beginnen.
Iets waar ik altijd al van droomde.
Ik vond (en vind) het heerlijk om moeder te zijn.

Het zijn ook nu mijn kinderen die mij op de been houden.

En ondanks dat we nu (al dan niet tijdelijk) gescheiden wonen,
hebben we Sven zijn verjaardag ‘gewoon’ met het gezin en aanhang gevierd.
We hebben ons heerlijk in de watten laten leggen bij restaurant Brick in de Vijfhoek.
Natuurlijk was het – en dan spreek ik voor mezelf – soms ook best ongemakkelijk.
Met twee verliefde stelletjes aan tafel,
terwijl ik de teleurstelling en het verdriet moest verbijten.
Maar ja, alles voor de kids toch?!
En ik vind oprecht dat zij het geweldig oppakken.
Het is niet niks wat zij allemaal voor hun kiezen krijgen en hebben gekregen.
Ga er maar aan staan.
Maar, wat zijn die gasten goed gelukt zeg!
Met het beste van hun vader en het beste van hun moeder,
en een flinke dosis liefde, zijn ze uitgegroeid tot hele mooie mensen.
Hebben we als ouders toch iets goeds gedaan. ❤️

Het leven moet je vieren, dus was vandaag de familie uitgenodigd voor een feestelijke lunch en het gebruikelijke kiekje, al waren we helaas niet compleet…

Spreuk van de dag

Soms moeten
We gewoon
Heel even
Een stukje
Verliezen van
Onszelf
Om te kunnen
Worden wie we
Willen zijn
Tegeltjeswerk