Nothing is impossible. The word itselfs says; I’m possible! ????

Het leven hangt van uitdagingen, struikelblokken, hindernissen, hobbels, bezwaren en remmingen aan elkaar. Het is aan ons hoe we daar mee omgaan en de ene kan dat wat makkelijker dan de ander. Dat geeft niets, zolang je maar in jezelf blijft geloven. Je bent sterker dan je denkt en elke tegenslag geeft de nodige inzichten en doet je groeien als mens. Wat ik de afgelopen jaren enorm heb geleerd, is dat je je angsten aan moet kijken, uitdagingen kunt zien als kansen en hindernissen en hobbels er zijn om genomen te worden. Het is niet de berg die we moeten overwinnen maar onszelf en dat ervaar ik echt zo. Afgelopen week stond in het teken van overwinnen en dat had niet alleen te maken met de open dag in Heliomare, maar ook met mijn zelfbeeld en een stuk(je) acceptatie.

• Zonder tegenslag bestaat er geen overwinning
• De ware overwinning is de overwinning op jezelf
• Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen, maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan

Heliomare 90 jaar

Open dag in Wijk aan Zee.

Eenmaal in de vijf jaar opent Heliomare haar deuren zodat iedereen een kijkje achter de schermen kan nemen van wat zij dagelijks voor kinderen, jongeren en volwassenen betekenen. Het revalidatiecentrum en de medewerkers hebben echt een warm plekje in mijn hart veroverd en het geeft nog altijd een vertrouwd gevoel als ik daar ben, een soort kind aan huis. Eigenlijk moet je daar niet zijn, want dat betekent niet veel goeds, maar als je dan wat heftigs overkomt, is het wel de plek waar je – wat mij betreft – het beste kan herstellen. Zeven maanden heb ik intern gezeten en hoe gek het misschien ook klinkt, ik kijk met plezier terug op die tijd. Lang hoefde ik dan ook niet na te denken toen ik de post op social media voorbij zag komen over het 90-jarig bestaan en het feit dat ze de deuren zouden openen voor publiek. Als ik iets terug kan doen, doe ik dat met liefde en veel plezier, dus meldde ik mij aan als vrijwilliger.

Een kijkje in de keuken.

Geen idee hoeveel bezoekers er verwacht werden en ik vroeg mij sowieso af, op welke doelgroep ze zich zouden richten. Eerlijk gezegd had ik, voordat mijn been geamputeerd werd, totaal geen oog voor revalidatiecentra of iets dergelijks. Ik wilde vooral ver weg blijven van alles wat met ziekte, tegenslag en handicaps te maken had. Je bent daar in ‘gezonde’ toestand helemaal niet mee bezig, wat heel logisch is hoor. Een ver van je bed show en dat zou het eigenlijk altijd moeten blijven, maar dat is helaas lang niet iedereen gegund. Werkelijk alles verandert, als je fysiek uitgedaagd wordt en met een beperking verder door het leven moet, maar geloof me het went. Enigszins… ???? De verkeersregelaars op de parkeerplaats deden mij inzien dat ze toch een hoge verwachting hadden van het aantal gasten. ‘Komt u voor de open dag?‘ was de vraag van één van de vriendelijke vrijwilligers in een geel gestoken hesje. ‘Jazeker, maar ik kom ook een handje helpen!‘

Het was al gezellig druk toen ik naar binnen rolde.

De receptie stond vol kraampjes en bekende gezichten. Na wat ‘dag- hi en hallootjes’ rolde ik snel door naar de sporthal waar ik zou helpen bij het aangepast sporten zoals rolstoeltafeltennis en badminton, maar waar ook een rolstoelparcours was uitgezet voor de probeer-liefhebbers. Er werden rondleidingen en demonstraties gegeven en ik was positief verrast door het animo van de gasten om eens een kijkje in de keuken te nemen van het voormalige sanatorium voor tuberculose patiënten. Bijzonder om te zien dat naast de vele familieleden van de medewerkers ook omwonenden, relaties, leerlingen en oud-revalidanten de open dag bezochten. Er was van alles te ervaren en te beleven.
Zo kon je pannenkoeken bakken met een handbeperking, een boterham met pindakaas smeren via een spiegel om een idee te krijgen hoe mensen met hersenletsel zich redden, een testrit maken op een lage handbike van de Helioheros, die meedoen met de Handbike Battle in Oostenrijk en een elektrische rolstoel uitproberen met kin-functie, wat zo makkelijk nog niet was. Je kon zelfs met de tillift in bed gelegd worden en een looptraining doen met de RYSEN^TM wat bedoeld is voor patiënten die hun eigen gewicht (nog) niet kunnen dragen na een beroerte of dwarslaesie. Het leverde een hoop lol en hilarische momenten op, maar vergis je niet, voor sommigen is dit de dagelijkse realiteit.

Overwinnen met bloed zweet en tranen.

Een revalidatiecentrum is eigenlijk een overwinningscentrum. Als de grond onder je voet(en) vandaan wordt geslagen en werkelijk alles veranderd heb je een flinke uitdaging en veel te overwinnen. De meeste revalidanten zullen zich hierin herkennen. Overwinnen gaat voor mij over de kracht van tegenslag. Oerkracht. Angsten overwinnen. Doelen stellen. Uitdagingen aangaan. Mijlpalen vieren. Alles uit het leven halen wat erin zit. Het terugvinden van zelfvertrouwen. Acceptatie. Mentale weerbaarheid. Een stukje eigenwijsheid. Veerkracht. Onafhankelijkheid. Bewijsdrang. Positiviteit. Zelfstandigheid. W-ilse-kracht en doorzettingsvermogen. Tegenslag omzetten in kansen. Kortom de draad van het leven weer oppakken, nadat alle vanzelfsprekend is weggevallen. Nou, ik kan je vertellen dat gaat gepaard met bloed, zweet en tranen en je bereikt dit door keihard aan de bak te gaan en het snot voor je ogen te werken zowel op fysiek als mentaal gebied om jezelf te overwinnen en er sterker uit te komen.

Inspiratie.

Beeldstrateeg Femke Oepts kon natuurlijk niet ontbreken op deze dag en bracht haar inspiratieboek Overwinnen – waarvan een deel van de opbrengst ten goede komt aan het Fonds Gehandicapt Sport – onder de aandacht.  Dit inspirerende boek gaat over veerkracht, wilskracht en doorzettingsvermogen. Het laat zien dat je leven niet ophoudt als je in een rolstoel belandt. En dat kan ik volledig beamen. De mensen uit het boek inspireren anderen met hun wil om het leven te leven zoals zij dat willen in werk, in sport en als mens. Daarnaast exposeerde Femke een aantal portretten uit haar boek, waar ook ik mijn verhaal heb mogen delen. Mijn foto hing in de gang aan de muur, naast die van pro para-triatleet Geert Schippers. Ik voelde me vereerd. Wil je meer weten over het boek? Zie hier de vlog met Femke en ja, kopen kan uiteraard nog altijd. Graag zelfs! En nee, ik heb geen aandelen in het boek. ????

Ruim 400 bezoekers.

Het was een leuke en heel gezellige dag, maar bovenal goed georganiseerd. Niet zielig, suf, saai, negatief of eng, maar actief, positief, krachtig en heel open. Super tof dus. En ondanks dat het animo voor de badminton niet heel groot was, heb ik mijn rol als ambassadeur goed kunnen vervullen. Het gaf mij namelijk de ruimte om door de gangen te crossen en mensen met vragen te woord te staan. Ik heb echt veel mooie gesprekken mogen voeren en ik hoop dan ook dat alle gasten wat geleerd hebben en geïnspireerd huiswaarts zijn gekeerd. Rijmt ook nog, haha.

Sauna

Na ruim vierenhalf jaar was ik er klaar voor, ik zou samen met mijn zus naar de sauna in Bleiswijk gaan.

Optimaal genieten van een dag vol ontspanning.

Nooit gedacht dat deze dag ooit zou komen, dat ik het lef zou hebben om mezelf ‘bloot’ te geven in een groot saunacomplex. Nou ja, dat is niet helemaal waar, want ik koos natuurlijk wel voor de badkledingdag (ben niet gek), maar toch het was wederom een enorme overwinning op mezelf. Voor de eerste keer na de amputatie was ik er klaar voor, zo voelde het tenminste en toen er een mooie aanbieding van Elysium voorbij kwam heb ik meteen contact gezocht met de afdeling ‘customer care’ om het gevalletje ‘amputatie en rolstoel’ te bespreken, want ja, dat is wel handig om vooraf even goed te bekijken. Anders zit ik daar voor niets op de stoep…

‘Elysium is beperkt tot goed rolstoelvriendelijk. Het grootste gedeelte van de faciliteiten bevindt zich op de begane grond. Er is geen lift of invalidentoilet aanwezig, maar wel een douchestoel.‘

Time to relax.

Na dit berichtje durfde ik de reservering te maken, ik wilde er echt voor gaan. Naarmate de datum dichterbij kwam, kreeg ik er steeds meer zin in. Het was voor mij als Ilse1.0 het meest geliefde uitje; heerlijk een dagje wellness en relaxen, dus ja ik had het echt gemist. Het zal je niet verbazen dat Google Maps mij weer even een sight seeing Bleiswijk aanbood. Zus belde al vanaf het parkeerterrein met de vraag waar ik bleef. Precies, aan de verkeerde kant van het dorp. What’s new? ???? Tien minuten later was ik er, haalden we de rolstoel uit de auto en droeg Manja mijn tas naar binnen. Het was retedruk. Er stond een lange rij voor de receptie, waar maar liefst drie balies geopend waren. En dat voor een maandag en badkledingdag. De zaken gaan goed, dat is duidelijk!

Na de stiltesauna, stap ik altijd het liefst even in een mompelbad. ????

In de kleedkamer zochten we locker uit en kleedden we ons om. Thuis had ik mijn bikinihesje al aangedaan en schuilend onder mijn badjas trok ik mijn zwemrokje aan. Daar gingen we, ik rollend door het saunacomplex, terwijl zus hier en daar het pad vrijmaakte. Ik was de enige op vier wielen, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij elke sauna stalde ik de rolstoel tussen de badlakens en badjassen en ging ik op krukken verder, al moest ik goed opletten waar ik deze neerzette, want de vloer was nat en dus glad. Eén keer ging ik bijna onderuit, maar ik wist mezelf staande te houden en besloot toch nog wat meer voor veiligheid te gaan.

Of ik me bekeken voelde? Ach weet je, iedereen kijkt naar elkaar, of je nu mooi bent of lelijk, dik of dun, anders dan anderen. En eerlijk? Jij en ik kijken toch ook?

De Panorama sauna en de muzieksauna waren prima te doen. Het halletje van de duinsauna was wat krapjes, maar eenmaal binnen konden we languit bij de kachel. De kleurensauna vond ik het fijnste en hadden we een tijdje voor ons privé, omdat het lunchtijd was. Het binnen- en buitenbad was heerlijk verwarmd en we hebben ook nog lekker op het terras in het zonnetje gezeten. Eén minpuntje, er was geen horecaservice buiten door gebrek aan personeel, dus hebben we binnen een broodje gegeten. Het zoutwaterbad, één van mijn favorieten was voor mij het moeilijkste bereikbaar. Via een paar treden kwam je door een waterbak met een douche, om vervolgens via een trap met vijf treden in het zoutbad te komen. Er was maar aan een kant een leuning, dus moest ik springen. Bijzonder dat er ook hier weer iemand te hulp schoot en mij zijn hand bood.

Bij het eerste sprongetje naar beneden voelde ik mijn voet wegglijden op de gladde tree…

Oef, ik schrok en was bang dat ik onder het toeziend oog van alle zoutwaterbadgasten, onderuit te gaan. Gelukkig kon ik de arm van de man vastgrijpen, waardoor me een gênante valpartij bespaard bleef. ???? Het was GENIETEN en zelfs mijn fantoombeen tintelde van genot! Ook wel eens een fijne ervaring. Elysium krijgt van mij een dikke voldoende voor rolstoelvriendelijk- en toegankelijkheid. Het heeft even geduurd, maar vanaf nu is de sauna weer mijn favoriete ontspannings-uitje. Wat een fijne overwinning! En nee…gelukkig is er geen bewijsmateriaal van deze dag, want mobieltjes zijn streng verboden. Kom ik effe goed weg… ????

Je haalt kracht uit tijdig rust nemen voor jezelf.

Zoals je weet heb ik iets met spreuken en alles wat op mijn tijdlijn verschijnt, lijkt nu meer dan ooit van toepassing op mijn huidige emotionele staat van zijn. Dat doet muziek overigens ook, teksten komen binnen. Bizar, of voel ik nu pas echt wat er staat of wat ik hoor? ???? Anyway, ze helpen mij de moeilijke dagen door. En voor degenen die het willen weten, het boek ‘Zadelpijn en ander damesleed’ en het vervolg daarvan heb ik inmiddels ontvangen, met dank aan Saskia. Nu nog tijd maken om te lezen, dat zou overigens ook een overwinning zijn. ???? En ik ga nog even door, want het moment dat dit blog live staat, speel ik het NK parabadminton in Veenendaal en hoop ik stiekem toch ook dat ik op zijn minst mijzelf overtref, maar de overwinning zit al in mijn deelname. Want ik sta er wel, in mijn uppie!

Spreuk van de dag

Het geheim van verandering is focus.
Niet de focus op vechten tegen het oude,
maar op het bouwen aan het nieuwe.
The daily quotes