Selecteer een pagina

Het voelt nu zo andersZo definitiefEr is geen weg terugIk had het graag verandertMaar oh wat had ik je liefHet ging allemaal te vlugJe bent niet meer bij mijJe bent niet meer van mij
Jeroen van der Boom

Huil Vergeef. Leer. Ga verder, laat je tranen water geven aan je toekomstige geluk. ????

  • Het doek is gevallen
  • De kogel is door de kerk
  • Het hoge woord is eruit
  • De koek is op
  • De knoop doorgehakt
  • Einde verhaal

Frank en ik gaan definitief uit elkaar. Ondanks dat ik een sterk vermoeden had dat het hierop uit zou draaien, ben ik opnieuw teleurgesteld en heel verdrietig. Ik had alles te verliezen en ik heb verloren. Het betekent het definitieve einde van bijna 25 jaar samen lief en heel veel leed delen. ????

Er was eens…

De liefde blijft geloven in sprookjes. Loesje

Al twee dagen had ik enorme spanning in mijn hele lijf.
Een sterk onderbuikgevoel voor wat komen zou.
Ik heb echt geprobeerd me emotioneel te wapenen.
Mezelf voor te bereiden op het onvermijdelijke gesprek.
Een gesprek tussen twee geliefden, man en vrouw.
Echtgenoten. Levenspartners. Ouders van.
Een evaluatie moment over de afgelopen 4 maanden.
Een periode waar we afstand van elkaar namen.

Een time-out.

Tijd voor onszelf. Me-time.
Om na te denken, te voelen en ervaren.
Bizar eigenlijk dat je zo snel van elkaar vervreemd,
als je nauwelijks iets met elkaar deelt.
Ik zat tegen onze afspraak aan te hikken,
omdat ik de uitkomst niet wilde weten.
Ik was er nog niet aan toe.
Een heet hangijzer.
Uitstelgedrag.
Het liefst wilde ik mijn kop in het zand steken.
Nog even dat beetje hoop vasthouden.
Erop vertrouwen dat alles ‘ergens’ weer goed zou komen.

Ik heb mijn portie tegenslagen wel gehad toch?

Vroeger geloofde ik in sprookjes.
Spannende verhalen, maar altijd met een goed einde.
Nu hoopte ik stiekem dat ons liefdesverhaal,
wat 25 jaar geleden begon als een sprookje,
ooit weer goed zou komen.
‘Ze leefden nog lang en gelukkig’.
Eind goed al goed.
Tegen beter weten in…
Liefde is trouwens het enige sprookje,
dat eindigt met ‘Er was eens…’

Misschien waait deze donkere wolk voorbij.

Maar nee.
Het leven laat me opnieuw struikelen.
De boodschap was kort en krachtig.
Verwacht en gevreesd
Helder en pijnlijk.
Woorden die ik niet wilde horen,
vlogen over tafel.
Scheiding. Mediator.
Huis verkopen. Makelaar.
Zoektocht naar een nieuw stekje.
En ik? Ik kon geen woord meer uitbrengen.
Gebroken. Ontdaan.
Een totale wolkbreuk.
Het tij is niet meer te keren.
De relatie niet meer te redden.
Het is definitief.
Mijn wereld staat weer op z’n kop.

Rauwe rouw.

Het is voorbij.
Over en uit.
Lam geslagen.
Gekwetst.
Teleurstelling.
Een illusie armer.
Een tegenslag rijker.
Verlies. Verandering.
Boosheid en woede.
Blauwe plekken op mijn hart.
Een geknakt zelfvertrouwen.
Het is een rauwe pijn.
In een rouwproces.
Verlies van mijn veilige basis.
Mijn thuis.
Ik ben f*cking jaloers,
omdat hij straks fluitend een nieuw pad bewandelt.
Terwijl ik met alle beren die op mijn weg komen, zal moeten vechten.
Dat is wat het is.
Tja, ze zeggen het niet voor niks;
Scheiden is lijden.

Het is oneerlijk.

Soms heb ik alle begrip voor onze situatie.
En weet ik dat dit de juiste beslissing is.
Andere keren snap ik er werkelijk helemaal niets van.
Wij hebben gefaald.
Zijn tekort gekomen.
Met alle kennis en ervaringen die we de afgelopen jaren hebben opgedaan.
Pittige tegenslagen doorstaan.
En nu weten we deze niet te verslaan.
Hoe dan?
Zeg het maar.

In voor- en tegenspoed.

Op 22 juni 2000 traden wij in het huwelijksbootje.
En zeiden volmondig ‘ja’ tegen elkaar.
Vol verwachting (letterlijk en figuurlijk) van een mooie toekomst en een kindje samen.
We beloofden elkaar eeuwige trouw,
in voor- en tegenspoed.
Totdat tegenslag een aardverschuiving veroorzaakte.
En niet één, maar drie keer.
Probeer dan maar eens op één lijn te blijven.
De angst, het verdriet en de onzekerheden samen te verwerken.
Hetzelfde in het leven te blijven staan.
Met de neus dezelfde kant op.
Het bleek voor ons een onmogelijke opgave.

Oerkracht.

Als ik achterom kijk, weet ik heus wel waar het mis is gegaan.
Maar of we het met de kennis van nu anders hadden kunnen doen?
Ik betwijfel het.
We zijn wie we zijn.
Totaal verschillend, twee tegenpolen.
Iedereen heeft een ander overlevingsmechanisme.
Een oerkracht om verder te willen.
Te overleven.
Een ieder doet dat op zijn eigen manier.
Niks is goed of fout.
Alleen sluit het niet altijd op elkaar aan.
Drijf je langzaam steeds een beetje verder bij elkaar vandaan.
Totdat de afstand te groot is om te overbruggen.
Er geen brug meer geslagen kan worden.
We zijn niet meer samen als levenspartners.
Maar altijd aan elkaar verbonden door onze twee prachtige kinderen.

De volgende rollercoaster is gestart en ik ben ongewenst passagier.

Een nieuwe emotionele achtbaan.
Wennen zal het nooit.
Onbekend. Overweldigend.
Een wervelstorm aan gedachten die met mij aan de haal gaan.
Ik wil weg uit deze toestand,
maar weet niet hoe.
Makkelijk zal het de komende tijd niet worden.
En ja, ik zie nog steeds beren op de weg.
We gaan scheiden.
Wat een kutwoord eigenlijk.
Scheiden is loslaten.
Loskoppelen, losmaken, ontbinden, splitsen, uiteengaan.
Iets waar ik helemaal niet goed in ben.
Toch zullen we er alles aan doen om het proces ‘vriendschappelijk’ te laten verlopen.
Al zal er ongetwijfeld ook echt wel eens een keer ‘gestreden’ worden.
Niets menselijks is ons vreemd.

Been kwijt, baan kwijt, man kwijt…

Het zou een goede titel kunnen zijn voor een boek. ????
Zo heb je alles, zo heb je niets.
Mijn trouwring heb ik afgedaan.
Trouwfoto’s van de muur gehaald.
Ik kan er niet naar kijken.
Ondertussen ben ik door dit alles ook wat kilootjes kwijt geraakt.
Niet erg hoor, ik had wat reserves. ????
Het einde van onze relatie,
betekent ook een nieuw begin.
Niet dat ik dat nu al zie of kan zien.
Voelen doe ik het sowieso niet.
Maar ik weet dat het zo is.
Komt tijd, komt raad.
Maar ik zal eerst door die zure appel heen moeten.
Door de pijn heen bijten.
Leven is een werkwoord.
Ik heb het vaker gezegd.
Het betekent vallen en opstaan.
Vallen en weer opstaan.

Zie hier mijn vlog opgenomen door Laerke van Video-essentie over ‘De kracht van kwetsbaarheid’. Nou, bij deze heb ik je een inkijkje gegeven in mijn leven en hoe breekbaar ik nu ben.

Deze week

Slapeloze nachten zijn lang.

Gedachtekronkels houden me 24/7 bezig.
Wallen onder mijn ogen.
Huilbuien te pas en te onpas.
Ik herken mezelf niet.
Ik bel mijn vader huilend op.
Uit het veld geslagen.
Hij is er stil van.
Bezorgd ook.
Goed dat mijn moeder het niet bewust mee krijgt.
Ze zou er kapot van zijn.

Kak!

Samen met onze trouwe viervoeter ga ik een frisse neus halen.
En precies op het moment dat alles me teveel is,
de tranen hoog zitten en ik enorm geïrriteerd ben,
fiets ik met Sim door een te smalle poort.
Mijn wiel komt in een greppel en mijn handen schaven de muur.
Kak, hondenstront aan mijn rolstoel!
Ook dat nog.
Gadverdamme. ????
Het is de tweede keer deze week.
Niet alleen mijn wiel, maar ook de hoepel zit onder de smurrie.
Super gefrustreerd vraag ik dochterlief thuis om hulp.
Met 1001 doekjes maak ik alles schoon.
Stiekem moet ze (keihard ????) lachen om het tafereel.
Normaal zie ik de humor er ook wel van in,
maar deze keer heb ik bijna moordneigingen.????
Het liefst had ik mijn rolstoel en handbike door het raam gegooid.
En beloofd nooit meer te gaan fietsen.
Ach, deze week schrijf ik af als mislukte verloren week.
Alles is stom.
Niets meer aan te doen.
Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen.
En zal ik aanspraak maken op mijn positiviteit en veerkracht.
Hopelijk brengen zij mij een stapje verder.
Komt vast goed.
Ik ben tenslotte sterker dan ik denk! ????????

Spreuk van de dag

Soms is de onzekerheid omarmen
het enige dat je kan doen. Focus je
op jouw geduld en geniet van de
schoonheid van het worden. Want
als niets zeker is, is alles mogelijk.
InnerBalans