Wat leuk dat je wilt meewerken aan een uitzending voor ‘Studio Kijk op Kanker’.
Eind januari was ik al eens geïnterviewd door Michel Daenen voor de Wegwijzer bij Kanker, een platform nog volop in ontwikkeling, waar alle hulp, nazorg en ondersteuning voor mensen geraakt door kanker samenkomt. Omdat het format van de gesprekken in de afgelopen weken was aangepast, besloten we de opname opnieuw te doen. Ter voorbereiding had ik deze keer de gespreksonderwerpen toegestuurd gekregen met de vraag of ik ook wat foto’s kon aanleveren die de initiatiefnemer zou kunnen verwerken in het filmpje van mijn interview.
Wil je iets meenemen dat bij jou past en een link aan geeft naar het onderwerp van het gesprek? Dit maakt het beeld uniek en maakt nieuwsgierig.
Jeetje, dit gaf stof tot nadenken. Er zijn zoveel rekwisieten en symbolen voor mijn ziekteproces. De roos is daar zeker één van, maar ook alle engeltjes en edelstenen die ik in moeilijke tijden heb mogen ontvangen zijn heel waardevol voor mij. Moet ik een keuze maken of zal ik verschillende items meenemen? ???? Ik dacht maar zo, beter mee verlegen dan om verlegen en stopte stenen, roosjes, kaartjes en het rozen-schilderijtje van mijn zus in een rugtasje. Uit mijn kledingkast trok ik twee colberts om mee te nemen, zodat er op locatie wat te kiezen viel. De rolstoel ging achterin, maar mijn prothese Leggy liet ik thuis. Die zou toch niet in beeld verschijnen en ja eerlijk gezegd heb ik er dan alleen maar last van. Zitten en mooi wezen met Leggy kost nu eenmaal veel energie.
Gezien de ervaring van de vorige keer, moest ik daar zuinig mee zijn.
De route naar Purmerend begint aardig vertrouwd te raken en deze keer waren er geen obstakels of ellelange files, maar kon ik gewoon doorrijden. Ook wel eens lekker. Michel had ingesproken dat hij een plek aan de achterkant van het pand voor me had gereserveerd, zodat ik zorgeloos voor de achterdeur kon parkeren. Dat gaf rust. Bij aankomst moest ik mij melden bij een aanmeldzuil, waar ik op de knop moest drukken om het hek te laten openen. Mijn arm was niet lang genoeg ????, dus jumpte ik uit de auto naar de paal en drukte op de bewuste knop.
Als een kangoeroe sprong ik weer terug en hoopte maar dat niemand keek. Awkward!
Op de parkeerplaats haalde ik de rolstoel met het liftje uit de auto, stopte ik mijn roze blazer in de rolstoeltas en deed de groene aan. Ook het rugzakje met de voor mij belangrijke symbolen propte ik achterin mijn tas en zette mijn krukken in de houder en maakte deze vast met klittenband. Ik zocht een lage stoeprand, zodat ik rollend bij de ingang kon komen. Bij de receptie werd ik alleraardigst ontvangen en werd ik doorverwezen naar de tweede etage. Michel stond mij al op te wachten, heette mij van harte welkom en bood een kop koffie aan. Na een gezellig bijklets-momentje, was het tijd voor actie.
Ik ging nog snel even naar het toilet, kamde mijn haren en stiftte mijn lippen.
De studio was nu echt af. Er hing een mooi bord met de tekst ‘Studio Kijk op Kanker’ aan de muur, de tafel met stoelen stonden wat anders en er hingen gordijnen. Het zag er net allemaal iets beter en gezellig uit. De camera’s waren vooraf geïnstalleerd en klaar voor gebruik. Weet je nog dat de vorige keer er van alles mis ging met de koppeling van de apparatuur? Dat probleem was verholpen en ging nu zeker niet weer gebeuren. De checklist werd doorlopen en aangezien ik de eerste was van de te maken reeks opnamen, werd er hier en daar nog wat op papier bijgeschreven. Ik nam plaats aan de tafel en mocht het microfoontje op mijn jas bevestigen. Aangezien ik gisteren in de spiegel van de kapper heb gekeken en mijn lokken een stuk korter waren, bleef het zendertje vrij van haren die voor ruis zorgden en kon er gesoundcheckt worden. Test. test. One two three. Mijn spulletjes lagen op tafel, onze glaasjes waren gevuld met spraakwater, de camera’s stonden goed afgesteld, de beelden op het scherm klopten, ik probeerde zo comfortabel mogelijk te gaan zitten en haalde mijn hand nog een keer door mijn haar. Alles was gecheckt en in orde, we waren er klaar voor!
We namen dertig seconden de tijd om tot rust te komen en een paar keer diep in- en uit te ademen.
Take 1! Alles liep. Camera’s, geluid en de klok, omdat we binnen het half uur wilden blijven. Michel deed het voorwoord en introduceerde mijn persoontje. Daarna begon het interview. Het was een bijzonder fijn en ontspannen gesprek. Eigenlijk ging alles vanzelf. Alle belangrijke punten werden aangetipt en ik vertelde ronduit. Na ruim dertig minuten bedankte hij mij voor mijn openhartigheid en rondden we het gesprek af. Zucht. Zo, dat zat erop. Fijn. Ik was zeer tevreden. Michel liep naar de tafel met apparatuur om te kijken of alles oké was gegaan. Ineens riep hij ‘Nee, dit kan niet! Shit‘. Ik keek geschrokken zijn kant op. Wat denk je? Bleek dat de REC knop op groen stond, maar die had dus op rood (=opname) moeten staan. G*dgloeiende, het hele mooie interview was helemaal niet opgenomen…. Nee! ????
Ja en dan kun je twee dingen doen. Boos en gefrustreerd blijven of…doorpakken en opnieuw beginnen.
Hij vond het vreselijk (ik ook, haha), dat merkte ik aan alles, maar ja, het is wat het is. Adem in, adem uit en door. ‘Heb je nog energie om het over te doen?’ Ach welja, we zijn er nu toch. Er zijn ergere dingen in het leven zal ik maar zeggen! De checklist werd opnieuw afgevinkt en de REC knop op rood gezet. Nu wel. ???? Take 2 of eigenlijk 3, als we het interview van januari meetellen. Lekker bezig! We probeerden het eerste gesprek maar een beetje te beschouwen als een generale repetitie, maar een tweede loopt toch altijd net even iets anders. Soms wist ik niet wat ik nu wel en niet verteld had, maar het ging verder prima en hoop dat het resultaat voldoet aan de wensen. Als het op tape staat natuurlijk! En anders gaan we gewoon voor take 4. ????
Embarrassing moment now, great story later. ????
Mijn wangen waren inmiddels rood gekleurd, niet van de opwinding, maar van de inspanning en warmte in de studio. Ik was blij dat het klaar was. De volgende gast stond al op de stoep. We sloten af met een koffietje en als dank voor mijn medewerking kreeg ik een prachtige mok met het logo van de Wegwijzer bij Kanker cadeau. Op de valreep werd er nog hoopvol gevraagd of deze opname-blunder toch niet blog-waardig was, waarop ik vrolijk antwoordde; maar natuurlijk wel! Ik schrijf altijd open en eerlijk, dus ja ook blunders horen daarbij. Juist blunders en bloopers…daar wordt het leven toch alleen maar leuker van?! ????
Fietsen voor geluk ????
Een van mijn houvastmomentjes is fietsen voor het goede doel. Gezond bezig zijn én mensen geraakt door kanker helpen.
De IPSO deelde het volgende verhaal op social media:
‘Op 14 mei fietst Ilse Moerkerk-v Hooijdonk op haar handbike mee om aandacht te vragen voor de Centra voor leven met en na #kanker: ‘Ik ben nog steeds dezelfde Ilse van voordat ik kanker kreeg, maar ik sta nu wel echt anders in het leven. Dat gezondheid een vanzelfsprekendheid is, is in één klap veranderd. Ik ging van een hard werkende vrouw, naar iemand die pas op de plaats moet maken en afhankelijk is van een rolstoel. Het fysieke stuk is absoluut veranderd. Maar ik ben me nu nog bewuster van kleine geluksmomentjes. Ik heb geleerd om zelf de lichtjes in de tunnel op te hangen. Na de diagnose is je toekomst een groot zwart gat. Het heeft mij enorm geholpen om doelen te stellen waar je naar toe kunt leven. Houvastmomentjes om door te kunnen gaan en positief te blijven. Het Centrum voor leven met en na kanker heeft me hierbij geholpen.’
Mijn motivatie lees je hier. Inschrijven kan op: fietsenvoorgeluk.nl/
Wil jij mij steunen?
Tja, en voor niets gaat de zon op, dus je begrijpt vast waar ik naar toe wil… ???? Juist, ik zoek sponsoren. Wil jij mij en team Ilse’s angels steunen? Klik dan hier en druk op de button ‘Doneer nu‘. Geloof me, elke donatie, groot of klein, is enorm welkom. Iedereen die al gedoneerd heeft, ontzettend bedankt! Samen maken we het verschil! ????
Fiets je met mij mee voor nieuwe geluksmomentjes?
Houd je van fietsen en wil jij een bijdrage leveren aan Inloophuis Kennemerland of één van de andere centra, schrijf je dan snel in. Je mag je aanmelden bij team Ilse’s angels, maar je kunt natuurlijk ook individueel inschrijven. Iedereen mag meedoen, dus nodig gerust familie, vrienden en kennissen uit om mee te fietsen. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd en hoe groter de impact. By the way; tot 1 april profiteer je van early bird korting. Mijn team start in Nieuw Vennep, bij het Adamas Inloophuis. Let wel: bij aanvang van het aanmeldschema zie je alleen de centra waarvandaan vertrokken kan worden, daar moet je een keuze maken wat voor jou het beste uitkomt. Pas verderop in het aanmeldproces kun je aanvinken voor welk centrum je wilt fietsen. Ik zeg…gewoon doen dan zie ik je aan de start! Dit weekend beloofd trouwens mooi zonnig fietsweer te worden, dus ik ga vast wat kilometertjes trainen! Fijn weekend! ????
Spreuk van de dag
Ik liep verder
Ik zag de zon ondergaan
En ik voelde de warmte verdwijnen
Toch liep ik verder
Verder
Steeds verder
Ik trotseerde het donker
Ik omarmde de kou
Want ik wist
Dat de zon weer schijnen zou
Brievenbusgeluk
