Om tien voor zeven werd ik gewekt door een goedgemutste verpleegster, ‘Goede morgen mevrouw Moerkerk!’ ????

Het was tijd om voorbereidingen te treffen voor operatie nummer 7. Dus eerst wassen, tandenpoetsen en dan weer het mooie blauwe operatiekleedje aan.

De oproep van OK kwam om half acht, prima op tijd. Ik werd naar de ‘Holding’ op de 4de etage gebracht. Daar legde ze mij wel aan de monitor, maar het infuus zouden ze op de operatiekamer prikken. Even later kwamen de anesthesisten mij al halen. Nu reden we naar OK-2. Daar begon het hele ritueel weer van vooraf aan.

Infuus prikken (is altijd pijnlijk, vooral als ze mis prikken????), kennismaking, briefing en dan brengt de anesthesist mij in een rustige slaap en gaan de artsen hard aan het werk.

‘De wond ziet er heel mooi uit’ was het eerste dat ik hoorde toen ik wakker werd.

Yes! Dat is goed nieuws!????????

De arts vertelde mij dat ze de komende VAC (spons) wissels poliklinisch gaan doen. Het verschil is dat ik niet meer onder narcose hoef, maar plaatselijk verdoving krijg en de wond verder niet zo uitgebreid meer wordt schoongemaakt. Bedenk dan wel dat de wond na 6 operaties (operatie 1 was de amputatie) al een heel stuk kleiner en minder diep is geworden en het er nu veel beter uitziet. Voor mij voelt het wel een beetje dubbel. Ik ben zeker blij, want het is de volgende stap. Maar aan de andere kant ben ik echt bang voor de pijn van de poliklinische ingreep.???? Maar goed, laat ik me daar nu maar even niet mee bezig houden.

Het plan voor de komende weken (aantal onbekend) is dat ik op dinsdagen met de ambulance naar Leiden heen en weer ga voor de poliklinische VAC wissel en dat dit op vrijdagen hier in Heliomare wordt gedaan.

Het blijft dus een hoop heisa, maar ja alles voor het goede doel; een mooi gesloten wond. ????

De ambulance was besteld om vier uur dus tot die tijd had ik ruimte om wat bij te komen, te lunchen met Ria en een gesprek aan te gaan met de orthopedisch oncologisch verpleegkundige. Bij de laatste heb ik toch weer een traantje weg gepinkt. Mijn lijf is nu toch echt anders. Alles ziet er anders uit en werkt niet zoals ik wil en daar word ik verdrietig van. We hebben daar uitgebreid over gesproken en dat was fijn. Het luchtte in elk geval op.

De ambulance was er om kwart voor vijf dus daar ging ik weer… Gelukkig had ik ook nu een fijne broeder naast mij zitten en hebben we een mooi gesprek gehad. Bij aankomst in Heliomare stonden Frank en Lynn mij op te wachten, zo fijn!

Fijn ook om weer op mijn gezellige kamer terug te zijn. Nu chillen! ????

Het compliment van de dag is: ‘Jij bent onmisbaar!’ ????