De postbode belde aan met een pakket in de vorm van een schoendoos. Yes, mijn nieuwe patas! ????

Het belletje van Marie kwam als geroepen, of ik tijd en zin had om even mee naar de stad te fietsen voor een klein boodschapje. Dat kwam goed uit, want ik moest zelf nog een verjaardagscadeautje kopen en had dus al plannen die kant op te gaan. Met zijn tweetjes is het én gezelliger én voor mij net iets fijner shoppen. Ik had de schoendoos nog maar net open of mijn buuf kwam me al halen. Trots en blij liet ik eerst mijn nieuwe roze Nikes zien. Snel passen om te kijken of deze maat goed was. Yes! Normaal gesproken zou ik mijn nieuwe aankopen altijd meteen aandoen, maar de sneakers moesten eerst nog ingespoten worden. Daarbij is het verwisselen van de schoen aan de prothesevoet ook nog wel een klusje, want die voet geeft niet echt mee. Ik deed de schoenen terug in de doos en zette ze veilig op een hogere plek, waar Sim in geen geval bij kon. ????

Bij de stoplichten naar de Raaks staken we over. Precies voor onze neus ging een man met zijn fiets onderuit.

Waarom was niet helemaal duidelijk, het gebeurde zonder enige aanleiding. Hij slingerde wat en ineens lag hij midden op straat. Waarschijnlijk was hij onder invloed, want hij sprak met een behoorlijk dikke tong. ???? Stom om te zien dat er mensen wel even omkeken, maar geen hand uitstaken. Ik stopte midden op de weg en vroeg aan de man of het goed ging, maar ja aan mij heb je natuurlijk ook niets. Marie zette haar fiets neer om hem te helpen, maar gelukkig kwamen twee mannen aanlopen en haalden de man onder zijn fiets vandaan en hielpen hem overeind. Gelukkig mankeerde de man niets en konden we verder. Het was druk in de stad, we vonden nog net een plekje voor de fiets en handbike en zette die met een hangslot aan elkaar vast. Bij de Hema stond een rij voor de deur. Er zat niets anders op dan netjes aan te sluiten.???? Het viel mee, we mochten al vrij snel naar binnen, toen er een winkelmandje beschikbaar kwam. Het Hema meisje keek mij een beetje meewarig aan, toen ik zei dat ik rollend geen mandje kon vasthouden en Marie dus mijn ‘winkelmaatje’ was.

We gingen los in de Hema!

Zo blij waren we dat we weer even mochten struinen tussen de schappen van het corrigerend ondergoed naar de keukenhanddoeken, van de sportkleding naar de zonnebrillen. We hebben alles gezien en namen er ook lekker even de tijd voor. Sneu voor de wachtende mensen in de rij, dat dan weer wel. Hoop maar dat de andere klanten sneller waren. ???? Terwijl wij met onze neuzen tussen de slips en boxershorts hingen, stond een meisje mij met open mond aan te staren. Ze keek van mijn gezicht, naar mijn prothese en weer terug. Ze trok haar moeder niet aan haar mouw om te zeggen dat ze iets heel bijzonders zag, maar vroeg ineens heel spontaan aan mij; ‘Waar is jouw been?‘ Ik zag de moeder schrikken van de vraag van haar dochter, terwijl ik dat juist zo mooi vond. ‘Wat stoer dat je dat durft te vragen’, zei ik. In een notendop vertelde ik het meisje dat mijn been ziek was en ik daarom een robotbeen had. Ze luisterde aandachtig en vond mijn been eigenlijk wel mooi. Heerlijk die openheid!

Alblasserdam

Sta op als je ergens mee zit.

Zondag was het weer tijd voor een bezoekje aan mijn zus en ons mam. Op mijn gemak reed ik naar Alblasserdam, al moet ik zeggen dat ik de laatste paar dagen geen ‘zitvlees’ heb en dat is zowel letterlijk als figuurlijk het geval. Dat zitten blijft toch wel een dingetje. Het is pijnlijk, vermoeiend en soms gewoon onmogelijk. Ook afgelopen week toen ik met Frank en Sim een rondje Brabant deed, wist ik van ellende niet meer hoe ik in de auto moest zitten. Ik hing helemaal naar links om de rechterkant zoveel mogelijk te ontlasten, maar ja dat hield ik ook niet lang vol, want toen kwam mijn rug in opstand. Soms zakte ik totaal onderuit, om half liggend in de bijrijdersstoel van het ellendige gevoel af te komen. Nu ikzelf reed kon ik geen andere houdingen aannemen, niet even draaien of opstaan, dus probeerde ik soms mijn linker bil even te liften. Lastig en vervelend. Ik benijd echt iedereen met twee ronde zachte billen, omdat ze heerlijk zijn om ‘gewoon’ op te zitten!

Mams was al bij Manja en keek mij verrast aan toen ik binnenkwam. ‘Wat fijn dat ik jou zie!‘ en dat was geheel wederzijds.????

We hebben heerlijk samen gegeten en ons moeder genoot. Ze smulde van alle broodjes die ik voor haar maakte en het leek of ze in tijden niet gegeten had. Na de lunch dronken we nog een bakkie en luisterden we aandachtig naar mama. Ze zat overduidelijk in haar rol als juf en vertelde ons het ene na het andere onsamenhangende verhaal. Ik kan het niet navertellen, maar ik ben ervan overtuigd dat het een wijze les was. ???? Eigenlijk zouden we haar met de auto terugbrengen, maar aangezien buienradar ons onverwacht anderhalf uur droog weer voorspelde durfden we het aan om te gaan lopen. Manja haalde Leggy uit de auto, we deden onze jassen aan en waren klaar voor vertrek. Mams stapte eerst naar buiten, ik volgde haar en zus sloot de deur achter mij.

‘Wat zie je er goed uit en wat doe je het toch goed‘, zei mijn moeder spontaan uit het niets. Ze draaide om, deed een stap naar voren, maar miste de drempel…  ????

Terwijl ik haar bedankte voor het prachtige compliment, zag ik het gebeuren. Lachend zette ze een stap, maar omdat ze geen diepte meer ziet, had ze geen idee van het niveauverschil in het terras. Slechts één drempel. Ik riep nog ‘pas op’, maar te laat. Haar voet raakte later de grond dan ze verwachtte en daarmee ging ze onderuit en kwam ze ten val. In een soort van slow motion zag ik haar naar de grond gaan. Ook nu stond ik erbij en keek ik er naar. Ik kon niets doen om haar te helpen en Manja stond achter mij, dus ook zij kon de val niet breken. Zo zielig. Ze viel gelukkig niet hard, maar de schrik zat er goed in. Als een klein kind liet ze zich door Manja verzorgen, de handen en knieën werden schoongeveegd.

Godzijdank, was er niets stuk of gebroken.

Zus kreeg mams met moeite overeind, omdat ze zich als een zandzak van de grond liet tillen. Ze werkte niet echt mee zal ik maar zeggen. ???? Tja, en dan voel ik me ook echt lullig hoor, omdat ik niets kan doen. In het slechtste geval zou ik op diezelfde drempel eveneens languit gaan, dus dat risico nam ik maar niet. Manja klopte mams billen af, checkte nogmaals of alles oké was en zag dat het gelukkig allemaal meeviel. Zucht… ???? Het moet niet gekker worden, twee valpartijen in één weekend. ???? We zette moeders snel in de rolstoel en brachten haar veilig terug naar het verpleeghuis.

Examens

Examenstress; Dat je tijdens wiskunde ineens weet, wanneer Alexander de Grote leefde. Loesje

Lynn had goed geslapen en was klaar voor haar eerste examen; Wiskunde. De dag startte met vies regenachtig herfstweer, prima examen-weer dus. Omdat de toets pas om half twee zou beginnen, kon ze in de ochtend nog een beetje chillen. Er hing totaal geen stress in de lucht. Nou ja misschien een beetje, bij mij dan, haha. Ik weet nog dat ik twee jaar geleden precies voor Sven zijn eindexamen uit Heliomare kwam. Ook hij was toen redelijk relaxed. De stress zat hem meer in de studieweken voorafgaand. Grote broer was zo lief om voor zijn zusje een heerlijk broodje carpaccio voor de lunch te maken, verschillende flesjes smaakjes water, Tony Chocolonely en Dextro te kopen. Frank stuurde vanuit zijn werk nog een berichtje en ik had een kaartje geschreven om haar succes te wensen. ‘You can and you will’!’ ???? Aan de voorbereiding van thuis lag het dus niet.

De kop is eraf!

Terwijl Lynn zat te blokken, brandde mijn kaarsje. ???? De zon kwam tevoorschijn en ik was enorm benieuwd hoe het ging, maar moest geduldig afwachten op een teken van leven… Rond vijf uur kwam Lynn thuis. Ik speurde meteen haar gezicht af en meende een voorzichtige glimlach te zien. ‘En?‘ vroeg ik ongeduldig. ‘Nooit meer wiskunde!’, is het eerste wat ze zei. ???? Van de drie uur had ze het laatste half uurtje ‘over’, zodat ze de vragen en antwoorden nog een keertje kon doorlopen. Ze was tevreden over de toets en had het voor haar gevoel best goed gedaan. En…een goed begin is het halve werk! Toch? ????

Spreuk van de dag

‘Met vallen en opstaan’
wordt weleens gezegd.
Maar soms mag je blijven liggen
en dan help ik je wel recht.
‘SMOOJ