Alone we are strong. Together we are stronger.

Het borrelt positieve energie bij het lezen van de mooie mailtjes die ik ontvangen heb naar aanleiding van het artikel in het Noord Hollands Dagblad. Bijzonder zijn de verschillende berichten van lotgenoten. Collega amputados. ???? Mensen die zich herkennen in mijn verhaal, omdat zij ook hun been verloren zijn door ziekte of een verschrikkelijk ongeval. Hoe mooi is het als we elkaar kunnen helpen door ervaringen uit te wisselen? Zo heb ik eind maart een koffie-afspraak met een lotgenoot die meer wil weten over Leggy, omdat hij zelf geen prothese heeft. In april reis ik af naar de andere kant van Nederland om kennis te maken met een vrouw waarbij 44 jaar geleden haar been is geamputeerd. Zeg maar gerust een ‘oude rot in het eenbenige-leven’. Oh, wat kan zij mij veel vertellen over hoe het er vroeger aan toe ging. Zij is door de wol geverfd en kan mij vast de nodige tips en trics geven. Ik kijk er enorm naar uit!

Weekend

‘Het leven vol leven’, aldus Bibian Mentel

Mijn zaterdag begon met fijne post. Mandy had de nieuwe editie van de Margriet in de bus gedaan, waarvan mijn heldin Bibian Mentel gasthoofdredacteur was. Met een kopje koffie kroop ik op de bank en ben ik gaan lezen. Het duurde niet heel lang voordat de tranen in mijn ogen stonden. Mooie pakkende verhalen, over het leven, familie & vriendschap, tegenslagen, maar vooral een hoop positiviteit en liefde. Een goede tip van haar voor ons allemaal; het omdenken! Andersom. Op z’n kop. ????Creatief denken. Probeer je probleem helder te formuleren en buig het om naar een mogelijkheid, een kans. Bekijk het van een andere kant. Het is echt niet altijd eenvoudig, misschien soms onmogelijk, maar ik geloof wel dat het je kan helpen wat beter met bepaalde situaties om te gaan. Ik ga het doen, jij ook?

Het leven gaat niet altijd over rozen, maar paardenbloemen zijn ook mooi.

Inmiddels ken ik heel wat mensen vanuit Heliomare, de fysiopraktijk en via mijn blog, die kanker hebben (gehad) of leven met een beperking. Er is een andere wereld voor mij open gegaan. Een mooie wereld, al klinkt dat gek. Andere dingen zijn belangrijk geworden en ja, ik waardeer nog meer de kleine dingen van het leven. Dagelijks word ik geconfronteerd met de vraag hoe ik mijn been verloren ben. Dat vind ik niet erg, maar mensen schrikken vaak als ik zeg dat botkanker de reden was van de amputatie. Toch ontstaan er hierdoor vaak mooie gesprekken en delen de mensen ook hun verhaal met mij. Waarschijnlijk trek ik het aan, omdat we iets gemeen hebben. Noem het tegenslag, tegenspoed, ongeluk, kwaad toeval, leed of is het vette pech? Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal en eerlijk, het één is nog heftiger dan het ander. Vroeg of laat, direct of indirect krijgen we allemaal te maken met tegenslag, tenzij je met een gouden lepeltje in je mond bent geboren. Het leven komt zoals het komt, maar laat je niet tegenhouden door tegenslagen, probeer er juist sterker uit te komen!

Die wilde haren van haar blijven maar groeien. Loesje

We mogen en kunnen weer naar de kapper, fijn! Ben jij al geweest? Ik heb niet meteen een afspraak gemaakt, omdat ik dacht dat er genoeg mensen waren met een grote knip-behoefte. Kijk, mijn haar heeft alle kleuren, is lang en rommelig, dus een weekje meer of minder maakt voor mijn ‘coupe de troep’ niet heel veel uit. Zaterdag ging ik toch maar eens even online kijken naar de mogelijkheden voor het inplannen van een afspraak. Tot mijn grote schrik zag ik dat de kapster die mij altijd knipt vol zat tot half mei. ???? Oef, dat is zelfs voor mijn coupe een beetje te laat. Omdat Lynn alleen maar geknipt hoeft te worden kan zij deze week al terecht. Uiteindelijk heb ik een afspraak gemaakt over een kleine twee weken met de ‘geen voorkeur‘ kapper. Dat wil zeggen dat ik geknipt en gekleurd kan worden door een willekeurige hulp die ze speciaal voor deze drukke periode, tijdelijk hebben aangenomen. Als dat maar goed komt… ????

Ik weet niet of je nog altijd weet wie ik ben. Maar ik weet wel dat ik zeker iets voor je beteken. ❤️

Zondag ben ik samen met Manja bij mams in het verpleeghuis op bezoek geweest. Ondanks dat zij al twee keer gevaccineerd is, zijn de regels nog altijd hetzelfde, behalve dan dat er nu maximaal twee bezoekers op visite mogen komen. Dus met een mondkapje haalden we ons mam bij de woonkamer op. In eerste instantie was er geen teken van herkenning, maar de begeleiding vertelde haar dat haar dochters op de koffie kwamen. Stiekem deed ik het kapje naar beneden, zodat ze mijn gezicht kon zien. Ja! Nu verscheen er een lach op haar gezicht. Ondanks dat ze niet meer lijkt op de moeder die zij was, vind ik het heerlijk om bij haar te zijn. Haar even vast te houden en haar onsamenhangende verhalen aan te horen en gezellig mee te kletsen. Het moment dat ze de slappe lach kreeg, genoten wij van haar vrolijkheid. Natuurlijk hebben we ook weer een klein wandelingetje gemaakt, mams in mijn rolstoel en ik met Leggy. Bijzonder dat ze toch wist te benoemen dat het ‘knap’ was wat ik deed en ze wees bezorgd kijkend naar mijn prothese.

Heliomare

Soms ben ik zo onafhankelijk dat ik vergeet naar mezelf te luisteren. Loesje

Maandagmiddag mocht ik voor de verandering weer eens naar Wijk aan Zee. Nu voor het gipsen van, hoe zal ik het eens noemen, het amputatie gebied. Ik wilde mijn prothese meenemen, al wist ik niet of ik die nodig had voor deze afspraak. Meestal vraag ik iemand thuis om Leggy in de auto te gooien, maar Lynn zat in haar online les en Sven was met Sim de hort op. Ik was al aan de late kant, omdat ik op het laatste moment altijd nog van alles moet. Niet handig, weet ik. ???? Goed, nu moest ik mijn prothese zelf naar de auto brengen, dragen kan niet, dus zat er niets anders op dan mijn been voor die tien stappen aan te doen en naar de auto te lopen. Bij de auto deed ik mijn been meteen weer af, maar dat was best een gedoe, omdat mijn kleding eroverheen zat. Dus vest opzij, jurk omhoog en klittenbanden los. Balancerend op één been, trok ik het korset van mijn lijf, kukelde bijna om en zag een voorbijganger verschrikt kijken.  Zucht…????

Licht geïrriteerd wilde ik Leggy op de achterbank leggen, maar dat ging moeizaam, omdat de schoen achter het portier bleef hangen.????

Na een paar keer trekken en sjorren lag het been languit op de achterbank. Een beetje verhit opende ik het portier aan de bestuurderskant en zag dat het linker gaspedaal nog ingeklapt was. Onderste boven, dook ik met mijn hoofd in het gat onder het stuur, om het gaspedaal te wisselen. Toen ook mijn krukken nog op straat vielen, was ik er klaar mee. Gadver, wat een gedoe weer! ???? Dit was een mooi moment om het Omdenken te oefenen. Probleem = gedoe. Mogelijkheid/ kans/ Hoe kan ik er anders naar kijken = ik heb weer een mooie oefening gehad, mijn hoofd is goed doorbloed en mijn poriën zijn door het frustratie-zweet schoon gespoeld! ????

Iets te laat arriveerde ik in Wijk aan Zee (what is new?) en huppelde in bij Livit naar binnen.

De vloer van de behandelkamer lag al vol met plastic zeil, handdoeken en rollen gipsverband. Ik mocht over mijn ondergoed een gipshemd aandoen, om vervolgens aan de ‘loopbrug’ te gaan staan. De rechterkant, waar het been dus mist, en mijn middel werden omwikkeld met gipszwachtels. Het gips werd steeds warmer en harder. Na het uitharden was de gipsafdruk klaar, werd deze losgeknipt en was mijn ondergoed wit, vies en nat. Nu is het wederom aan de prothesemaker om een nieuw beter passend korset te knutselen. En ik? Ik reed met gierende banden terug naar huis om een droog setje aan te doen. ????

Spreuk van de dag

Alles dat jou is overkomen,
definieert je leven niet.
Jij bent de som van al je dromen,
jij bent hoe jij de wereld ziet.
M.G.