Nine/ eleven is een datum om nooit te vergeten. Voor niemand. In de ochtend van 11 september 2001 werden op vier plekken in de Verenigde Staten aanslagen gepleegd. Sven, nog geen jaar oud, zat vrolijk in zijn wippertje, mams en Anton waren bij ons en samen keken we naar de verschrikkelijke beelden op tv van de twee brandende Twin Towers in New York. ????Waarschijnlijk weet jij ook nog precies waar je op dat moment was. Maar nine/ eleven staat inmiddels niet meer alleen om de aanslagen in mijn geheugen gegrift. Het was op nine/ eleven 2017, zestien jaar na de ramp, dat ik onder het mes ging, omdat de kanker in mijn heup terug was. Een persoonlijk drama. Precies één jaar later op nine/ eleven 2018 zat ik met Mandy in het vliegtuig naar New York. ✈️ En vandaag is het nine/ eleven 2020…
10-9-2017
Op de dag voor mijn ziekenhuisopname schreef ik het volgende: ‘De spanning stijgt en de zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ga zo mijn mandje in en hoop dat ik een beetje kan slapen. Morgenvroeg (11/9) om zeven uur gaan wij richting Leiden. Rond tien uur word ik geopereerd. Laten we met z’n allen hopen dat de operatie lukt zoals we besproken hebben en ik na morgen kan werken aan mijn herstel’.
11-9-2017
De dag van mijn tweede operatie. De woorden ‘de ingreep is goed gegaan en we hebben de tumor inclusief marge kunnen verwijderen’, waar ik zo op gehoopt had kwamen niet. Wel ving ik, liggend op de verkoeverkamer, flarden op van wat dr. Dijkstra mij probeerde duidelijk te maken: ‘We zijn er nog niet, er volgt nog een zware operatie‘. Hij keek ernstig, dat was vóór de operatie wel anders. Toen had hij toch ook nog de hoop dat het iets onschuldigs zou kunnen zijn, maar daarentegen zat er niet één maar twee tumoren. Een vette tegenvaller dus. De chirurg had de beenzenuw niet geheel kunnen sparen, maar wat de restschade zou zijn, was toen nog niet bekend. Helaas bleek er geen ruimte om het weefsel rondom de tumor weg te halen, wat betekende dat er kankercellen waren achter gebleven. Een week later hoorde ik, na de nodige heftige gesprekken over mogelijk beenverlies, dat ik toch bestraald mocht worden in het AVL. Daarna was het hopen, duimen en bidden dat de bestraling zijn werk zou doen. Inmiddels weten we dat dit laatste niet is uitgekomen.
11-9-2018
Op nine/ eleven 2018, precies één jaar na de tweede operatie en een dikke twee weken voor mijn amputatie, vlogen Mandy en ik met de KLM naar New York. ✈️ Het was één van mijn wensen op mijn bucketlist, die ik had opgesteld voor de laatste maand als valide vrouw. Dromen moet je waarmaken! Dat hebben we gedaan. Op 12 september, de dag na nine/ eleven bezochten wij het herdenkingsmonument op Ground Zero, voor de slachtoffers van de terroristische aanslagen op het World Trade Center in 2001. Het maakte enorme indruk.
11-9-2020
Vandaag kwam Manja gezellig een dagje naar Haarlem. Voorheen kwam ze vaker met mams deze kant op, maar dat kan helaas al een tijdje niet meer, (teveel prikkels), dus ga ik vaker hun kant op. We begonnen met een kopje koffie buiten in de tuin, daarna zouden we gaan lunchen bij ‘Het Wapen’. Voordat we vertrokken moesten we (lees zus ????) de mountainbike van Frank uit de stal halen en rijklaar maken. Ondertussen was ik aan het bedenken of ik Leggy aan zou doen of niet. Gisteren heb ik ‘onenigheid’ met haar gehad, waardoor ik in tranen thuiskwam, maar goed dat verhaal vertel ik een volgende keer wel. Wat moest ik doen? Leggy gaat altijd mee fietsen, omdat ik mij daar completer door voel, ondanks de pijn die de prothese geeft. Maar nu voelde ik de pijn van gisteren nog steeds in mijn lijf en moest ik voor mezelf en het ‘gemak’ kiezen en Leggy thuislaten. ????Een beetje onzeker stapte ik op mijn handbike, zus op de sportfiets en zo reden we richting het restaurant. We meldden ons bij de ontvangstbalie, desinfecteerden onze handen, noteerden onze namen en telefoonnummers en kregen een prachtig plekje op het terras in de zon. Heerlijk! ☀️ We hadden een hoop bij te kletsen, terwijl we genoten van een lekker broodje en een kopje Pluk-thee. Met een voldaan gevoel zijn we de Kennemerduinen in gefietst voor een mooi tochtje, en laten we daar nou net de boswachter in zijn Jeep tegenkomen. Ik gebaarde hem te stoppen (hij deed het ook nog ????) en vertelde over het incident van afgelopen week met de potloodventer en vroeg hem hoe te handelen in een dergelijke situatie. Hij zei dat ik op zo’n moment echt direct 112 moest bellen, en het nummer van het dichtstbijzijnde bankje, voor de locatie, moet doorgeven. Politie en boswachter krijgen dan een melding en komen meteen in actie. Wat blijkt, die oetlul (????) is bekend bij hen en wordt al een tijdje gezocht. Hij valt dus regelmatig vrouwen lastig, maar ze hebben die gast nog niet kunnen pakken. Goed om te weten! Ik was blij dat ik de boswachter aangesproken had en nu weet wat ik kan doen. Wij fietsten rustig verder en kwamen onderweg Schotse Hooglanders en Konikspaarden tegen, die letterlijk voor onze neus overstaken. Het was even spannend toen één van de Hooglanders rennend het fietspad op kwam zetten, waardoor ik oog in oog zat met dat grote beest. ????Ik zit in mijn rolstoel toch op een gevaarlijke (lullige ????) hoogte, niet alleen voor een potloodventer, maar dus ook voor overstekend wild. Mijn lieve grote zus gooide ter bescherming gewoon haar fiets tussen mij en de koe. ???? Bij Parnassia namen we de afslag naar het terras, het was tijd voor een relax momentje en een klein fris biertje met uitzicht op zee. ???? Het was genieten en zo hebben we samen toch weer een mooie herinnering gemaakt. En dat op nine/ eleven!
Spreuk van de dag ????
Soms zou ik willen dat gisteren nooit voorbij ging, omdat vandaag alles zo anders is...✨
