In verband met de warmte loop ik naakt in huis vandaag. Aanbellen op eigen risico! ????
Nee, makkelijk vind ik het niet, maar toch geef ik me letterlijk bloot deze weken. Het is dat ik een zonaanbidster ben, maar anders zou ik het liefst naar de Noordpool op vakantie gaan. Een plek waar je veel kleding aan moet om warm te blijven en belangrijker nog, waar je je lichaam lekker kunt verhullen. Dat gaat hier in het warme zonovergoten Italië niet op. Het zijn korte rokjes en zomerse jurkjes die het nog enigszins luchtig maken en zwemkleding uiteraard. Sinds mijn amputatie lig ik niet graag meer in bikini, maar ik doe het wel. Nou ja een tennisrokje en een hesje dan hè?! Hoe ongemakkelijk ik mij ook voel als mensen kijken, ik ga net als iedereen zwemmen. Heerlijk in het water, al zou ik het liefst ongezien het bad in willen duiken.
Ik vroeg Lynn een foto van mij op het zonnebedje te maken, puur om te kijken hoe mensen mij zien.
Hallo spiegelbeeld! Natuurlijk weet ik hoe ik eruit zie, maar hoe zien anderen mij? Die foto was toch weer confronterend. Ik mis echt een heel been. En de rest. ???? Nog steeds. Ja, ik weet heus wel dat het nooit meer veranderd, maar het blijft zelfs voor mij raar om te zien. Dus kan ik het anderen al helemaal niet kwalijk nemen dat ze naar me kijken. In de avonden bezoeken we regelmatig een leuk dorpje en vooral in de wat populaire badplaatsen, waar je over de hoofden kunt lopen, voel ik me klein en naakt. Mensen zien mij en de rolstoel in eerste instantie over het hoofd. Maar dan… Echt, je wilt niet weten hoeveel blikken ik krijg, hoeveel mensen elkaar aanstoten, ongegeneerd kijken of elkaar iets toefluisteren. Alsof ik in mijn blote kont zit. Ik voel me enorm bekeken. Naakter dan naakt. Bloter dan bloot. Kwetsbaar. Ongemakkelijk. Opgelaten.
Peschiera
Een vestingplaats gelegen aan het Gardameer met een mooi historisch centrum.
Dochterlief trakteerde ons op een heerlijk etentje in het nabij gelegen dorpje Peschiera. Als dank voor de vakantie. Lief hè? ???? Het was druk in het toeristische plaatsje en we gingen op zoek naar een parkeerplaats bij het oude centrum. En die vonden we. Op elke parkeerplaats zijn wel een paar invalide plekken, deze zijn meestal gratis met ♿️kaart, alleen vaak ook bezet. Toch is het fijn om dichtbij te kunnen parkeren, omdat het mij (of de familie) anders teveel energie en gedoe kost om daar te komen. Dan zou ik beginnen met een 1 -0 achterstand. Met rolstoel, met Leggy of op krukken, het is hoe dan ook altijd een work-out. ????
Eerlijk gezegd valt het me alles mee, had de straatjes echter slechter ingeschat.
Het was één van mijn angsten, dat ik constant vast zou lopen met de kleine wieltjes tussen de stenen van de gezellige oude straatjes. Natuurlijk liggen er ook tegels scheef, zijn er drempels, opstaande putdeksels of andere obstakels, maar al met al lukt het aardig om zelf te rollen. Op de steile hellingen en de nodige trappen na dan hè. De rolstoel werd uit de auto gehaald en ik rolde naast Frank en Lynn de menigte in. Leggy hadden we in de kamer gelaten, omdat het korset erg warm is, niet goed aansluit en ik niet een hele avond kan lopen, trapjes op en af moet en lang kan zitten. Jammer, want de prothese maakt mij wel wat zelfverzekerder. Terrassen zaten overvol. Buiten hier en daar een mondkapje leek het of we Corona al ver achter ons hebben gelaten. Geen anderhalve meter afstand, gewoon zoals voorheen ging iedereen op in de drukte.
Het restaurant waar wij wilden gaan eten, had buiten nog precies één tafeltje vrij.
Frank stapte kordaat op een ober af en vroeg of we daar konden plaatsnemen. We hadden geluk. Na ons ontstond er een rij, dus blijkbaar was het een populaire tent. We hebben lekker gegeten en mensen gekeken. Voordat we verder zouden gaan, moesten lynn en ik nog even naar het toilet. Vele ogen prikten in mijn rug, toen ik op krukken het terras over naar binnen hupsten. Een paar kinderen stootten hun ouders aan toen ze maar één been onder mijn jurkje vandaan zagen komen; ‘kijk!’ Ik glimlachte maar een beetje en sprong het trappetje op naar de wc, want die was natuurlijk boven. Waar anders? ???? Bij de rekening kregen we een klein glaasje Limoncello, Lynn betaalde zoals beloofd en gingen we nog even de gezellige winkelstraatjes door. Bij een tassen winkel kletterde mijn krukken met een hoop herrie van de rolstoel op de grond. De klittenband was losgegaan. Alsof ik al niet genoeg aandacht trok met mijn ene been. ???? Maar, niet voor niets, want Lynn scoorde een mooi hip zwart leren tasje.
Rollen en een ijsje eten gaan niet samen.
Als toetje zouden we in het dorp een Italiaans ijsje gaan halen. Normaal slenter je met ijsje verder door de straten, maar het stomme is dat ik niet kan rollen met een ijshoorntje in mijn hand. We moesten het dus voor de deur opeten. Vreselijk, omdat ik in de kijk stond en een soort van bezienswaardigheid leek. Ik had het gevoel dat iedereen naar mijn ene been keek, al besef ik me ook dat dit in mij zit. Ik trek het me teveel aan. (Wordt aan gewerkt hoor!) Frank en Lynn zullen het vast niet zo ervaren. Eh, kan ik even ‘onzichtbaar’ mijn ijsje eten? Eerlijk gezegd werd ik er een beetje stil van. Vooral toen we weer verder gingen en we uitkwamen bij een trapje, waar mijn rolstoel getild moest worden en ik springend – onder het oog van de nodige toekijkers – naar boven moest. ????
Sirmione
De parel van het Gardameer.
De weersvoorspellingen waren zondag (was het zondag? ????) iets minder dan we gewend waren. Een perfecte dag om een tochtje te maken en een bezoekje te brengen aan Sirmione. Bij aankomst in de haven zagen we het schitterende kasteel dat uit de dertiende eeuw stamt. Via de eeuwenoude ophaalbrug liepen we het stadje in. Het was nog niet zo heel druk, waardoor we redelijk op ons gemak het dorpje en de winkels konden bekijken. Grotendeels kon ik mezelf redden, maar op een gegeven moment hield de weg op en kwamen we bij een trap uit. Tja, daar mocht de familie de rolstoel naar beneden dragen, terwijl ik het trappetje naar beneden sprong. Een enkele helling werd ik geduwd. Het was er prachtig. De ijssalon waar we jaren geleden een ijsje, zo groot om nooit te vergeten, hadden gehaald bestond nog. Met evenveel smaken als toen, niet normaal wat een keuze! Met twee bolletjes ijs was meteen de lunch vervangen. Verrukkelijk!
Regen!
We reden langs de westkust van het Gardameer verder omhoog tot aan Salo, waar we letterlijk de wolken over de bergen richting het Gardameer zagen trekken. Net toen we uit wilden stappen voor een koffietje, kwam er een enorme plensbui uit de lucht vallen. Grote regendruppels zorgden voor slecht zicht. De koffiestop sloegen we over en reden terug naar Peschiera, waar het al wel zwaar bewolkt, maar nog droog was. Hier lasten we een plaspauze in en dronken een cappuccino op het terras.
Net terug in het hotel, begon het ook hier te regenen en niet zo’n beetje ook.
Binnen no time hadden we een privé zwembad op ons balkon. Regen en hagel, het was onmogelijk om naar buiten te gaan. De regen hield een kleine twee uur aan. Volgens buienradar zou het later in de middag opklaren en droog blijven. Het zonnetje kwam weer te voorschijn, dus pakten Lynn en ik onze spullen om naar het zwembad te gaan. Frank bleef op de kamer sport kijken. We lagen net een half uurtje, volledig ingesmeerd, te genieten op het zonnebedje, toen er opnieuw druppels vielen. Mensen pakten snel al hun spullen en renden de bar in. Wij ook, nou ja ik huppelde natuurlijk voorzichtig want nat is glad. Het kwam met bakken uit de hemel. Dan maar een lekker Corona-tje drinken! Ook niet erg. ????
Omdat de regen bleef aanhouden kwam Frank ons met de paraplu redden. De held. Grappig want het handvat was helemaal kapot, door onze lieve Sim waarschijnlijk aangezien als lekker kluifje. Oh…wat missen we onze deugniet. ❤️ Inmiddels was het droog, Lynn ging alvast naar de kamer terwijl Frank en ik nog een drankje deden. Je raadt het al, precies toen wij naar de kamer wilden, begon het opnieuw te plenzen. ???? En nee, ik kan ook nooit zelf een paraplu vasthouden, dus moest mijn best doen om naast manlief mee te hupsen en onder de plu te blijven.
Lazise
De naam van de stad is afkomstig van het latijnse laceses, wat ‘plaats aan het meer’ betekent.
Op een vijftien minuutjes rijden van ons hotel lag de sfeervolle plaats Lazise. Door de oude stadsmuur liepen we het dorpje in met een middeleeuwse karakter. Hier was het niet normaal druk. Je kon echt over de hoofden lopen. Pfff. We maakten een rondje door het centrum en langs het water en zagen al snel dat er overal rijen stonden om een tafeltje te bemachtigen op de vele terrasjes. Dan toch maar even shoppen, haha. Lynn en ik zijn beiden geslaagd en hebben een mooi tasje erbij. Nog één? Ja, nog één! ???? Uiteindelijk vonden we een leuk restaurant met een binnentuin, waar we mazzel hadden en al vrij snel een tafeltje kregen. We hebben wederom heerlijk gegeten!
Castellaro Lagusello
Na een beetje googlen kwam ik uit bij het kleine dorp Castellaro Lagusello, wat is uitgeroepen tot een van de mooiste dorpjes van Italië.
Daar moeten we heen, zei ik enthousiast. Nou, ik zal je zeggen dat het geen succes was. De route er naar toe was prachtig en op zich was Castellaro inderdaad een mooi piepklein dorpje, maar er was niets te beleven. En dan bedoel ik ook niets. Het was totaal verlaten op een paar locals na die ons een beetje vreemd aankeken. Snap ik wel, drie toeristen waarvan één met één been in een rolstoel… ???? Buiten een kerkje en de dorpskroeg was er niets en waren we snel uitgekeken. Positivo als ik ben, zie ik toch altijd de schoonheid van dingen, maar ik was de enige in deze. ???? Dus door naar een stadje daar niet ver vandaan Monzambano. We zijn er doorheen gereden, niet eens uitgestapt, want ook dit was een tegenvallertje. En door. ????
Veel zinnigs had ik niet meer in te brengen, mijn kansen waren verkeken. ????
We reden linea recta terug naar Peschiera. Ook leuk! Nu had ik Leggy wel meegenomen omdat ik me daar de vorige keer zonder haar niet oké had gevoeld. Op de parkeerplaats deed ik mijn prothese aan, terwijl Frank en Lynn mij afschermden voor pottekijkers. Ik sta dan zo goed als in mijn onderbroek op straat hè. Riem en tasje af, jurk omhoog, korset om mijn middel, klittenbanden vast, jurk weer naar in de plooi, riem en tasje om en klaar. Het eerste stukje rolde ik, maar in het centrum ging ik aan de wandel. Zo fijn, want ik heb deze dagen niet veel gelopen. En wat een verschil; ten eerste hoe ik mij voelde met Leggy aan, die mij letterlijk completer, sterker en zelfverzekerder maakt, maar ook hoe mensen naar mij keken. Anders. Nu voelde ik me niet naakt, maar trots, stoer en vrouwelijk!
Spreuk van de dag
Wees lief, wees zachten oordeel niet te snelWees begripvol, ruimdenkendniet hard en ook niet te felWant je weet nooit precies,wat een ander meemaakt, doormaaktEn wat er achtereen glimlach schuilgaat.Jip
Hoi Ilse,
Ik geloof zeker dat je je bekeken voelt, het is natuurlijk ook zo. Ik merk het ook als ik met Jan ergens ben, hij heeft net als jou ook zo’n hoge amputatie. En wij merken het ook, mensen kijken vaak nog een keer om en het is wel een beetje logisch. Want ook al heb ik er totaal geen moeite mee, een ander ziet wat jullie ook zien, er ontbreekt zoveel aan de rechterkant. Jan vindt het net als jij vreselijk als hij zichzelf zonder been op een foto of in de weerspiegeling van het raam ziet. En ik zie als we samen fietsen ook veel mensen kijken maar ik voel me dan ook wel trots, ik denk dat doen we toch maar weer mooi samen! Maar Jan ervaart het precies als jou, hij vindt het fijn dat hij weer zoveel kan ondernemen maar het voelt anders….
Maar wat een gedoe met straatjes, trappen etc. in Italië. Wij zaten in Holten in De Lindenberg, perfect 🙂 In Italië word je nu wel heel erg geconfronteerd met je beperking, maar geniet van het mooie weer en vooral van elkaar!
Ciao Esther,
Het is ongelofelijk hoe respectloos mensen soms kunnen reageren.???? Dat ze kijken snap ik, als ze iets vragen vind ik dat super stoer, maar ik ben geen attractie. Jan en ik zullen wat dat betreft hetzelfde ervaren en dan heb ik nog de mazzel een vrouw te zijn, zodat ik het iets kan verbloemen met jurkjes of tuniekjes. Op goede dagen ben ik ook super trots op mezelf, want ik ga alle uitdagingen wel aan, maar door mijn veranderde lijf ben ik ook erg onzeker. Als ik zelf al schrik van mijn spiegelbeeld, hoe kijken anderen dan naar mij? Maar goed, ik weet dat ik daar door heen moet. Het is wat het is, dus lak aan alle kijkers! Ik leef & geniet! ???????? Liefs ook aan Jan.????