Ook vandaag is er geen ‘euforisch momentje’ te vieren van een klein stapje voorwaarts.
Ik sta stil. Mijn leven staat stil.
Buiten draait alles door.
Gek eigenlijk, ik maak nu even geen deel uit van het ‘gewone’ leven.
Mijn man en kids komen vaak op visite.
Maar zij gaan ook weer weg.
Ik blijf achter en dat is toch altijd een verdrietig momentje.
Vandaag ben ik vooral moe.
Ik slaap tussen de nodige handelingen door.
Ook na het wassen en het verschonen van het bed,
ben ik kapot.
Aan toe geven maar.
Heb toch niets anders te doen.
Ik lig hier al bijna 2 weken.
Mijn kastje ligt vol met lekkers voor mij en mijn bezoek.
En tijdschriften, heerlijke tijdschriften.
Maar ik heb nog geen letter kunnen lezen.
Door de medicijnen kan ik mij niet focussen.
Komt wel.
Alleen dat zou al een ‘vier’ momentje kunnen zijn.
Wat jammer Ilse dat er nog steeds niets te vieren valt voor jou..maar hoe moeilijk ook, blijf moed houden. Er komt een dag dat je geen stapjes terug meer hoeft te doen, maar alleen nog vooruit. Voor nu wens ik je de kracht om door te gaan, bewonderenswaardig hoe je je hier doorheen slaat, je bent een moedige sterke vrouw! Kus Anke
Lieve Ilse, hang in there. Ik neem je mee in gedachten bij ‘ onze’ yoga. Knuffel Sandy