Vrijdagochtend werd ik gebeld door ‘Roam Special Cycles’ en zij vertelden mij tot mijn verbazing, dat de oude ingeleverde accu van mijn handbike ‘positief’ getest was, dat wil zeggen dat ze geen afwijkingen hadden gevonden bij het op- en ontladen.

Waarom de accu het bij mij begaf was niet duidelijk.

Tot op heden had ik alleen nog maar kleine stukjes binnen Haarlem gefietst, huis-tuin en keuken ritjes, waarbij de nieuwe accu het prima deed. Wel had ik ze toegezegd dat ik deze dag de nieuwe accu uitgebreider zou testen door een wat langere rit te maken. Voordat ik vertrok had Sven de accu nog even aan de oplader gelegd, omdat ik toch al de nodige kilometers had gereden. Ik deed mijn prothese, jas en handschoenen aan, ging in de rolstoel zitten en maakte mijn prothesebeen met klittenband vast aan het frame van de stoel, zodat deze niet van de voetplaat kon vallen. Vervolgens ging ik via de achterdeur naar buiten, deed deze op slot, opende ik de poort en koppelde ik mijn handbike aan.

Met enige twijfel of het goed zou gaan, vertrok ik rond tien uur om een mooi rondje te rijden.

Ik kon zien dat de vier lampjes van de volle accu in eerste instantie volledig brandden, maar al snel viel deze terug naar drie en niet veel later naar twee lampjes. Dat gebeurde op de Zeeweg. Was de accu dan toch nog niet volledig opgeladen of zou het probleem elders in de fiets zitten? Ik moet je eerlijk zeggen, het was toch een soort van mindfuck. De hele route heb ik de lampjes in de gaten gehouden, bang dat de accu het zou begeven en ik op volledige armkracht verder zou moeten. Nu kan ik natuurlijk best wel wat kilometers wegdraaien met mijn armen, maar ja stel dat op het verste punt de accu uitvalt, dan is het toch een aardig stukje terug bikkelen… Ik besloot van de Zeeweg, richting Parnassia te gaan en via de duinen terug naar ‘t Wed. Een prachtige route die ik normaal gesproken niet alleen fiets en ik het eigenlijk nu ook een beetje tricky vond, omdat ik niet overtuigd was of de accu het wel zou redden.

Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om deze mooie route door de duinen terug naar huis te fietsen, ik geniet daar zo intens van de natuur.

Sommige heuvels hadden een lange aanloop naar boven en waren behoorlijk pittig, maar gelukkig zit er aan de andere kant van de berg ook weer een afdaling. Zeker een goede intervaltraining. Ik was blij dat de poort om het duingebied te verlaten open stond, anders was het kiezen tussen ‘gedoe om de poort te openen’ of wachten op een voorbijganger. Na ruim 25 km fietsen, met nog maar een half lampje van de accu brandend arriveerde ik weer in de Koppestokstraat, moe maar voldaan. Ik weet zeker dat als Roam niet gebeld had, ik een stuk ontspannender op de fiets had gezeten. Wat niet weet, wat niet deert, toch?

Het was tevens de eerste keer dat ik het aangepaste korset van mijn prothese aan had op de fiets. Ook dat was uitproberen en ervaren hoe dat voelde. Dat het niet lekker zit is een feit, maar nu voelde ik hem echt aan de rechterkant tegen mijn rib drukken. Misschien kan de prothesemaker daar binnenkort nog een klein stukje van afhalen. Toen ik trouwens afgelopen week het korset ging passen, wilde ik het verschil voelen tussen mijn vorige korset en deze nieuwe. Ik kreeg dus nadat ik mijn nieuwe korset gepast had, mijn oude weer even aan, weliswaar zonder dat mijn been daaraan vast zat. Dat was gek joh! Ook zo’n mindfuck. Ik had echt het gevoel, ook in mijn hoofd, dat het been eraan vast zat en ik moest me echt inhouden om niet ineens een paar stappen te zetten…

Voortschrijdend Inzicht

In de avond ben ik met Lonneke naar de voorstelling ‘Voortschrijdend Inzicht’ geweest van presentator en theatermaker Marc de Hond.

Het theater(tje) Koningsduyn bleek ergens verstopt in Castricum. Je weet dat ik enorm geïnspireerd word door het levensverhaal van Bibian Mentel, omdat zij ondanks al haar tegenslagen zo positief in het leven staat, dat is heel krachtig. Ook het verhaal van Marc de Hond (zoon van…) deed hetzelfde met me, mede omdat we zoveel raakvlakken blijken te hebben. Marc zit sinds zijn 22ste met een dwarslaesie in een rolstoel en bij hem werd afgelopen jaar blaaskanker geconstateerd. Hij onderging chemotherapie en zijn blaas werd verwijderd. Hij heeft zijn theatervoorstelling omgedoopt tot een bijzonder theaterkunstproject. Per voorstelling wordt hij door verschillende BN-ers geïnterviewd over zijn leven, zo maakt hij een mooie film en aandenken voor zijn kinderen voor het geval het mis mocht gaan. De winst van deze productie wordt gedoneerd aan een project ten behoeve van de bestrijding van blaaskanker, een mooi initiatief!

Kijk maar eens op: https://www.marcdehond.nl/voortschrijdendinzicht/

Ik was natuurlijk niet de enige in een rolstoel. Voordat het valide publiek de zaal mocht betreden, kregen wij voorrang. Het leek wel een haag van mensen waar de rolstoelers doorheen rolde, om als eerste plaats te nemen in de zaal op, jawel, de eerste rij. Heb je hem weer, ‘elk nadeel heb zijn voordeel’. Marc opende de avond door te vertellen over zijn ziekte en wat er afgelopen jaar allemaal gebeurd is en maakte harde grappen over kanker en zijn handicap, die overigens niks met elkaar te maken hebben. Laten we zeggen dat hij twee keer het verkeerde lootje heeft getrokken. Bizar en verdrietig. Het was erg indrukwekkend en ik zat dan ook regelmatig met kippenvel.

Zoveel herkenbaarheid in zijn proces, ik was een soort ‘ja-knikker’ en heb veel bevestigende knikjes gegeven.

De acceptatie van zijn handicap, het gedoe met de rolstoel in horecagelegenheden en tijdens vakanties en vluchten, de angst en onzekerheid, de 3-maandelijkse controles, de heftigheid van het hele proces, maar ook wat hem allemaal gebracht heeft en dat alles met een flinke dosis zelfspot, heerlijk. Martine van Os en Sybrand Niessen, bekend van Omroep Max, waren de interviewers van deze editie en hadden gekozen voor het thema ‘reizen’. We werden meegenomen op ‘reis’ door zijn leven, de rode draad van deze avond. Grappig eigenlijk, omdat Lonneke en ik elkaar hebben leren kennen in de ‘reisbranche’, op de afdeling Reizen van de Rabobank.

Aan de hand van foto’s liet hij ons verschillende bestemmingen zien waar hij met de rolstoel geweest was en vertelde met grappige anekdotes natuurlijk waar hij tegen aan gelopen/gerold was. New York heeft hij regelmatig bezocht en is daar zelfs een keer alleen naar toe gereisd. Hij was in die tijd een knappe sterke jongeman. Nu mag hij er ook nog wezen hoor, maar qua spieren heeft hij wel wat ingeleverd. Kunnen je je het verhaal nog herinneren dat hij tijdens een Transavia vlucht niet naar de wc kon, omdat er geen (gangpad)rolstoeltje aan boord van het toestel aanwezig was? Hij moest het ophouden of in zijn broek doen, belachelijk. Hier heeft hij echt een punt van gemaakt (terecht!) en is er een klein relletje ontstaan.

Conversation pieces.

Verder vertelde hij over zijn liefdes en hoe hij met zijn ‘conversation piece’, de rolstoel, de aandacht van de dames trok. Voor mij zijn mijn krukhoezen en mijn rolstoel met loopwheels mijn conversation pieces, het is vaak een opening van een gesprek voor mensen naar mij toe. Marc, voormalig speler van het Nederlands rolstoelbasketbalteam, vertelde ook over de sportreizen met het paralympisch team, maar ook de vakanties met zijn vader, verschillende (stief)moeders kwamen aan bod. Zijn vader, Maurice de Hond, zat trouwens in de zaal. Na de voorstelling zou hij met zijn gezin naar Gran Canaria vliegen gewoon omdat het nu, na alle behandelingen, weer mogelijk was en hij toestemming had van de artsen. Hij sloot af met een woord van dank, bon-bons en een bos bloemen voor Martine en Sybrand die belangeloos aan deze avond hebben meegewerkt.

Meteen na de voorstelling kwam er een vrouw op me af met de vraag of ik aan rolstoelhandbal deed. ‘Eh, nee hoezo?‘ Zij zat in het bestuur van de lokale handbalvereniging, afdeling rolstoel en zat waarschijnlijk om leden verlegen. Ik ben daar in elk geval van harte welkom, waarvan akte! ☺️ Lonneke en ik hebben met een wijntje de voorstelling nabesproken en heel kort nog even met Marc gekletst, toen hij de bar binnen kwam. We hebben ondanks het beladen onderwerp toch erg gelachen en kunnen de voorstelling oprecht aanraden, je raakt vast geïnspireerd door hem. En…ook leuk om even te zeggen, ik heb niet eens een opvlieger gehad!

Spreuk van de dag

Het zijn de sterken die ondanks verdriet blijven lachen,
hun zorgen verbergen en anderen gelukkig maken.✨