Mijlpaaltjes
Het kan je zomaar overvallen
een krachtig gevoel van geluk
dat je zin krijgt om te dansen
en te zingen ‘mijn dag kan niet meer stuk’
omdat je een kleine overwinning
als vanzelf met hart en ziel viert
en alle spanning, liefde, opwelling
dan zo lekker door heel je lichaam giert!

Telefonisch consult.

Herken je het gevoel wanneer je een telefonische afspraak hebt vanaf twaalf uur, je de hele tijd rondloopt (rolt, hupst) met je telefoon in je hand, want er kan elk moment gebeld worden, maar uiteindelijk pas tegen het einde van de middag de huistelefoon gaat… Duh! 🙄 Huistelefoon? Heb je die nog? Jaha, die heb ik nog… 🥱 De enigen die daar overigens op bellen zijn het ziekenhuis en mijn pa. Met de goede uitslag op zak kon ik mij hier natuurlijk niet echt druk om maken, want wie doet me wat; ik ben schoon! Toch is het wel fijn om het een en ander aan lichamelijke klachten met de arts te bespreken, want die verdwijnen helaas niet. Ik bagatelliseer ze overigens wel meteen, maar ja, dat lost ook niets op. Naast de amputatie-dingetjes kwam het vervolgtraject aan bod. Het gevaar van een recidief of uitzaaiing is met deze zeldzame kankersoort bij de vijf jaar helaas nog niet geweken (ben op de helft), maar wel ietsepietsie verkleind. Dat is al super fijn! En omdat ik de afgelopen tien jaar om de drie, vier, vijf en later zes maanden ben blootgesteld aan stralingen van vele scans, die gek genoeg het risico op kanker verhogen, is het beleid van het ziekenhuis om de controle frequentie te verlagen naar één keer per jaar. Hoera!

Mijlpalen zijn er om slingers aan op te hangen.

Oef. Fijn. Maar ook eng. Weet eigenlijk niet zo goed of ik dat wel trek. Ik leef immers al jaren van controle naar controle. Ik weet niet beter. Volgens de arts is het een mentale uitdaging voor mij, omdat hij weet hoe belangrijk de scans zijn. Je wilt tenslotte weten of je schoon bent en als dat niet het geval zou zijn, wil je er snel bij zijn om behandeld te kunnen worden. Aangezien het vertrouwen in het lichaam een flinke deuk heeft opgelopen, zal het niet mee vallen, maar ik ga een poging wagen. Bij klachten moet ik sowieso aan de bel trekken en als ik echt niet meer kan slapen van de stress, gaan we de afspraak naar voren halen. Laat ik het vooral positief bekijken, als de arts het aandurft, moet ik dat ook doen. Dus ik ga van de halfjaarlijkse naar een jaarlijkse controle, toch weer een bijzondere mijlpaal bereikt! Yes! 💪🏼

Dubbel.

Aan de ene kant voel ik me dus super blij en sterk met de goede uitslag van afgelopen week, aan de andere kant sta ik nog steeds strak van de zenuwen. Nu even niet vanwege mijn gezondheid, maar het (rouw)proces rondom de scheiding en de moeizame en energievretende huizenjacht. Waarom het me zoveel buikpijn oplevert weet ik niet, ik kan er mijn vinger niet op leggen. Het is bijna niet te doen, soms ben ik er letterlijk ziek van. Stom hè?! Nou ja, waarschijnlijk weet ik wel waar het aan ligt, want het moment dat ik de stap zal nemen komt steeds dichterbij en ik vind dat op zijn zachtst gezegd eigenlijk veel te spannend. Het is geen jas dat ik koop hè, maar een nieuw eigen plekje. Een huisje wat ik kan omtoveren tot een warm thuis, iets waar ik naar uit zou willen kijken. Maar zo voelt het tot op heden allesbehalve. Ik weet het, een berg beklim je ook niet in één keer, maar met elke stap kom je dichter bij de top. En dat is een waarheid als een koe.

Huisarts.

En zo zat ik vrijdagenochtend toch weer bij de huisarts. Ten eerste om wat andere lichamelijke klachten te bespreken, maar ook aan te geven dat ik de spanning niet uit mijn lijf krijg en op het moment dat ik die woorden uitsprak, stonden de waterlanders alweer in mijn ogen. De dokter nam alle tijd en gaf me het gevoel dat ik gehoord werd. Met wat recepten voor druppels en pilletjes op zak, een verwijzing voor de dermatoloog en een aanvraag voor het maken van röntgenfoto’s van mijn handen, ging ik naar buiten. Een gekke veranderde moedervlek moet gecheckt worden en er komen pijnlijke knobbels op mijn vingers, die verdacht veel lijken op de symptomen van artrose en ja, dat moet onderzocht worden. Aangezien ik alles met mijn handen doe, komt die stomme kwaal niet echt lekker uit, dus ik hoop maar dat het meevalt.

Mams

Gevoel van liefde
neemt niemand mij af.
Zelfs niet de gaten in mijn hoofd,
dus zorg alsjeblieft dat dit gevoel niet dooft.

Bed-dagen.

Enkele weken geleden zijn ze in het verpleeghuis begonnen om mijn moeder om de dag rond half drie naar bed te brengen. Ze merkten dat ze hiervan genoot en op haar eigen manier aangaf dat ze moe was en te veel prikkels kreeg. Dit manifesteerde zich door huilen na de lunch, het ineen krimpen van pijn of verdriet in de rolstoel (dat is heel naar om te zien) en heel diep slapen. Mijn lieve mams geeft duidelijk aan dat het te veel voor haar is. Ze is op, het zitten in de rolstoel vraagt al teveel energie, meer dan we ons kunnen voorstellen. Wanneer ze naar bed gaat, zucht ze diep, sluit ze haar ogen en valt in een comfortabele slaap. Ze heeft sinds kort een AD matras inclusief pomp, dat is een speciaal luchtmatras voor mensen die veel op bed liggen. Het zorgt ervoor dat de lucht in het matras goed reguleert, waardoor de kans op doorligplekken kleiner is. In Heliomare heb ik daar ook op geslapen en dat was inderdaad heel prettig. Vanaf nu gaat ze dus na de lunch haar mandje in, om er pas weer de volgende ochtend voor het ontbijt, voor een paar uurtjes uit te komen.

Ik ben zo goed in slapen, ik kan het met mijn ogen dicht. 🥱

In de huiskamer zagen we ons mam niet op haar vertrouwde plekje zitten. De verpleging vertelde dat ze zat te rusten op haar eigen kamer. Lynn en ik liepen verder de hal in en openden haar deur. ‘Hi, mam, daar zijn we weer!‘, zei ik vrolijk. Voorzichtig ging er, na een tijdje hier en daar wat prikkelen, een oog open. Aan haar gezicht kon ik niets aflezen en een lachje kon er niet vanaf. Over kwaliteit van leven gesproken, waar leeft ze nog voor? Gelukkig eet ze nog wel goed en genoot ze van de heerlijke appelflap die haar hapje voor hapje werd aanboden. ‘Wil je een slokje thee mam?‘ Ze hield haar lippen stijf op elkaar. Dat was tenminste een duidelijk antwoord. Nee dus! 😄

Update Thailand.

We kletsen natuurlijk altijd wat tegen haar aan en omdat Sven net een nieuw reisverslag had gepost op Polar Steps, konden we dat mooi voorlezen. Foto’s en filmpjes lijkt ze wel te zien, bewust of niet, we hebben samen met haar de prachtige Thaise kiekjes bekeken. By the way… Sven geniet met volle teugen van zijn avontuur en heeft al heel wat tempels bezocht, sterker nog, ze komen nu al zijn neus uit. Hij heeft met het welbekende fietsbedrijf Co van Kessel gefietst in Bangkok, op dag één al een maatpak gekocht, een kookworkshop gedaan, geslapen in verschillende hostels, zich laten vervoeren door de lokale tuk tuk, de Sticky Waterfalls bezocht, apen gespot, een boottocht gemaakt, raken klappen gezien bij het Muay Thai Boxing en geziplijnd over de jungle. Stoer hè? En ja, hoe kan het ook anders, hij werkt zich regelmatig in het zweet bij de Thaise sportschool. Eens een sportman, altijd een sportman!

Je leven aanvaarden zoals het is, is ook een uitdaging; misschien wel de grootste waarvoor een mens kan komen te staan.

Nadat we een klein filmpje met mams (oma) voor Sven hadden gemaakt, haar hadden overstelpt met de liefdevolle knuffels en kusjes, vroegen we of ze naar de huiskamer wilde, omdat wij naar de verjaardag van Nicky zouden gaan. Het was een minuscuul bevestigend knikje, maar ik zag het echt (of meende het te zien) en was blij dat ze het aangaf. Ze wilde onder de mensen zijn (of wilden wij dat?) en zo brachten we haar naar haar vaste plekje aan de tafel voor het raam. Het afscheid is en blijft altijd moeilijk, want je weet immers nooit wanneer het de laatste keer is. Hopelijk houdt ze nog even vol, zodat Sven haar straks zelf kan vertellen over zijn Thaise belevenissen.

Huizenjacht

Bezichtiging – Marsmanplein 60, Haarlem Noord

Dit fantastisch lichte en moderne hoek-appartement is gelegen op de derde verdieping met een prachtig uitzicht. Het heeft twee slaapkamers, is 87 m², met een vraagprijs van € 475.000 k.k. 

Daar wil ik niet dood gevonden worden, riep ik altijd, maar toch moest ik eraan geloven. Er stond een appartement te koop in Haarlem Noord boven het winkelcentrum Marsmanplein, wat naar zeggen echt een bezichtiging waard was. Het is rolstoelvriendelijk en oké, dat is in mijn geval wel erg fijn. Zeiknat kwam ik aan, nadat ik vanuit de fysio op de fiets was gesprongen, om door de regen over de Rijkstraatweg naar het bewuste adres te rijden. De makelaar stond mij binnen in de hal op te wachten en met handbike en al rolde ik zo de lift in om naar de derde etage te gaan. Pluspunt, de lift was dus groot genoeg voor mij en mijn hele hebben en houwen. In de hal koppelde ik mijn bike af en belden we aan op nummer 60. De verkoopmakelijkaar opende de deur en was een bekend gezicht. Hé die gast had ik eerder gezien. Precies bij een eerdere bezichtiging! Ik rolde naar binnen en kwam uit in een mooi licht appartement met grote ramen en brede deuren.

Locatie, locatie, locatie.

Op de woning valt niet veel aan te merken, buiten het feit dat het voor mij (nog) geen goede ligging heeft. Het is ver van mijn vertrouwde omgeving vandaan. Misschien denk ik daar over een paar maanden anders over hoor. Er zit een parkeerplaats onder het gebouw, waar ik warm en droog in en uit mijn auto kan stappen en de winkels liggen letterlijk naast de deur. Ook een pluspunt. Weer zo’n hoofdpijndossier. Verstandelijk zou dit prima bij me passen, gevoelsmatig doet dat het niet. Snel Sim een plasje laten doen is er niet bij. Ik moet dan alles optuigen om ‘even’ naar buiten te gaan. Voor nu is het een nee, misschien weet ik het over een tijdje wel te waarderen en moet ik gewoon nog even wennen aan die locatie en het idee van ‘hoog’ wonen. Wie zal het zeggen?

Bezichtiging – Dancepad 4, Haarlem

Recent gebouwde ‘kadeloft’ benedenwoning op een geweldige locatie!  De verzetsliedenbuurt. Het heeft twee slaapkamers, is 69 m², met een vraagprijs van € 435.000 k.k. 

Het regende pijpenstelen. Deze keer pikte Lonneke mij met de auto op, om naar de Slachthuisbuurt te rijden. Er had al eerder een huisje in de verkoop gestaan, maar die was binnen no time weg en zwaar overboden. Ik was erg benieuwd hoe het van binnen zou zijn, de foto’s beloofden een klein paleisje. Het was even zoeken hoe je met de auto dichtbij kon komen, maar we stonden precies op de afgesproken tijd voor de deur. De makelaar deed open en liet ons al druipend binnen. De vraag was om goed onze voet(en) te vegen, omdat anders de lichte gietvloer vies zou worden. Maar goed dat ik de rolstoel had thuis gelaten, want die had zeker sporen achterelaten met dit vieze ‘hondenweer’.

De volgende mijlpaal…

De huiskamer was klein, maar buiten dat zag alles er tip top uit. Nieuw, brede deuren, een klein tuintje aan de voorzijde van het huis met een prachtig uitzicht. Mooier kan bijna niet. Op krukken was het prima te doen, maar onze Sim en al mijn hulpmiddelen nemen ook ruimte in beslag en daar is het toch te krap voor. De kamer stond ‘vol’ met een driepersoonsbankje, een salontafeltje en een eettafel met vier stoelen, dat was het. De open keuken was modern en van alle gemakken voorzien. De badkamer was luxe en de slaapkamer prima. De kleine kamer was…klein. Ja, ik ging wel een beetje ‘aan’ bij dit huisje, maar of het praktisch genoeg is, betwijfel ik. De vraagprijs is oké, de verwachting echter dat er sky high overboden gaat worden. Aaaaarch….ik word gek, ik weet het niet meer.

Tja en in de middag was het dochterlief haar beurt om een kamer te bezichtigen. Ook heel spannend natuurlijk.  Ze is klaar om uit te vliegen, of ik er klaar voor ben weet ik niet, maar dat doet er niet toe. Het zou een belangrijke en mooie mijlpaal in haar leven zijn. Hoe dat afloopt horen we volgende week…

Spreuk van de dag

We vechten voor dat
wat kapot is gegaan
in het verleden
en iedere keer als we
samen proberen te helen
maken we van een
afschuwelijk verleden
een prachtig heden
meisjedatschrijft