Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik goed heb geslapen! Niet gek, na zo’n hectische dag als gisteren. En…ik ben beter gemutst. ???? Dat voel ik meteen bij het wakker worden. We beginnen de dag met mijn favoriete onderdeel; laxeren. Echt vreselijk, maar noodzakelijk. Daarna wassen en ontbijten. Om 11 uur ben ik uit bed geweest. Fijn om eventjes te staan en te wiebelen. Daarna de rolstoel in en een blik werpen op mijn spiegelbeeld. Het blijft een bleek koppie dat mij aankijkt en mijn haar zit niet zoals ik dat wil. Visite zegt dat ik er goed uit zie. Ik zie dat niet, maar hoop snel de ‘Ilse’ weer in de spiegel te kunnen aankijken.

In mijn rolstoel ga ik de gang op en rijd ik een rondje. Zo halverwege kom ik een vrouw tegen in een mooie elektrische rolstoel. Ze begroette mij vrolijk en zei dat ze het fijn vond mij zo te zien. Uit bed en actief. Ze ziet mij vaak liggen als ze langsrijdt en zag dat ik er een paar daagjes niet was.

Ja zo voelt dat ook voor mij, ik ben er even uit. Voel me sterk. Meteen denk ik dat ik de hele wereld aan kan, maar na een half uur was mijn batterij toch echt leeg en moest ik terug naar bed. Niets overhaasten. Geduld. Prof. Dijkstra heeft wel groen licht gegeven om het opzitten langzaam uit te bouwen naar 2 x per dag, 1 uur. Dus dat is een mooie uitdaging! ????

Het was een rustig dagje. Ik heb zelfs ‘me time’ gehad!

Boekje gelezen, muziekje aangezet (voor het eerst????) en zelfs een klein tukkie gedaan. De verpleegkundige maakte mij wakker met de vraag of ik nog een keer mijn bed uit wilde. Het antwoord was natuurlijk; ja! Dus hulpstukken erbij om uit bed te komen, hupsen met het looprek en zitten in mijn stoel. Daar rolde ik weer de gang op. Halverwege ging het alarm af van de vacuümpomp. Shit…wat nu? Gelukkig liep er een verpleegkundige langs die even kon helpen. ‘Lekkage alarm, therapie onderbroken’.

Hoe vaak heb ik dat al niet gezien.???? We hebben de pomp even gereset en toen kon ik verder rijden…net aangekomen bij de huiskamer ging het alarm weer af. Toen zat er niets anders op dan de melding serieus te nemen en terug te gaan naar mijn kamer. Uiteindelijk is het probleem opgelost.

De middag was gezellig met bezoekjes van vrienden en familie. Altijd fijn om lieve mensen om mij heen te hebben. Uiteraard vertel ik mijn verhaal en belevenissen, maar ik vind de verhalen van het ‘gewone leven’ heel fijn om te horen. Wel realiseer ik mij dan dat het voor mij ‘een ver van mijn bed show is.’ But….I will be back! ???????? ????

Het compliment van vandaag is: ‘Jij bent waardevol’. ????