Zo rustig als het gisteren was, zo druk en hectisch is het vandaag.

De dag begon natuurlijk weer met een alarm van mijn vacuümpomp. De accu is leeg. Hoe is het mogelijk..? De snoer hangt aan mijn bed, maar was niet aangesloten. Grrrr…  Goed dat probleem was natuurlijk snel verholpen, dus kon ik weer even verder tukken. Rond 8 uur nieuw alarm ‘lekkage’. ‘Nee…niet weer!’ De verpleging kwam en heeft de pomp gereset, zodat ik eerst even rustig kon ontbijten. Volgens mij is dat niet helemaal gelukt, omdat zowat na elke hap, het alarm weer afging. Inmiddels ken ik de pomp een beetje, dus weet ik hem ook stil te krijgen.

Het blijft gênant om over te praten, maar de stoelgang blijft een dingetje. Het is elke keer een opgaaf om te ontlasten. Dat komt natuurlijk omdat ik bijna de hele dag lig. Kan niet wachten totdat dit probleem is opgelost.

Een delegatie van artsen kwam kijken hoe het nu met mij gaat. Natuurlijk vertel ik eerlijk hoe ik mij voel. Dat ik gekomen ben om te werken aan mijn herstel, maar dat ik beperkt ben vanwege de open wond. Dat mij dat frustreert. Dat ik wil trainen, bezig wil zijn, iets wil doen. Ze gaan kijken naar de mogelijkheden. Prima, als ik maar IETS kan doen! De medicatie wordt besproken en omdat de pijn op dit moment redelijk onder controle is, veranderen ze hier niets aan. Nu kon dan eindelijk even gekeken worden naar de lekkage van de wondverpakking en gelukkig was snel duidelijk waar het lek zat. Dus werd er plastic bijgeplakt zodat de wond weer vacuüm verpakt is.

Precies op het moment dat de ergo bij mij was voor het passen van de rolstoel, kwam ons Inge binnen. Helemaal vanuit het zonnige zuiden, lees Brabant.

Zij keek mee hoe ik uit bed kwam en in de rolstoel ging zitten. De rolstoel past mij nog niet. Er worden allerlei provisorische hulpstukken bij gehaald om mijn linker voet te verhogen, de armleuning te verhogen en een extra steun voor mijn rug op de juiste plek te plaatsen. Toch ben ik niet tevreden, ik zit niet ontspannen en heb te veel pijn in mijn rug. Tijd om terug te gaan naar mijn bedje en om gezellig bij te kletsen en een soepie te eten van en met mijn vriendinneke. Rustig is het niet want er komt regelmatig iemand binnen wandelen voor controles en pillen. Ook heb ik een gesprek gehad met de maatschappelijk werker.

Met de fysio heb ik wat fijne sta- oefeningen gedaan, uiteraard leunend op het looprek. Een beetje draaien met mijn heup, een beetje ‘dansen’, dat is zo fijn voor mijn onderrug…

Daarna de opnieuw de aangepaste rolstoel in. Ik zat iets beter, maar nog niet optimaal. We zijn wel even een rondje gaan ‘wandelen’, alleen al om even de kamer uit te zijn. Na 20 minuten is het echt klaar. De pijn overheerst, dus dan is mijn bed toch een veilige plek waar ik kan bijkomen van deze inspanning.

In de middag werd een grote doos afgeleverd voor mij met een prachtige bos bloemen. De post bracht een aantal leuke en lieve kaarten, zelfs 1 met slingers voor de viermomentjes. Ik ben ook blij met alle visite. Super lief allemaal, deze dingen maken mijn dag echt een klein stukje mooier! En…ik ga gewoon verder met het behangen van mijn kamer.