Het was druk op de weg toen we binnendoor van Haarlem naar Leiden reden. Maar geen stress, want we waren op tijd vertrokken. Ondanks de spanningen had ik redelijk geslapen. Wel zat ik, zoals elke controle, met een dubbel gevoel in de auto. Van de ene kant voelde ik mij sterk en ging ik er vanuit dat deze controle goed zou zijn. Aan de andere kant hoorde ik een klein onzeker stemmetje in mijn hoofd zeggen ‘het zal toch niet…?’ Een goede uitslag is essentieel om verder te komen, het moest ‘gewoon’ goed zijn. Duizend gedachten spookten door mijn hoofd…

Een half uur voor de afspraak met de arts parkeerden we de auto op de ♿️parkeerplaats van het LUMC. Frank haalde de rolstoel uit de auto, ik stapte over en ging rollend naar binnen. We gingen met de lift naar de tweede etage, waar de afdeling ‘Orthopedie’ en ‘Radiologie’ is. We meldden ons bij de balie en werden meteen doorverwezen naar de röntgenafdeling voor de longfoto. Daar vroegen ze of ik kon staan of dat de röntgenfoto zittend in mijn rolstoel gemaakt moest worden. Ik koos natuurlijk voor ‘gewoon’ staand. ???? Na een kleine tien minuutjes wachten werd mijn naam omgeroepen. Een mannelijke verpleegkundige opende de grote deur voor mij, zodat ik met de rolstoel naar binnen kon. Daar de rolstoel niet in het kleedhokje paste (in een ziekenhuis…????), mocht ik mij in de röntgenkamer van mijn bovenkleding ontdoen. De verpleegkundige plakte een pleister met een loodkogeltje op mijn tepels. Ze doen dit omdat de tepel een schaduw op de foto kan geven en het belangrijk is deze te markeren. Zo kunnen zij de foto beter beoordelen. Ik pakte mijn krukken en zo positioneerde ze mij voor het röntgentoestel. Eerst met mijn voorkant en daarna met de zijkant tegen de plaat. ‘Adem in, even vasthouden….en adem maar door’. Binnen een mum van tijd was het klaar. Ik huppelde terug naar de rolstoel, ging zitten, trok de pleisters van mijn nippels ????, deed mijn bh en blouse weer aan en rolde terug naar de ruimte waar Frank zat te wachten. Samen gingen we naar de tegenover gelegen wachtkamer van de afdeling Orthopedie. Het was opvallend rustig, dat gebeurt niet vaak… Ik had net een kopje thee gedronken toen Nicolette, Verpleegkundig specialist, ons kwam halen. Ze keek vrolijk en zei meteen toen ik haar in de gang een hand gaf dat de longfoto goed was. Yes!! De uitslag is goed…???????? Zo fijn! ????Wat een opluchting weer. We gingen de kamer binnen en namen plaats tegenover de arts. Hij wilde weten hoe het met mij, de fantoompijn en de revalidatie ging en ik vertelde over het bezoek aan de pijnpoli en dat het langzaam maar zeker wat beter met mij gaat. Daarna kletsten we nog wat en bespraken we het vervolgtraject. In maart is de volgende controle en zal er een MRI gemaakt worden van het heupgebied en weer een thoraxfoto. Zelf moet ik alert blijven op veranderingen, hobbels en knobbels. We namen afscheid en vertrokken een stuk ‘lichter’ terug naar huis. Nu kan ik opgelucht toeleven naar de vakantie op Kaapverdië! Jihoe!????

Het was alweer twee maanden geleden dat mijn haar geknipt was, dus had ik een afspraak gemaakt bij de kapper voor deze middag. Omdat ik donderdag de prothesemaker moet laten weten hoe het korset ’fit’, besloot ik met mijn prothese naar de kapsalon op het Ruyterplein te lopen. Een stukje van driehonderd meter. Mijn kussen had ik in een rugtasje gedaan, zodat ik daar goed kon zitten. Het lopen ging niet helemaal naar mijn zin, ik liep vrij onstabiel en voelde dat ik bij elke pas ’weggleed’ in de korf, de onderkant van het korset. Toch ook weer pijn aan de voorkant. ???? De drempel van de salon was erg hoog, met mijn rolstoel kwam ik niet binnen, maar met Leggy natuurlijk wel. Met mijn linkerbeen ging ik op de drempel staan en trok ik mijn prothesebeen mee omhoog. Daarna stapte ik met de prothese de drempel af en volgde ik met mijn linkerbeen. Ja, ik moet wel goed opletten bij elke stap die ik zet. De meiden hielpen mij uit mijn jas, legde het kussen in de kappersstoel en mocht ik plaatsnemen. Ik ging voor de stoel staan om mijn prothese knie te buigen, dat gaat overigens heel langzaam, daarna buigt mijn mechanische heup en pas dan kan ik gaan zitten. Het lijkt een beetje op een kameel die gaat liggen, in drie fases. ???? Geloof het of niet, maar mijn uitgroei (en grijze haren) viel best mee. ???? Er hoefde maar een paar highlights gezet te worden om er weer netjes uit te zien. Ik kreeg een kopje thee en na twintig minuten mocht ik naar de wastafel lopen om mijn haren te wassen. Voorzichtig drukte ik mezelf omhoog uit de stoel, om vervolgens mijn prothesebeen recht te zetten. Met een paar stappen was ik bij de lage stoel voor de wasbak. Nu had ik niets om mezelf aan vast te houden, dus moest ik heel voorzichtig mijn been weer buigen en balans houden om te kunnen gaan zitten. Heerlijk zo’n wasbeurt, oogjes dicht en even genieten. Na het haarmasker, ging de schaar ????‍♀️ erin en toen ik netjes gekortwiekt was, werd het haar droog geblazen en was ik klaar. Op mijn gemak wandelde ik naar huis en nam ik een rustmomentje. Met een glimlach op mijn gezicht natuurlijk. Deze dag kon niet meer stuk!

De laatste afspraak van deze middag was een bezoek aan de fysiotherapeut voor een behandeling aan mijn linkerschouder. Ik deed mijn been weer aan en ging met de handbike op pad. Leggy paste maar net in de handbike. Het been zat al tegen het frame en de standaard aan en toen ik een scherpe bocht naar rechts maakte, liep ik vast op het scheenbeen. Hmmm…???? Een voorbijganger zag dat ik bij de fysio naar binnen wilde en opende de deur voor mij. Een andere dame schoot ten hulp, toen ik naar achter dreigde te rollen, omdat ik de drempel niet over kwam. Dat korset zat gruwelijk in de weg, maar wat fijn dat mensen zo behulpzaam zijn. Echt! ???? Binnen koppelde ik mijn bike af en showde ik met trots mijn prothese. De oncologische therapeut behandelde mijn linkerschouder terwijl ik in de rolstoel bleef zitten. Au au au! ???? Ze zei wel dat ik geen wonderen kon verwachten, warm houden en in beweging blijven, dat was het advies. De fietsbeweging gaat wel, maar het lopen met krukken is pijnlijk, omdat ik die spier dan behoorlijk belast met mijn volle gewicht. Het is acuut ontstaan en hoop ook echt dat het acuut weer verdwijnt! Ik heb nog een paar keer de gang op en neer gelopen om ook aan mijn andere therapeut te laten zien hoe de prothese beweegt. Zij heeft eerder gewerkt met mensen met een amputatie en is bekend met verschillende protheses. Ze vonden het in elk geval hoogst interessant. Ik fietste terug naar huis en heb de rest van de dag kunnen genieten van de goede uitslag! ????

Spreuk van de dag ????

Uit je pijnlijkste dieptepunten groeien uiteindelijk je grootste krachten.✨