Weet je wat er gebeurde met de vrouw die wilde gaan zwemmen…?
Precies, die ging niet. ????

Wat een heerlijk vooruitzicht, ik zou dinsdagochtend met het Inloophuis gaan zwemmen in Schalkwijk bij een praktijk voor fysiotherapie, waar ze hydrotherapie aanbieden in een heerlijk verwarmd bad. Ik keek er enorm naar uit, omdat het zo goed is voor mijn lijf en met name mijn schouders en rug. Vanwege de coronamaatregelen was er gevraagd om zo mogelijk je badkleding al thuis aan te trekken, dus plukte ik mijn bikini en tennisrokje (dat ik gebruik als zwemrokje) uit de kast en trok die onder mijn kleding aan. Droog ondergoed, een handdoek en een kam deed ik in de rugtas om mee te nemen. Ik had er keiveel zin in!

Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf helder. Lao Tse

Om kwart over tien had ik een telefonisch overleg met de coördinatoren van het Inloophuis Kennemerland over de sponsorfietstocht, maar iets daarvoor werd ik al gebeld door één van de dames. Ze moest helaas het zwemmen afzeggen, hoe vervelend ze dat ook vond. Weet je waarom? De zwembadspecialist die het bad onderhoudt had er teveel chloor ingegooid, waardoor het zwemwater was afgekeurd. Hoe dan? ???? Mocht die goede man eindelijk weer aan de slag bij het zwembad na maanden stil te hebben gezeten, was hij duidelijk te enthousiast geweest met het reinigingsmiddel. Jammer, maar niets aan te doen. ‘Kun je volgende week?’ ‘Eh…dan zit ik bij de tandarts’, zei ik. ‘De week erna?’ ‘Ach, dan krijg ik mijn eerste vaccinatie‘. Puntje bij het paaltje; half juni ga ik in de herkansing!

Aandacht voor Inloophuizen met fietstocht door het land ‘Een plek om thuis te komen’, kopt Radio 105.

Later in de middag werd ik wederom gebeld door de coördinator, nu met de vraag of ik openstond voor een radio-interview bij Haarlem 105 over de fietstocht van Evelien langs alle Inloophuizen en de lokale invulling van deze ‘Huis in actie’. Natuurlijk wilde ik dat, want het doel is om meer aandacht te vragen voor dit mooie initiatief en daar help ik graag aan mee. Wanneer? Diezelfde middag. Oeps. ????

Rond vier uur had ik een korte intake met de redacteur van het programma ‘Haarlem vandaag’ om het een en ander voor te spreken. Iets over zessen zat ik boven in de werkkamer klaar voor het interview. De telefoon ging stipt op het afgesproken tijdstip. De presentator had een plaatje opgezet en had een paar minuutjes de tijd voordat we ‘in de lucht’ zouden gaan om nog wat details over het item te vragen en wat meer over mijn situatie te weten te komen. Terwijl ik nog druk aan het vertellen was, werd ik abrupt afgebroken omdat we ‘live’ gingen. ‘Nog acht, zeven, zes, vijf….’ ???? Na een korte intro over de fietstocht en het inloophuis, werd ik geïntroduceerd; ‘Ilse, ik heb jou nu aan de lijn… goedenavond!’… Het gesprek duurde zes minuten, geen idee wie het geluisterd heeft, maar ik hoop dat mijn boodschap goed overkwam. Het Inloophuis is van grote waarde voor een ieder die met kanker te maken heeft, zij bieden een luisterend oor en geven je handvatten om verder te gaan. Lees hier het artikel op Radio 105.

Echo

Heb je eindelijk de aandacht van die leuke dokter, kijkt ‘ie alleen naar je verstuikte enkel. Loesje ????

Die stomme tennisarm- of tenniselleboog wil maar niet genezen. Inmiddels heb ik van alles geprobeerd, zonder het gewenste resultaat. Balen. Nu bood 201FysioSport een consult aan van een orthopeed uit de schouderkliniek in Velsen, die daar regelmatig spreekuur blijkt te hebben. Zo kon ik afgelopen woensdag terecht en werd mijn arm voor de zoveelste keer onderzocht. De diagnose was bekend en bleef ongewijzigd. Er werd wat gedraaid en getrokken aan mijn arm en ik moest hier en daar wat tegendruk geven om te bepalen of er krachtsverlies is. De echo liet zien dat er vocht zat in de elleboog, maar verder onderzoek is nodig om te kijken welke behandeling mij zou helpen, gezien het feit dat ik de arm geen rust kan geven. Dus, ik mag weer naar de huisarts voor een verwijzing en vervolgens een afspraak maken bij de betreffende kliniek. Daar gaan we weer…????

Overwinnen

Het is niet de berg die we overwinnen, maar onszelf.

Meteen na het bezoek aan de arts, reed ik door naar Alkmaar, waar ik een afspraak had met Femke. Weet je nog, de bedenker, regisseur, fotograaf en eindredacteur van het Inspiratieboek Overwinnen, dat eind juni verschijnt en waar ik, samen met andere krachtige personen in een rolstoel, een mooi plaatsje in heb. Op de parkeerplaats van de Ondernemers Tuin haalde ik de rolstoel uit de auto en rolde richting de entree. Met moeite kreeg ik het zware portaal open en wurmde ik mij over de drempel door de deuropening. Het volgende obstakel was een klapdeur die ik met mijn linkervoet openduwde. Terwijl ik aan de klink van de derde deur zat te trekken, zonder succes overigens, zag ik dat ik aan moest bellen omdat de receptioniste er niet was. ???? Ik appte Femke dat ik voor de deur stond en binnen no time werd ik binnen gelaten.

Met de lift kon ik naar boven en daar rolde ik de kantoorruimte in van de Beeldstrateeg.

We namen plaats aan de grote werktafel en hadden genoeg om bij te praten. Dat deden we dan ook onder het genot van een kopje koffie en een heerlijk aardbeientaartje. Daarna kreeg ik een preview te zien van het Inspiratieboek, wat echt heel mooi is geworden. Sterke verhalen met krachtige beelden. Prachtig. Toch zat ik daar niet voor niks. Zodra het boek uit is, moet er natuurlijk van alles gebeuren op communicatiegebied en de vraag was of ik een beetje wilde helpen, omdat er nog een hoop moet gebeuren. Ik ga op mijn gemak bekijken wat er te doen is en zal proberen wat kleine taakjes uit handen te nemen. Het boek is de moeite waard en verdiend echt een podium. Dus alle hands aan dek!

Op visite

Op terugweg reed ik langs Heiloo voor een bezoekje aan een oud revalidatiegenootje.

Hoe ik het heb kunnen bedenken weet ik niet, maar ik had samen met Lynn bij het tuincentrum een mooie fleurige plant voor haar gekocht. Een behoorlijk grote bak, die dochterlief voor mij in de auto had gezet. Leuk, zeker. Handig? Nee. ???? Op de parkeerplaats van het woonzorgcentrum stuurde ik een appje dat ik gearriveerd was en dat ik een cadeautje bij me had dat ik niet zelf kon dragen. Vervolgens stond ik te twijfelen of ik met de rolstoel naar binnen zou gaan of dat ik mijn prothese zou gebruiken. Aangezien ik het vorige bezoek in Alkmaar met de rolstoel had gedaan en ik Leggy niet voor niets had meegenomen, besloot ik te gaan lopen. Op de parkeerplaats deed ik ‘stiekem’ mijn been aan. Keek nogmaals naar de plant in de auto en bedacht me dat het een zeer onhandige keuze was. ????

De lamme leidt de blinde.

Halverwege kwam mijn revalidatiegenootje mij met haar elektrische rolstoel tegemoet rollen. Mooi. ‘Kan jij iets op je schoot vervoeren?‘, vroeg ik, omdat ik dat zelf niet kan met één been. ‘Ik heb een onmogelijk plantenbak in de auto staan!’  Samen gingen we terug naar de parkeerplaats, onderweg kreeg ik nog een compliment naar mijn hoofd geslingerd over mijn vrolijke krukhoezen, altijd leuk. Even later deed ik de auto open, zette mij krukken opzij, liet Leggy buigen en pakte voorzichtig de plantenbak vast. Nu niet omvallen Ils. Anke kwam dichterbij rollen, pakte de plant aan en zette deze op haar schoot. Zo, Jut ????????‍????en Jul ???? konden weer richting het wooncomplex. Via de centrale hal gingen we naar haar nieuwe appartement en kreeg ik een korte rondleiding. Leggy ging vrijwel meteen uit, omdat ik onwijs naar de wc moest en de prothese ging pas weer aan toen we uren later volledig bijgepraat waren en het weer tijd was om te gaan.

Van de regen in de drup.☔

Tja, en toen ik naar buiten ging, regende het dus. Geloof me, met een prothese een afstand van honderd meter overbruggen is genoeg tijd om zeiknat te worden. Ja, normaalgesproken trek je een sprintje, maar dat is niet meer aan mij besteed. Ten eerste kan ik niet snel lopen, ten tweede was het glad door de regen en dus moest ik heel bewust en voorzichtig mijn voeten en krukken neerzetten, ten derde moest ik bij de auto ook nog eens mijn prothese afdoen. Wat een gedoe was dat zeg. De auto naast mij stond zowat tegen die van mij aan geparkeerd. Heel irritant. Met pijn en moeite kon ik er net tussen en terwijl de druppels steeds groter werden en het steeds harder ging regenen, probeerde ik mijn jurk wat omhoog te doen, jas en tasje opzij te duwen zodat ik het korset kon losmaken. Pfff… toen Leggy eenmaal op de achterbank lag, kon ik eindelijk instappen en vertrekken. Nat. Kletsnat. ????

Spreuk van de dag

Als onze tranen stromen,
blijven bomen stevig staan.
Zal de wind nog blijven waaien,
kijkt een hond je dolblij aan.
Als je hart is gebroken,
en de dagen lijken grauw.
Zal de zon nog blijven schijnen.
Vliegen vogels in het blauw.
Lief Leven