Dans met je angsten.

Spreek met je zorgen.

Hoe zwaar het ook lijkt,

het wordt altijd weer morgen.

Lief Leven

Een kwetsbaar blog schrijven is best moeilijk. Nou ja, het schrijven op zich misschien nog niet eens zo, maar het posten of uiten wel. Ik wil namelijk altijd stoer, sterk en positief zijn. Dat gaat mij op zich best goed af, maar niet altijd. Soms krijg ik zoveel voor mijn kiezen, dat mijn emmer overstroomt. De paniek slaat toe en ik weet niet wat ik moet doen om dat tegen te gaan. Het enige wat ik dan wil, is heel hard weglopen bij dat nare gevoel. Maar ja, hardlopen kan ik niet meer ???? en soms moet je volgens de professionals de confrontatie ‘gewoon’ maar aan gaan. Hoe naar en vervelend dat ook is. Pijn helpt zeker niet in zo’n proces, sterker nog, pijn werkt tegen. Dus ik probeer deze dagen zo rustig mogelijk door te komen en weet dat de zon echt wel weer gaat schijnen. Alle lieve berichtjes doen mij goed, ze lossen het probleem niet op, maar helpen mij wel om uit het dalletje te krabbelen. Lief, dank daarvoor! ❤️

Gisteren ging de wekker vroeg af, omdat ik een revalidatie-dagje op het programma had staan. De pijn onder in mijn rug en het neerslachtige gevoel lagen nog aan het oppervlak, maar ik kon wel wat afleiding gebruiken. Sven bracht mij na het ontbijt naar Wijk aan Zee. We dronken samen een kopje koffie voordat ik naar de kleedkamer van het zwembad ging. Uiteraard heb ik daar eerst de zweminstructeur verteld van mijn breukje en pijn in mijn onderrug en afgesproken dat ik het heel rustig aan zou doen. Het was tenslotte mijn eerste ‘activiteit’ na de dag dat ik gevallen was. Het water was lekker warm en mijn rug ontspande lichtelijk. Eigenlijk heb ik heel voorzichtig baantjes gezwommen. Heen op mijn buik, terug op mijn rug. Zonder veel kracht te zetten of grote bewegingen te maken. Het was, ondanks dat ik het ook heel spannend vond, best fijn. Na het zwemmen heb ik op mijn gemak gedoucht en aangekleed, op standje ‘traag’ dan wel.???? Na een korte pauze ben ik naar de sporthal gereden, omdat ik voor het eerst sinds weken weer zou gaan handbiken. Ook hier heb ik eerst overlegd met de sportinstructeur wat er met mijn rug gebeurd was en de vraag gesteld of ik nu überhaupt op de fiets moest stappen. Mijn wil was natuurlijk wel groot, want ik moet toch echt nog wat kilometers in de armen ???????? krijgen voordat ik de Ride ????gaat fietsen. We besloten deze keer alleen even het gevoel van het handbiken op te pakken. Met de nodige ondersteuning fietsten we van Heliomare naar de rotonde van Wijk aan Zee en weer terug. Over de makkelijkste en het meest vlakke fietspad, rechts van de weg. Op deze manier was het te doen, alleen van de hobbels en bobbels in de weg had ik behoorlijk last. Binnen dertig minuten waren we terug in de sporthal. Geen idee wat dit de komende dagen met mijn lijf doet, maar het was fijn om toch even buiten te rijden en ja, ik zag een heel klein zonnestraaltje! ????

Om half twaalf had ik een afspraak met de revalidatiearts, maar deze ging helaas niet door, omdat haar eerdere afspraak uitliep en zij daarna een externe bijeenkomst had. Jammer, maar we hebben uiteindelijk een belafspraak ingepland voor eind deze week.

In de lunchpauze ging ik op bezoek bij twee oud revalidatie genoten, die opnieuw op afdeling 2b waren opgenomen. Het was fijn beide dames te zien en te spreken. En soms lijkt het dat het ongeluk steeds dezelfde mensen treft. Heftig ook. Ondertussen had ik ook hier en daar gezellig een beetje bijgepraat met de verpleging. Het blijven super lieve meiden met oprechte interesse over mijn progressie en gezondheid. Al met al schoot de lunch er bij in (maar ik kan het hebben ????) en had ik slechts een ontbijtkoekje gegeten, voordat ik bij de psycholoog aanschoof. Binnen vijf minuten was haar duidelijk dat het niet zo goed met me ging. ???? We hebben uitgebreid gesproken over de valpartij, wat pijn met me doet, de angst voor de volgende controle, mijn beperkingen, de strubbelingen binnen het gezin, mijn kwetsbaarheid en de dip die uit dit alles voortkwam. Het is allemaal een beetje veel. Daarnaast het feit dat ik altijd heel hard wil wegrennen van het depressieve gevoel en ik altijd sterk en positief wil zijn. Een onmogelijke opgave natuurlijk. Een klinklare oplossing is er helaas niet, maar het vervelende gevoel toestaan en ruimte geven is beter dan er tegen te vechten. Oké…nu is het aan mij om dat nog leren toe te passen, maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. ????

Say yes to the wheelchair!

Ondertussen had Frank in Haarlem mijn rolstoel opgehaald. Ja echt! Eindelijk! Yes! ????

Het bouwpakket was weer omgetoverd in een rolstoel en zelfs de loopwheels waren binnen gekomen en op de stoel gezet. Zo mooi! De komende dagen zal ik veel rondjes moeten rijden om de stoel uit te proberen. Volgende week moet alles goed afgesteld staan, omdat dan de handbike aangemeten en gekoppeld wordt. Vanaf dat moment heb ik nog drie weken om te trainen voor de Ride. ????????

In de namiddag werden we bij Marjon uitgenodigd voor een uithuil-drankje. Het makkelijkste zou zijn geweest om deze af te slaan en terug op mijn bankje te kruipen, maar afleiding is soms fijn om uit je zware emotie te komen. En dat is deels zeker gelukt.

Deze ochtend heeft Inge van Total Recharge Massage mij een hele uitgebreide massage gegeven. Het was fijn, ontspannen en heel goed voor mijn onderrug. ???????? Nu maar hopen dat het elke dag een beetje beter gaat. Ik ben er nog niet, maar gelukkig zie ik wel weer wat licht in de duisternis.

Uit een doosje vol kracht:????

De grootste glorie vind je niet in nooit onderuitgaan, maar in opstaan elke keer nadat je bent gevallen. ✨