Het was grijs en grauw toen ik vanochtend op de fiets stapte om bij Badmintonclub Duinwijck een kijkje te gaan nemen. Het is niet ver van mij vandaan, maar ik twijfelde of het droog zou blijven. Regenjas of leren jack? ???? Ik koos voor het laatste. Ik had mazzel, het bleef droog. Aangekomen bij de sporthal parkeerde ik mijn fiets bij het fietsrek en zette hem met een kettingslot vast aan het rek. De deur van de ingang ging niet automatisch open, dus het was even duwen en trekken, voordat ik binnen kon. Daarna volgde nog een klapdeur die toegang gaf tot de ontvangsthal. Ik zag een grote open trap in het midden en hoorde kantine-geluiden van boven komen. Oeps…zou er een lift zijn? De voorzitter van Stichting Badmintonhal Duinwijck kwam de trap af en heette mij van harte welkom. We gingen met de lift (jawel!) naar boven om kennis te maken onder het genot van een kopje thee. Hij vertelde een en ander over deze Haarlemse vereniging. Duinwijck is de grootste badmintonvereniging van Nederland. Zo’n 500 spelers maken wekelijks gebruik van de badmintonhal met negen banen.

Daarna kreeg ik een rondleiding. De sporthal beneden zag er mooi uit, er was een invalide toilet en alles was rolstoelvriendelijk ✅, zonder drempels. Hij vroeg of ik even wilde spelen, en ja dat wilde ik natuurlijk wel. Ik kreeg een leen racket en we gingen het veld op.

Het was leuk om even te spelen en mijn rolstoel voor het eerst uit te proberen op het sportveld. Het ging lekker en ik kreeg het er ook best een beetje warm van.????

We zijn terug naar de bar gegaan, hebben nog wat gekletst en ik besloot meteen lid te worden. Ik word blij van badminton en dat is heel veel waard. Wel ben ik voorlopig de enige speler met een beperking in een rolstoel. Hopelijk gaat vriendinnetje Irene binnenkort met mij mee, het is fijn om een speelmaatje te hebben en samen sporten is gezellig. Tot die tijd hoop ik dat er andere leden met mij een shuttletje willen slaan. Vind het wel spannend hoor, om in de groep te vragen of iemand de uitdaging met mij aan wil gaan. Stel je voor dat ze niet willen…???? Nou ja, ik zie het wel! Ik heb een lidmaatschapsformulier ingevuld en kreeg daarbij een eigen racket cadeau. Top! Blij stapte ik weer op de fiets om naar huis te gaan.

Na de lunch en wat gerust te hebben, ben ik met mijn handbike naar het Inloophuis Kennemerland gefietst in Santpoort. Een mooi tochtje, wat meteen een goede training was voor de Ride????.

Inloophuizen richten zich op alle niet-medische aspecten van kanker en stellen de kwaliteit van leven centraal. De bezoekers worden in een huiselijke omgeving welkom geheten door gastvrouwen en gastheren die, vaak uit eigen ervaring, weten wat de impact van de ziekte is. Men kan er binnenlopen voor informatie, een luisterend oor, lotgenotencontact of deelname aan een ontspannende of creatieve activiteit.

Ik had een afspraak met de coördinator van het huis, die ik precies een jaar geleden voor het laatst gesproken had. Toen stond ik aan de vooravond van de amputatie. Nu een jaar later, zat ik er weer, maar nu met één been in een rolstoel. Gek eigenlijk. Het voelde vertrouwd en we keken terug op wat er afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Te veel om in een keer te bespreken. Wat haar en alle vrijwilligers daar zo bijzonder maakt, is dat ze vragen ‘Waar kunnen wij jou bij helpen en ondersteunen. Wat heb jij nodig?’ Al is het antwoord niet altijd eenvoudig, gaan we samen op zoek naar activiteiten, bijeenkomsten of lotgenoten contact voor een stukje verwerking. Na dit uitgebreide gesprek, ben ik weer naar huis gefietst. Haren in de wind en mijn hoofd leeg gemaakt. Het was fijn, maar ook intensief. Volgende keer verder. Thuis zag ik dat de post geweest was. Oh, Lief!!????

????

Uit een doosje vol kracht:????

Karakter ontwikkelt zich niet in rust en stilte. Alleen door ervaringen van vallen en opstaan kan de ziel gesterkt, ambitie geïnspireerd en succes bereikt worden. ✨