De dinsdag verliep wat rustiger, dan de maandag, wat op zich wel fijn was. Was net iets teveel van het goede…???? Ruim twee weken had ik geen badmintonracket aangeraakt, maar gisterenochtend ‘mocht’ ik weer en ben ik op de handbike naar de sporthal gefietst. Ik had er echt zin in! Bij aankomst parkeerde ik mijn bike en zette het met een slot vast aan het fietsrek. Dat blijft toch wel een ding hoor. Het kettingslot is opgerold en moeilijk uit zijn vorm te trekken, waardoor het voor mij lastig is om deze, staand op één been, door het wiel en het fietsenrek te trekken, zonder om te kukelen.???? Via de nooduitgang ging ik de zaal binnen, waar de groep al druk aan het spelen was. We wensten elkaar alle goeds voor het nieuwe jaar, gooiden de rackets bij elkaar en werden de teams ‘blind’ ingedeeld. Eerst mocht ik even warm slaan, daarna hebben we verschillende wedstrijdjes gespeeld. In de pauze drinken we altijd een kopje koffie of thee in de kantine boven. Er is altijd wel iemand die op mij wacht en de deuren van de hal voor mij openhoudt, zo lief. De spelers gaan met de trap naar boven, maar ik maak dankbaar gebruik van de (privé)lift. ???? Deze is net groot genoeg voor een rolstoel en wordt dan ook alleen door mij en de leveranciers gebruikt. Een van de leden had een cake gebakken om het nieuwe jaar te vieren. Zoals waarschijnlijk velen, heb ik mezelf beloofd iets beter op mijn voeding te letten en minder te snaaien of snoepen, dus ik bedankte. De verleiding was groot, want de cake zag er heerlijk uit, maar ik heb me aan mijn afspraak gehouden. Na de sportieve inspanning van deze ochtend, deed ik mijn racket in mijn rugtas, ging ik overdwars in mijn rolstoel zitten, bond ik de tas vast aan de handvatten van de rugleuning, zette ik mijn krukken achterop en maakte deze vast met klittenband (????), daarna deed ik mijn jas aan, rolde ik naar buiten, haalde ik het slot van mijn fiets, koppelde ik mijn bike aan en ging huiswaarts.

Later in de middag ging de zon schijnen en kreeg ik zin om naar buiten te gaan, ik besloot een ronde te gaan fietsen. Om de trainingen inzichtelijk te maken registreer ik mijn ‘sportieve acties’ in de Strava app, zodat de hoofdtrainer van de HelioHeroes weet wat ik doe en of ik ‘op schema’ lig qua trainingen. Nou heb ik natuurlijk meer tijd en een langere aanloop om op kracht te komen dan de deelnemers van de Battle van juni dit jaar. Maar toch is het fijn om mezelf wat fitter te trainen, daarbij geniet ik enorm van het fietsen richting zee en de duinen. Er stond wel een straf windje op de fiets-boulevard van Bloemendaal naar Zandvoort…pfff…hard werken en zweten dus! ????

Alles deed pijn bij het opstaan vanochtend. Twee weken vakantie houden en niets tot weinig doen aan beweging, leverde bij de eerste beste inspanningen van dit jaar, al fikse spierpijn op. ???? Het opbouwen van spierkracht kost veel tijd, het afbreken daarvan echter niet. Jesus! Wat een fysio training, een rondje biken en een potje badminton al niet doet…???? Vandaag heb ik daarom een fysieke ‘rustdag’ ingelast. Wel stond de eerste sessie met personal coach Eveline Bouman van ‘Coaching & Training’ op de agenda. Omdat ik in een geheel nieuwe situatie terecht ben gekomen, zal ik moeten nadenken over de invulling van mijn leven. Met dit coaching’s traject ‘the next step’ zal ik inzicht krijgen op waar mijn kwaliteiten en drijfveren liggen. Daarnaast zullen we starten om zicht te krijgen op de energiebalans en dan kijken we naar de vier verschillende energiebronnen: fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. We gaan de komende tijd concrete doelen stellen en in kleine stapjes nieuwe gewoontes integreren, die in mijn leven moeten zorgen voor meer evenwicht en balans. Met veel enthousiasme en nieuwsgierigheid ga ik dit traject in. Ben ontzettend benieuwd wat het mij gaat brengen. De eerste opdracht was het tekenen van mijn levensloop.

Op een groot vel papier tekende Eveline een horizontale lijn, mijn levenslijn. Links het jaar van mijn geboorte, rechts het hier&nu. De lijn werd verdeeld in periodes van zeven jaar. De bedoeling was dat ik momenten, situaties en gebeurtenissen uit mijn leven opschreef waar ik met veel plezier aan terug denk. Maar ook momenten en situaties uit het leven die moeilijk waren. Prestaties waar ik trots op ben en dingen waar ik misschien spijt van heb of ontevreden over ben. Al pratende schreef ik van alles op het papier. De mooie gebeurtenissen bovenaan, de mindere onderaan. Denk daarbij aan de gezinssamenstelling waaruit ik kom, het dorp Berkel-Enschot, de basis- en middelbare school, de scheiding van mijn ouders, mijn werk als reisleidster in Spanje, de verhuizing terug naar Nederland, het vormen van mijn eigen gezin, het werk bij de Rabobank, de burn-out en natuurlijk de ziekte kanker die mijn leven totaal overhoop heeft gehaald. Er kwam steeds meer boven drijven, ook momenten waar ik liever niet aan herinnerd word. Maar dat alles samen heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Als huiswerk kreeg ik de opdracht mijn levensloop waar nodig aan te vullen. Volgende week gaan we hier verder mee aan de slag. Bijzonder vond ik het om op te merken dat ik het gevoel heb dat mijn hele leven in het teken staat van de ziekte kanker, maar dat is natuurlijk niet zo. Mijn leven is veel meer dan dat. Voordat ik ziek werd, was ik ook ‘gewoon’ Ilse (1.0 dan wel, maar toch ????) en heb ik natuurlijk een heel ‘normaal’ leven geleid. Nou ja, wat is normaal? ???? Het was goed om deze momenten en gebeurtenissen onder de aandacht te brengen. Ik vond het heel bijzonder en kijk nu al uit naar de volgende sessie.

Vanavond gingen we met zeven ‘angels’ naar de voorstelling ‘Een avondje thuis’ van het theater trio Second Opinion. Met twee auto’s reden we richting IJmuiden. Oud collega André speelt al jaren met Cobi en Roel, in het kleinste theatertje van Velsen (bij hem thuis), en nam ons mee terug naar de Jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw. Al eerder, na mijn eerste operatie, was ik samen met Frank te gast en had ik de show bijgewoond. Ik wist dus dat het in een oud pand zou plaatsvinden en zeker niet rolstoelvriendelijk was, dus de rolstoel ging niet mee. Mijn prothese had ik ook thuisgelaten, omdat het niet lekker zit en ook omdat ik een wondje heb, wat eerst zou moeten genezen. Wel had ik, zoals altijd, een kussentje mee. Nu, vijf jaar later, was ik er weer. Via een smal pad met wat treden en gaten hupste ik met de meiden naar de entree, waar we vriendelijk werden ontvangen. Na verschillende hoge drempels en trapjes kwamen we uit in de ‘oude’ huiskamer waar het trio ons een warm welkom heette. Anke, ook een oud collega, hielp daar met de hapjes en drankjes. Leuk om hen allen weer te zien. De entourage was geheel ingericht met details uit de jaren vijftig en zestig. Alles was tot in de puntjes doorgevoerd, je kan het zo gek niet bedenken. De radio, de telefoon, platen en spelletjes uit die tijd en zelfs een roller, de voorloper van de stofzuiger. ???? We hebben gelachen om de sketches, mee gezongen met oude liedjes en zelfs bellen geblaasd. Gelukkig was er tussendoor een kleine pauze, zodat ik mijn been even kon strekken en de fantoompijn een beetje weg kon ebben. Na de show werden de stoelen in een kring gezet, net als toen, en kregen we een glaasje bowl of een advocaatje met slagroom. We hebben genoten van de oud Hollandse hapjes en drankjes. Zoals vaak het geval is, gingen wij als laatste de deur uit en reden we met een glimlach op ons gezicht terug naar huis.

Spreuk van de dag ????

De toekomst was vroeger een stuk gezelliger. ????