Het leven is zo saai als je niet lacht, geen grappen maakt en af en toe heel gek doet. Leef voluit en doe wat je gelukkig maakt.
Soms lijkt mijn leven saai, oersaai, maar door al het gedoe rondom mijn beperking is dat het zeker niet. Soms gebeuren er onverwachte leuke, maar ook levensgevaarlijke dingen. Het levert dan achteraf misschien wel een leuk verhaal op voor het blog, maar ik had vrijdag zomaar zwaar in de kreukels kunnen liggen. ???? Godzijdank ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.????
Zo ging ik vrijdagmiddag, in plaats van meteen aan de vrijmibo (vrijdagmiddagborrel ????) te gaan, met Petra een stukje fietsen. We zijn geen twintig meer en moeten ook in 2021 ons stramme lijf in beweging houden. Dikke jas en handschoenen aan, want het was koud. Heel koud. Ik had zelfs een boterhamzakje om mijn sok van mijn linkervoet gedaan tegen de vrieskou. Ondanks dat mijn banden nog niet opgepompt waren (jaha..stom dat weet ik! ????) fietsten we via Overveen richting de duinen. Het lampje van de accu zakte al snel terug van vier naar twee lampjes en door naar één lampje, (stomme fiets!) maar ik vertrouwde erop dat ik er zo’n 18 km mee kon rijden. Dat was tenslotte afgelopen week ook gelukt.
Vrolijk kletsend trapten we de kilometers weg door de Kennemerduinen.
Mijn handschoenen waren echter niet bestand tegen deze kou, dus binnen no time had ik vingers als ijsblokjes, vijf bevroren tenen, en één koud been. Petra ook trouwens, nou ja, zij had het zwaarder met haar tien tenen en twee benen. ???? Warm blazen en de handen in beweging houden was het enige wat we konden doen. En fietsen. Stevig doorfietsen. We genoten zoals altijd ook nu van de mooie natuur. Het laatste stuk over de Zeeweg van Zandvoort naar Haarlem, hadden we wind tegen en was het bikkelen geblazen. Het gezellige keuvelen werd steeds lastiger, omdat zelfs onze kaken zo goed als bevroren waren. ???? We verheugden ons op wat warmte en een lekker rood wijntje als beloning voor deze koude tocht. We sloegen het fietspad achter de watertoren in om een deel van de route af te snijden. Geen onbekend terrein hoor, ik had daar vaker gefietst.
Paniek
Halverwege de heuvel begon het wiel van mijn fiets enorm te spinnen, waardoor ik bleef hangen.
Mijn fiets viel stil. Ik kon niet verder omhoog en moest vet in de rem knijpen om niet achterover de berg af te stuiteren. Lichte paniek. Petra stapte snel af en zette haar fiets daar waar ze stond. Midden op het fietspad. Ze rende naar mij toe en duwde mij met volle kracht de helling op. Pfiew! ???? Gered! Wat als ik hier alleen was geweest? ???? Niet aan denken. Is niet gebeurd, dus door. We reden opgelucht verder. Bij Brouwerskolkje gingen we eerst het fietspad omhoog, om vervolgens met een gecontroleerde snelheid de berg af te rollen. Tenminste zo zou het moeten gaan. Ik kneep hard in mijn handrem om af te remmen, maar ik kneep er dwars doorheen! Geen beweging meer in de krijgen. Lam. K*t! Help! Mijn rem is stuk…! ????
Nu was er geen lichte paniek meer, maar zware stress.
Ik zette mijn handen tegen de hoepels van de wielen om vaart te minderen en moest daarom het stuur loslaten. Dat was niet ongevaarlijk, want door het vochtige wegdek was het ook nog eens glad en de kans dat ik de berm in zou glijden of erger nog tegen een boom zou eindigen was aanwezig. Mijn handschoenen werden heet van het remmen. Help! Petra kwam snel naast mij fietsen en pakte mijn schouder vast, zodat de vaart eruit ging. Het werkte. Pfiew! Weer gered! ???? Onderaan de heuvel moesten we echt even bijkomen van de schrik. Jeetjemina, dat was levensgevaarlijk en doodeng. ???? Mijn hart klopte in mijn keel. We besloten om zachtjes terug naar huis te fietsen. Remloos. Op hoop van zegen. De kou was meteen vergeten en ik denk dat de zweetdruppels op mijn rug stonden toen we veilig de straat in reden. Maar, we hebben het overleefd. Het wijntje tegen de schrik hadden we dan ook dubbel en dwars verdiend! ???????? Wat een avontuur weer…
Hoogtepunt
Het hoogtepunt van het weekend, bleek een bezoekje aan de AH, het moet niet gekker worden.
Mijn geplande fietstochtje van de zaterdag met Marie, moest ik dus afzeggen. Wandelen was ook geen optie, vanwege het wondje dat maar niet dicht wil. Rollen kon ik wel en omdat Marie nog een boodschapje moest doen, ging ik gezellig mee. Ondanks dat mijn prothese niet lekker zit, niet handig meebeweegt en ik niet van plan was ook maar één stap te zetten, had ik Leggy toch aangedaan. Je weet wel waarom, voor mijn ‘completere’ gevoel. Samen gingen we richting het winkelcentrum aan de Westergracht. Ik hobbelde meer dan anders, maar besteedde er geen aandacht aan. Weet je nog de verkeersspiegel die geplaatst was naar aanleiding van ons artikel in het Haarlems Dagblad? Die was weg. Aan de resten te zien was deze er door vandalen af gesloopt. ????
Binnen zetten we ons mondkapje op en pakte mijn buuf een winkelwagentje.
Het was behoorlijk druk in de winkel. De boodschapjes werden gedaan en afgerekend. Daarna gingen we bij de Etos naar binnen voor een nieuw (sterker) leesbrilletje ???? en vitamine D voor 50+. Tja, de gebreken komen met de jaren. Bij het draaien van de stoel, voelde ik iets vreemds. Ik keek en voelde aan mijn band. Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij. Een lekke band! ???? Zucht. Manlief bellen om me op te halen of voorzichtig naar huis rollen? ???? Ik koos voor het laatste, zover was het tenslotte niet. Het rollen ging wat minder snel en soepel en ik moest voorzichtig zijn dat ik het niet erger maakte. Bij de spoorovergang vond Marie het veiliger als ik mij liet duwen, want stel je voor dat ik bleef hangen. Treinen stoppen niet. Niet de eerste keer deze week dat ik akkoord ging met de aangeboden hulp; Lon duwde mij de strandopgang op, Petra de helling tijdens het fietsen en nu Marie over de spoorbaan. Hoezo zelfstandig? ????
Hulp
Thuis belde ik met mijn vrienden van het hulpmiddelencentrum Kersten en kreeg een antwoordapparaat. In geval van nood mocht ik blijven hangen. Tja, was dit een noodgeval? Nee, niet echt, want ik was veilig thuis gekomen, maar zonder rolstoel en fiets ben ik nergens. Ik kreeg de centrale aan de lijn en legde uit wat er allemaal gebeurd en kapot was. Ze schrok van het verhaal van mijn gebroken rem en vroeg of ikzelf geen schade had opgelopen. Attent. Daarna beloofde ze mij een monteur te sturen, omdat ik zonder rolstoel niet mobiel zou zijn. Super!
Binnen twintig minuten kreeg ik een anoniem belletje. De monteur.
Nogmaals vertelde ik beknopt het verhaal, wie ik was en waar hij moest zijn. Hij bleek mij te kennen, het was namelijk dezelfde monteur als de vorige keer met de accu. We spraken af dat hij dezelfde middag langs zou komen. Hoe laat wist hij niet precies, maar ik was al lang blij. Ondanks dat het sneeuwde (de eerste keer van dit jaar!) stond hij binnen een uur op de stoep. Dat had ik niet verwacht, wat een service! De beide wielen werden van de stoel afgehaald en meegenomen naar zijn werk-bus. Eén band om te plakken, de ander om op te pompen. Nu was hij er toch. ???? Ik bood de man een kop koffie aan, want je moet deze gasten te vriend houden hè?! Na een klein half uurtje was de klus geklaard. Tijd voor mijn handbike, dacht ik. Nou, dat stond niet in zijn opdracht. Of ik maandag opnieuw melding wilde maken, dan zouden ze dat probleem later oppakken. Zucht. Nou ja, dan doe ik dat maar. Ben al blij dat mijn rolstoel weer gefikst is. ????
Sneeuw
Sneeuw vertraagt alles, behalve de snelheid van het uitglijden.
Prachtig hoe zaterdag de sneeuwvlokken langzaam maar zeker Nederland wit kleurde. Vroeger vond ik het altijd heerlijk winters. Sleeën, sneeuwpoppen bouwen en sneeuwballen gooien. Ook het spelen en wandelen met de kids en Body in de sneeuw was altijd leuk. Onze Sim maakte voor de eerste keer kennis met de vallende vlokken en vond het spannend, maar genoot zichtbaar en dolde door de tuin. Voor mij is het nu wel anders. Mooi vind ik de witte wereld nog steeds, maar ik durf de deur niet uit. Op krukken en één been door de sneeuw is vragen om ongelukken. Met de rolstoel glijd ik ook alle kanten op. Erg vond ik het dus niet dat de sneeuw deze ochtend alweer verdwenen was. Kon ik toch nog een rondje met de rolstoel naar buiten!
Spreuk van de dag
Pech is slechts een obstakel op weg naar je doel. ????
Jeetje Ilse, dat was alles behalve een saai weekend…. weer genoeg fiets- en rolsroelellende, maar gelukkig zonder kleerscheuren! ????
Goedemorgen.
Wat n gedoe weer met je fiets en de rolstoel en dan is de monteur er, heeft hij geen order om naar je fiets te kijken. Daar word je toch echt niet goed van hé? ???? Maar is zo herkenbaar voor mij en mijn klantjes. Nou ja in ieder geval had je wel n spannend ???? weekend! ????
Dat het herkenbaar is voor jou en je klantjes geloof ik graag. Wat een gedoe hè?!
Never a dull moment in het leven van Ilse2.0 ????
Haha, saai was het zeker niet. Gelukkig ben ik er heelhuids van afgekomen! ????
Hoi Ilse, Tip: Mark heeft Flexifoot doppen op zn krukken en dit weekend heeft hij sneeuwdoppen (met kleine ijzeren puntjes) erop bevestigt. Zijn alleen maar zo’n 2x in het jaar nodig 😉 Groetjes Heleen den Uil
Hi Heleen, leuk van je te horen! Super bedankt voor de tip! Mark heeft al iets meer ervaring als eenbenige. ????
Hoop dat het goed gaat met jullie. Groetjes, Ilse
Saai?? Echt niet!!! Maar alles gelukkig goed afgelopen.
Haha, dat kun je zeggen! ????