Ondanks dat de dag lekker zonnig gestart was, had ik toch een beetje last van een blue monday gevoel.

Geen idee waarom, maar ik stond ermee op. Ach ja, je hebt van die dagen…en dat gevoel neem je dan de hele dag mee. ???? Zo ging ik op mijn handbike naar de fysio. Een stukje van niks, maar de pijn rondom mijn stuitje was bij elke hobbel voelbaar. En dat zijn er nogal wat. Grrr.. dat heb ik overgehouden aan die ‘stomme valpartij’ van afgelopen week. ????Ook mijn tennisarm was vervelend aanwezig, terwijl ik afgelopen dagen niet eens gefietst heb. Sterker nog, ik heb bijna niets fysieks gedaan. ???? En omdat ik altijd op mijn linkerschouder slaap, en de linkerarm op dit moment mijn rechter compenseert, speelde die ook op. Die kan ik nog toevoegen aan mijn lijstje: Stom! ???? Op de Zijlweg zaten vier mannen, precies aan het fietspad, naast elkaar op een vensterbank van een winkelpand. Ze zagen mij aankomen, staarden me alle vier met grote ogen doodstil aan en volgden mij met hun blikken. ????Nou ben ik al erg onzeker zonder Leggy op de fiets, want dan vind ik mijn ‘slechte kant’ gewoon vreselijk om te zien, deze blikken hielpen mij niet. Ik voelde me zo klein worden. Normaal zeg ik vrolijk gedag, maar dat kreeg ik mijn strot niet uit. Ik wilde het liefst onzichtbaar zijn, oplossen in het niets. Maar dat kan natuurlijk niet.

Snel fietste ik door en ging bij de fysio praktijk naar binnen. Ook daar lukte het mij niet om me vrolijker voor te doen dan ik was. Ons groepje is nog niet zo groot en bij deze mensen durfde ik mijn hart wel te luchten. Dat gaf letterlijk lucht. De apparaten liet ik voor wat het was en ging meteen de zaal in om wat buikspieroefeningen te doen. Één van de mannen legt altijd mijn spulletjes klaar. Een matje, een grote bal, kleine bal, deken, meestal gewichtjes en een blok. Zo attent! Tijdens de training kon ik vanwege mijn tennisarm en de pijn aan mijn stuitje, de oefeningen niet vol overgave meedoen. Dat is niks voor mij, het liefst werk ik mij lekker in het zweet. Na de training mocht ik ook nog even mopperen in de behandelkamer van mijn fysiotherapeut Claire. Zij begrijpt als geen ander dat pijn heel vervelend is en dit soort slechte dagen er nu eenmaal bijhoren.

Natuurlijk mag ik balen of boos zijn om al die bijkomende kwaaltjes. Dat deed ik dan ook voluit. Ze onderzocht mijn onderrug en stuitje, maar heel veel meer dan dat kon ze niet voor me doen. Het zal met de tijd beter moeten gaan. Waar heb ik dat vaker gehoord? ???????? Vervolgens kwamen de naalden weer tevoorschijn voor de derde dry needling behandeling. Ze heeft me drie keer geprikt en ik zat drie keer tegen het plafond. Au! ???? Wat een gemene prikken waren dit zeg! Als het nou maar een positief effect heeft, heb ik er alles voor over. Het zou heel fijn zijn, als ik alles weer ‘gewoon’ kan doen. ???????? Zo mijn ‘mopper’ ochtendje zat er weer op, ik had stoom afgeblazen en besloot de rest van de dag te accepteren dat het zo was. Dat maakte mij een stuk rustiger. Morgen een nieuwe ☀️ dag, met nieuwe kansen!

Het afgelopen weekend zijn we voor het eerst weer bij de liefste tante in Den Haag, de zus van Frank zijn moeder, op visite geweest. We hadden elkaar al die tijd niet gezien, wel telefonisch gesproken. Gelukkig krijgt ze voldoende hulp aangeboden van buren en vrienden, want wij wonen helaas niet naast de deur. De tante zag er, ondanks haar Corona coupe, goed uit. Het was heel fijn om weer even bij elkaar te zijn en bij te praten, al was het moeilijk om bij het afscheid nemen de afstand te bewaren.

Later die middag heb ik een uur lang met mijn moeder geskypt.

Ze had een goede dag of in elk geval een goed moment, en kletste ronduit. Toen ze mij aan wilde raken, schakelde ze per ongeluk de camera uit, waardoor ik alleen mezelf nog zag. Om nou de hele tijd tegen mezelf te kletsen vond ik ook niet leuk, dus probeerde mams te vertellen hoe ze de camera kon aanzetten. Tegen beter weten in natuurlijk. ???? Ik besloot ondertussen de huiskamer te bellen met de vraag of ze naar ons mam wilde lopen om de camera op de laptop terug aan te zetten. Ze moesten wel lachen en brachten mijn moeder weer in beeld. ???? Beter! Toen ik vroeg of ze mij haar kamer wilde laten zien, vroeg ze verbaasd of dat wel kon. ‘Loop jij dan mee?’ ‘Ja hoor, als jij mijn foto (=laptop) meeneemt zie ik alles’. Het was grappig want ik heb ook echt van alles gezien. De grond, de muren, de kasten, haar voeten, haar kin en ondertussen babbelde ze maar door. ???? Uiteindelijk nam een van de begeleidsters ‘mij en de laptop’ weer over, zodat ik mams nog even kon zien en haar ter afscheid een luchtkus ???? kon geven. Toen ik eenmaal had opgehangen kon ik wel huilen, het raakte me gewoon. Zal blij zijn als ik haar weer persoonlijk mag gaan bezoeken, daar kijk ik echt naar uit!

Spreuk van de dag ????

Sterk zijn wil niet zeggen, dat je alles zelf moet dragen. Het is juist heel krachtig, om hulp te durven vragen. M.G. ✨