Ik zal je halen
als je de weg naar huis
niet meer weet.
Ik zal eindeloos herhalen
Wat jij steeds weer vergeet.
Ik zal stil zijn.
Je hand vastpakken.
Als je even niet wil praten.
Je tegenspreken.
Met je vechten.
Maar ik zal je niet
of nooit verlaten.
Lief Leven ????

Ons mam had afgelopen week vette pech. Ze was positief getest op Corona en moest in quarantaine op haar kamer. Leg dat maar eens uit aan iemand met dementie. De vorige keer was er een uitbraak in het huis, maar toen was ze de dans ontsprongen. Nu niet. Ik dacht trouwens dat we Corona en de daarbij horende maatregelen inmiddels wel afgeschaft hadden, maar nee dat gebeurt waarschijnlijk pas over twee weken. Wegens gebrek aan personeel werd de familie wederom gevraagd om wat zorguurtjes over te nemen. Manja woont twee straten bij haar vandaan en had zich vrijwillig aangemeld. Super fijn, want bezigheidstherapie is een hele intensieve klus hoor. Ik ben na één uurtje samenzijn al gesloopt. Maar wat doe je urenlang met iemand die totaal in haar eigen wereldje leeft, weinig zegt en niet begrijpt dat ze ‘binnen’ moet blijven. Precies; beetje muziek luisteren, foto’s kijken, mandarijntjes eten, masseren en niksen en dat op max negen vierkante meter. Ga er maar aanstaan, petje af voor mijn grote zus!

Gelukkig mocht ze na vijf dagen uit quarantaine en konden Sven, Lynn en ik samen op bezoek.

Omdat we na afloop een rondje Kinderdijk wilden doen, namen we Sim, de rolstoel en de handbike mee. Volle bak dus. Mams dol is op honden en dit zou haar vast goed doen. We hoopten eigenlijk via Sim met haar in contact te komen. De kofferbak was volledig ingenomen door mijn hulpmiddelen en daarom mocht onze grote vriend mee op de achterbank. Wat een feest! Hij vond het prachtig om door het raampje te kijken en klom steeds bij Lynn op schoot. Lekker hoor, zo’n schoothondje van vijfendertig kilo schoon aan de haak.????

Eenmaal aangekomen bij het verpleeghuis deden we het nog altijd verplichte mondkapje op. Terwijl Sven met onze viervoeter in de binnentuin wachtte, haalden Lynn en ik ons mam op uit de huiskamer. Ze gaf helaas geen sjoegen toen we haar aanspraken. Geen blik, geen glimlach, geen teken van herkenning, nul reactie, maar ze zag er wel goed uit. Veel beter dan de laatste keer toen ze slecht in haar vel zat en er echt onverzorgd uitzag omdat haar vette haren wel een wasbeurtje konden gebruiken. Zo sneu, ons mam was altijd een hele mooie en verzorgde vrouw, daar is soms weinig meer van over. Maar deze dag had ze een knappe dag!

Ik snap het wel hoor, ze kunnen niet alle bewoners dagelijks douchen, maar één keer in de week, is wel wat weinig.

Nu was ze fris gedoucht, hadden ze haar haren gewassen en netjes aangekleed. Een wereld van verschil! Fijn om haar zo te zien. Lynn moest haar uit de stoel helpen en aan de arm meenemen. Moeders liet het over zich heenkomen en liep met haar kleindochter mee, die haar straks een kleine drie maanden zal moeten missen. Yep, ons Lynn heeft haar reis geboekt en vertrekt eind maart met twee vriendinnen naar het prachtige Thailand. Wat een fantastisch vooruitzicht hè?! Toch heeft ze nu al buikpijn (ik ook!) omdat ze weet dat ze het volgende bezoek voor langere tijd afscheid van haar lieve oma moet nemen. Maar ik weet zeker dat oma haar alle geluk van de wereld zou wensen en het juist enorm zou stimuleren om te gaan en te genieten van deze bijzondere reis naar Zuidoost-Azië.

We hadden mazzel, bij de koffie kregen we een heerlijke oranje Bossche bol (nou ja, soort van…) met het logo van NL Doet.

Er was een groep vrijwilligers vanuit NL Doet aan het klussen in de tuin van het verpleeghuis en ze hadden precies vier gebakjes over. Dat moest gewoon zo zijn, al eet onze Sven natuurlijk geen gebak. Dat is een sportman, hij snoept niet. Lynn daarentegen lustte er wel twee, haha. Ook mams bleek er al één achter de kiezen te hebben, maar liet zich gewoon nog een keer voeren. Ach, wat maakt het uit, als ze maar geniet. Deze keer maakte ze iets meer contact dan de keren ervoor, maar de woorden waren schaars. We wilden haar Sim laten zien en voelen, maar wat we ook deden, ze zag hem niet. We pakten haar hand en lieten haar onze zwarte Lab over zijn kop aaien, maar toen hij haar een ‘handkusje’ gaf, trok ze deze snel weg met een geschrokken blik. Meneertje presteerde het ook om op haar tenen te gaan staan, waardoor ze ‘au’ riep en een beetje verongelijkt keek. Helaas voor Sim, mams had geen oog of aandacht voor hem. Wel prevelde ze opeens de naam Body (onze vorige hond) en dat verrasten ons. Heel soms gaf ze een klein knikje als reactie op een vraag of trakteerde ze ons op een mooie zachte glimlach. Het zijn de kleine dingen die het bezoek steeds zo waardevol maken. Maar hoe lang nog?

De verschillende fasen van dementie: De bedreigde, verdwaalde, verborgen en de verzonken ik.

Ons mam zit duidelijk in de laatste fase. Het besef van zichzelf en de leefomgeving is zo goed als verloren. Er is nauwelijks nog sprake van zichtbare emoties. De beleving van de dingen is grotendeel zintuiglijk. Communicatie is bijna niet meer mogelijk. Wat wij nu doen is lichamelijk contact maken, dus veel knuffelen, kusjes geven en strelen, een beetje kletsen en prettige zintuiglijke prikkels aanbieden. Dementie is meestal niet erfelijk, slechts in zeldzame gevallen speelt een afwijkend gen een rol. Toch ben ik soms wel eens bang dat het wel zo is. Het zit tenslotte in de familie. Mijn korte termijn geheugen had met alle operaties en behandelingen ook een behoorlijk tik gehad waardoor ik me in die tijd wat zorgen maakte, maar gelukkig is dat weer helemaal hersteld. Nou ja, ik heb nog wel eens last van vergeetachtigheid, maar de schuldige daarvan is…hoe kan het ook anders; de overgang! ????

Heb jij er weleens bij stil gestaan wat je zou doen, als het jou zou overkomen? Ik weet zeker dat ons mam dit never nooit niet had gewild. Ja, we hebben in het verleden echt weleens gesproken over euthanasie, maar hebben dat nooit vastgelegd. En daarbij is dat ook niet zaligmakend, want je bent altijd te vroeg of te laat…

Kinderdijk: uniek en iconisch waterbeheer.

We brachten mams voor de lunch weer terug, namen afscheid met een dikke pakkerd en reden vervolgens door naar de molens van Kinderdijk. Ik ging op mijn handbike, de kids lopend en Sim rende als een dolle van links naar rechts over het fiets- en wandelpad, wilde het liefst met alle honden spelen en deed tig pogingen om het water in te duiken. Heel even hebben we dat laatste tegen kunnen houden, maar onze waterrat wist het toch voor elkaar te krijgen en haalde stiekem toch een ‘nat pak’. ???? Omdat Lynn geen natte hond op schoot wilde, moest hij eerst drogen voordat hij de auto in mocht. We besloten in het parkje vlakbij te picknicken, nadat Sven wat lekkere broodjes had gehaald. Zo werd Sim door ‘kapsalon natuur’ gedroogd door zon en wind.

Spreuk van de dag

Tegenslag
Als een tegenslag je pad kruist
Gaat je hoofd terug naar ’t moment
Waarop je hart nog vrij kan zorgen
Dat immens verdriet niet kent

Hoe onbezorgd het allemaal voelde
Hoe alles gewoon nog had gekund
Met elk detail haarscherp voor ogen
Van wat je toen nog was gegund

Bedenk dat oprecht geluk
Soms tranen nodig heeft
Zoals de zon ook pas na regen
Haar mooiste stralen geeft
Loftoejoe ????