Wat een start van de dag…een inspanningstest!

Om half negen was ik al aan de beurt en werd eerst mijn longinhoud gemeten. Met een knijper op mijn neus en een gek mondstuk met bitje in (niet echt charmant????) moest ik 3 maal heel hard in- en uitademen. Hier werd gemeten hoe diep ik adem en de hoeveelheid zuurstof die mijn lichaam daarbij opneemt. Deze test was zover ik begrepen heb prima. Geen afwijkingen of beperkingen bij de longen af te lezen. Omdat ik natuurlijk niet op een gewone fiets kan, moest ik op de handbike. Nu kreeg ik een kapje op mijn mond en neus. Dat rook trouwens erg chemisch ????. Er werden overal elektrode geplaatst om de activiteit van het hart te registeren. De eerste 3 minuten waren zonder weerstand, daarna werd deze langzaam opgevoerd totdat ik niet meer kon. Het ging best goed qua conditie, maar de kracht in mijn armen viel op een gegeven moment weg bij de hoge weerstand. Maar ik ben tot het uiterste gegaan. Een mooie nulmeting en er is genoeg ruimte voor verbetering, zeggen ze. Dussssss…????

Meteen opvolgend was de ochtendgym in de sporthal. We kregen gewichtjes van twee kilo om verschillende arm oefeningen mee te doen. Heel spannend is het nooit, maar ach we zijn lekker bezig.???? Na een korte pauze kon ik naar het zelfstandig oefen half uurtje. Eerst wat buik oefeningen en planken, daarna in de loopbrug een balletje overgegooid met een collega revalidant. Hij op zijn nieuwe prothese en ik op één been, maar voor ons alle twee was het hard werken. Het zonnetje scheen en omdat Manja zou komen met mams en paps, ging ik buiten in het zonnetje wachten.☀️ De wind was best fris, dus net toen ik toch naar binnen wilde gaan, kwamen ze aanlopen. Ze hadden weer lekkere broodjes en beleg meegenomen, dus hebben we gezellig geluncht samen. En ja daarna mocht ik nog aan de bak bij de fitness. De family mocht niet alleen meekijken maar ook meedoen! Dus pa op de hometrainer en Manja, mams en ik op de handbike. Dat maak je niet vaak mee!

We hebben even gepauzeerd op mijn kamer, om vervolgens lekker eventjes naar buiten te gaan voor een korte wandeling. Achter Heliomare door naar het uitkijkpunt, waar we mooi zicht hadden op de Schotse Hooglanders. Via de strandopgang terug naar het Fletcher Hotel voor een cappuccino en een Trapistje. ☕️???? Het was een fijne gezellige middag. Ik blijf het bijzonder vinden dat mijn ouders samen met Manja (en Jorn) mij op deze manier steunen. Simpelweg door er te zijn.

Nadat ik de familie had uitgezwaaid, was het alweer bijna etenstijd. Dus even een beetje opfrissen en op naar de Orangerie. Op het menu stond biefstuk, maar we kregen spareribs…(?) ????Iedereen had zich op het lekkere stukje vlees verheugd, maar de kok had zich op het laatste moment bedacht. Het werd spareribs kluiven, met patatjes! ???????? Na een bakje vers fruit als toetje, ging ik terug naar mijn kamer. De collega’s Joke en Eva kwamen op visite. Zij hebben mij weer een beetje bijgepraat over de bank en natuurlijk over zichzelf. Ik vind het altijd leuk om de verhalen te horen, maar het is en blijft ook dubbel. Op zo’n moment besef ik wel dat ik geen deel uitmaak van de gewone maatschappij. Ik zit totaal in een andere bubbel, maar de wereld draait gewoon door. Ook zonder ons. Hier in het revalidatiecentrum Heliomare, werkt iedereen heel hard aan zichzelf, om weer zo snel mogelijk terug te komen daar waar ze vandaan komen. Hun thuis, het gezin en het werk. Maar het is wat het is en we moeten het ermee doen, dus dat doen we. Ik heb de dames uitgezwaaid bij de lift en ben nog heel eventjes naar de huiskamer gegaan voor het sjoeltoernooi. Eigenlijk was ik te laat, maar mocht toch in drie beurten met 30 schijven zoveel mogelijk punten proberen te behalen. Ik had er 108! Dat is echt goed! Helaas heb ik de medaille niet gewonnen, maar was wel de ‘sterkste’ vrouw. Dat is toch ook iets! ????

Je kunt niet altijd nuttig zijn, trek je dat niet aan. Soms is het juist ontzettend fijn, om in stilte te bestaan.

Martin Gijzemijter