Het enige waar ik me op kan concentreren is afleiding.

Zo fijn dat afgelopen weekend bol stond van leuke activiteiten; een concert van de Dijk en een dagje toeren in het zonnige zuiden in een 2CV, beter bekend als een lelijk eendje. Tijd om mij zorgen te maken over de uitslag van de derdejaars controle, had ik bijna niet.

‘De Dijk opende Nederlands grootste concertzaal, de Ziggo Dome, vrijdagavond na anderhalf jaar weer zijn deuren.’ Het Parool

Zo hadden we vrijdag kaarten voor het 40-jarig jubileumconcert van De Dijk in Ziggo Dome. Samen met Jeroen en Janine gingen we, na een pizza te hebben gegeten in IJmuiden, goedgemutst richting Amsterdam. Op de site had ik gelezen dat rolstoelgebruikers geadviseerd werd om te parkeren op P1 en zoveel mogelijk gebruik te maken van de voorzieningen op de begane grond. Waarvan akte.

We parkeerden op de aangegeven parkeerplaats, haalden mijn rolstoel uit de auto en gingen door de regen richting in de ingang. Overal stonden dikke rijen voor de deur, maar er was een speciale entree voor rolstoelers, waar ik met mijn gezelschap meteen door konden rollen en lopen. Onze Corona QR code en entreekaarten werden gescand. Een dame van de beveiliging vroeg of ze in mijn tasje mocht kijken, terwijl de anderen werden gefouilleerd. Om bij de eerste ring te komen, moesten we ons melden bij het personeel en werden we netjes door een dame naar de personeelslift begeleid. Wel spannend te weten dat alle vluchtroutes alleen bereikbaar zijn via het trappenhuis. Hhhmmmmmmmmm…. ????

Zie niet wat je denkt te zien, maar zie wat er is. Ingspire

Voordat we de zaal ingingen, dronken we eerst een kopje koffie en brachten we een bezoekje aan het toilet. Nu was er boven geen invalide toilet, dus ging ik op krukken. Opvallend was dat ik rollend door de menigte door de andere bezoekers totaal over het hoofd werd gezien, waardoor er bijna iemand op mijn schoot belandde. ‘Oeps, sorry’, hoorde ik verschillende keren zeggen. Toen ik met krukken liep, werd ik weliswaar wel gezien, maar zagen mensen niet dat ik wat essentieels mis (wat dan wel weer fijn is) en liepen zonder pardon tegen mij aan, waardoor ik bijna gestrekt ging. ????

Frank had intussen al gekeken hoe ik bij onze zitplaatsen moest komen en dat was nog wel een dingetje.

De rolstoel kon ik naast de opgang, geheel op eigen risico, laten staan. De eerste trap had zeven treden en een goede leuning, zodat ik zonder problemen naar boven kon. Op de eerste ring aangekomen, keek ik de benedenzaal in en overviel mij een gevoel van lichte paniek. Een soort hoogtevrees, wat mij letterlijk aan het wankelen bracht. Toch moest ik nog een steile trap met zo’n vijftien treden omhoog springen. De leuning hier bestond uit kleine poortjes die mij houvast moesten bieden, maar heel veilig voelde het niet. Ik vond het doodeng. Ik hoorde achter mij iemand ongeduldig zeggen ‘Gaan jullie nog zitten?‘, omdat het blijkbaar niet snel genoeg ging. Janine antwoorde scherp dat de mevrouw geduld moest hebben, omdat ik op één been naar boven hinkelde. De dame in kwestie schrok en durfde niets meer te zeggen, haha. Ik was blij dat ik uiteindelijk veilig op mijn plekkie zat.

Goed je weer te zien, aldus de Dijk

Het was best heel gek om zoveel mensen, na zo’n lange tijd, weer bij elkaar te zien. Ik denk dat de concert locatie volledig was uitverkocht. Het was een zee van mensen. De Dijk kwam op en het publiek was uitzinnig. Het eerste nieuwe nummer ‘Goed je weer te zien‘ raakte iedereen. Het was mooi en toepasselijk gericht op het afgelopen jaar. We genoten van oude nummers en zongen gezellig mee, al ken ik niet alle teksten hoor. ‘Dansen op de vulkaan‘ is één van mijn favoriete nummers en zo stond ook ik, op mijn ene been, me vasthoudend aan Frank en Janine, te dansen alsof mijn leven er vanaf hing. We hebben heerlijk genoten en kregen maar liefst drie keer een toegift. Met het laatste nummer ‘Mag het licht uit‘ was de avond voorbij. Doof, schor, moe van het springen en scheve zitten, maar met een heel fijn voldaan gevoel gingen we weer naar huis.

Memory-lane

In je eendje ben je nooit alleen. ????

Eindelijk was de dag aangebroken dat we pa zijn verlate verjaardagcadeautje konden geven. Een dagje toeren met zijn kinderen in een Lelijk Eendje, een Duck oftewel een 2CV. Zaterdagochtend vroeg vertrok ik richting Bavel, om samen met broer en zus naar Esbeek te rijden. Daar pikten we een comfortabel geveerde oldtimer op waar we de rest van de dag mee op pad zouden gaan en kregen we een korte instructie voor gebruik. Dat was zeker geen overbodige luxe, want alles in die auto was anders en heel oud. Wel super leuk dat het een paars exemplaar betrof, hoe fotogeniek wil je het hebben?!

Als je in Brabant iets paars voorbij hebt zien tuffen, waren wij dat!

Al toeterend arriveerden we pa, die lachend naar buiten kwam lopen. Hij had er enorm naar uitgekeken, net als wij trouwens. Na een kopje koffie met overheerlijk gebak ging het dan echt gebeuren. Wij persten ons zo goed en kwaad als het kon in het paarse blik. Zo grappig! Jorn stapte met zijn  lange lijf achter het stuur en ik nam plaats op de bank, naast hem. Manja zat met pa op de achterbank, met de benen zowat in hun nek. Voorin zaten wij eigenlijk best riant, maar omdat de bank niet naar voren geschoven kon worden (sorry pa en zus) was het achterin ietsje aan de krappe kant. ???? Laten we zeggen, dat we er warmpjes bijzaten samen. Voorbijgangers lachten kostelijk bij het zien en horen van onze kleurige volgepropte eend.

Met een ‘spannende route’ reden we langs de huizen waar we vroeger gewoond hebben.

Jorn zette de TomTom aan die ingesteld stond voor zijn motorritjes en koos voor de ‘spannende route’. Een route waar interessante wegen en de nodige uitdagingen waren opgenomen. Je kunt natuurlijk zelf bepalen hoe gek je het hebben wilt, maar met de eend was het vooral belangrijk de snelweg en heuvels (in verband met overgewicht ????) te mijden. Met de choke volledig open, verlieten we hortend en stotend, het pittoreske Esbeek.

We hebben deze dag zoveel mogelijk vastgelegd op de gevoelige plaat (zie bewijs hieronder), in het kader van ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’. De molen in Hilvarenbeek was onze eerste fotostop, waarna er nog velen volgden. Jorn die in kei is in selfies maken (hij is niet te missen op beeld ????), wurmde zich steeds weer achter het stuur vandaan. Manja stapte elke stop iets minder soepel uit, zij is tenslotte ook geen twintig meer. Pa moest zich keer op keer door het achterportier naar buiten persen, misschien toch iets teveel worstenbroodjes gegeten? ???? Maar ook ik kwam niet zonder hulp het voertuig uit. Ik moest mijn linkerbeen naar buiten draaien en wachten op een helpende hand om mij uit de auto te trekken. Kortom, elke stop en elke foto leverde de nodige hilariteit op.

Geboorte plaats Rucphen.

We zijn alle drie geboren in Rucphen (een gemeente tussen Roosendaal en Etten-Leur) dus ons eerste doel was het huis, waar ik slechts drie weken gewoond heb, op te sporen. Het zei me niet zoveel natuurlijk, maar toch leuk om te weten waar mijn wieg heeft gestaan. We parkeerden onze paarse 2CV aan de Raadhuisstraat en maakten wat foto’s van nummer 59 met onze oldtimer ervoor. Dat ging niet geheel onopgemerkt, dus legde we de nieuwsgierige overbuurvrouw uit dat we daar 52 jaar geleden gewoond hadden. Ons pap vertelde honderduit over vroeger, terwijl wij luidruchtig door het geboortedorp sputterde. Hij liet ons zien waar hij gehospiteerd heeft, waar het gemeentehuis stond waar hij ons bij de geboorte had ingeschreven en de kerk, waar we alle drie gedoopt zijn.

Voor mij staat Brabant voor familie, gezelligheid, worstenbrood, ruimte, weilanden, boeren, koeien en een prachtige natuur.

Via een mooie groene route reden we door het Brabantse landschap, waar we op bijna elke hoek van de straat of weiland wel een oom, tante, neef, nicht, vriend, kennis of vage kennis hadden wonen. Pa kent werkelijk iedereen en de naam Van Hooijdonk is daar dan ook niet onbekend. ???? Bij het oversteken van een grote weg was het nog even spannend of we met ons lelijke eendje veilig de overkant zouden bereiken. Jorn gaf plankgas, maar de 2CV gaf niet de gewenste reactie, terwijl er auto’s in volle snelheid op ons afkwamen. Ik kan je vertellen, deze auto had geen airbags of ook maar iets dat je überhaupt kan beschermen. Dus…op hoop van zegen gingen we naar de overkant!

We hadden echt geluk, want de weergoden waren ons deze dag goedgezind. Aangekomen bij de Boswachter in het Mastbos, waar we met mams en onze kids vaak een terrasje hebben gepikt, konden we lekker buiten zitten voor de lunch. We dronken een Trappisten biertje en bij het eten ontstonden er mooie, bijzondere en emotionele gesprekken, zo fijn en heel waardevol. We vervolgden onze route via Galder, maakten een foto bij het oude huis van Anton en ons mam en reden door richting Tilburg, waar ook een groot deel van onze jeugdherinneringen liggen.

Berkel-Enschot, onderdeel van de gemeente Tilburg en bekend van het RTL programma ‘de Druiventros d’r op of d’r onder’.

Ondanks dat ik al jaren met plezier in Haarlem woon, ben en blijf ik een rasechte Brabantse èn een Knollevreterinneke (zo heten de inwoners van Berkel-Enschot tijdens carnaval). Ik vond het heerlijk om door ons oude dorp te rijden. In het eerste huis in Berkel heb ik vier jaar gewoond, maar ook daar weet ik niet heel veel meer van. De meeste herinneringen liggen toch echt in de Beukendreef. Een prachtige straat met, hoe kan het ook anders, Beukenbomen. Ook hier parkeerden we ons paarse blik voor de deur en stapten we, met het nodige geduw, gepers en getrek, uit voor wat leuke kiekjes. De huidige bewoners van ons vroegere buurhuis kwamen toevallig net aanlopen, we kenden ze niet maar raakten met elkaar aan de praat. Het liefst had ik bij ons oude huis aangebeld om nog één keertje binnen te kijken en terug te gaan in de tijd.

We reden verder en wisten nog precies welk vriendje en vriendinnetje waar woonde met naam en toenaam. Ook de verhalen die daarbij hoorde. Het dorp is enorm veranderd, uitgebreid en vernieuwd. Het hele winkelcentrum zoals wij dat kenden, was verdwenen. Een geheel nieuw centrum was gebouwd naast het oude Trappisten Klooster, Koningsoord. Een prachtige locatie met ‘Hemels eten en drinken‘. Natuurlijk wilden we daar graag een kijkje nemen. We parkeerden de 2CV en haalden al onze spullen uit de auto, omdat deze niet op slot kon. Handig ook. ???? Het was tijd voor een aperitiefje, we bestelden een La Trappe Trappist, een integer gebrouwen biertje en een bijpassend kaasje. Dat smaakte naar meer!

Een waardevol leven is een verzameling van dankbare momenten. Ingspire

Het eind van de dag was inzicht. Langzaam maar zeker reden we terug, begon het wat te druppelen en werd het wat donkerder. De korte ruitenwissers gingen van links naar rechts over de kleine voorruit, maar ja, hoe moest de verlichting aan? Met een SMS-je vroegen we onze hulptroepen om raad. Het bleek eenvoudiger dan gedacht. Eén hendel een kwartslag draaien. Hoe blond kun je zijn, haha. We sloten deze geweldige pa-kind-dag af met een dinertje in Hilvarenbeek, een kopje thee toe in Esbeek en een afzakkertjes bij broer thuis in Bavel. Mijn lijf was op, alles deed zeer, maar wat hebben we genoten met een grote zachte G. Het was een dag met een Gouden randje!

Houdoe!!

Spreuk van de dag

Blijf stralen en aanvullen
Genieten
Samen, met elkaar
Elkaar waarderen
met een reden
maar vooral
Gewoon zomaar
Jip