Bibian: “Alle doelen die ik mezelf stel, zoals snowboarden of het dansen, geven me weer puntjes aan de horizon om naartoe te werken.”

De vrijdagochtend had ik in mijn agenda geblokt om de documentaire ‘Leef’ te kijken van Bibian Mentel. Lynn bleek de docu al gekeken te hebben en gaf de tip dat ik zakdoekjes bij de hand moest houden. Nou, dan weet je het wel. Met een pak tissues installeerde ik mij op de bank en startte het programma op Videoland. Het eerste shot kwam keihard binnen, waardoor ik meteen in tranen was. Pfff… ???? Het klinkt stom om te zeggen, maar het was bijna een ‘feest der herkenning‘, al was er niets feestelijks aan natuurlijk.

Ik bedoel te zeggen, dat het zo herkenbaar was, dat het pijn deed.

Hetzelfde ziekenhuis (het LUMC), dezelfde spreekkamers en soort gesprekken met de artsen, hetzelfde zware afscheid van de familie voor de operatie bij de ingang van de OK en het zwaaien voordat de zware deur dichtviel. We slikken dezelfde medicijnen en hebben zelfs op dezelfde kamer gelegen. Maar ook herkenbaar was de belangrijke rol van de familie, kinderen in dezelfde leeftijd, het revalideren, een amputatie en nu ook de rolstoel, maar ook de eenzame beleving van pijn en hoe moeilijk dat is voor je naasten, omdat die niets kunnen doen behalve een arm om je heen slaan. Wat wij delen is dat we beiden doelen nodig hebben om na te streven, een houvast, lichtpuntjes aan de horizon, maar ook de oneindige levenslust en positieve energie, met alle beperkingen die er zijn.

Wat mij ook zo raakte, was de beleving, het verdriet en onmacht van de familie. Dat deel zal voor mijn gezin heel herkenbaar zijn. Hoe zij stil en gespannen het ziekenhuis verlieten, terwijl de operatie gestart was. Het zenuwslopende wachten op het bewuste telefoontje dat de operatie klaar en geslaagd was.
Het is een heftig, indrukwekkend verhaal van een mooie krachtige vrouw en moeder, die nu ook de andere kant van de medaille laat zien, haar kwetsbaarheid, haar verdriet en onzekerheid. Er is maar één woord voor; RESPECT en ik geef deze powervrouw, die voor mij een hoog knuffelgehalte heeft door alles wat ze heeft moeten doorstaan, heel graag een dikke virtuele knuffel, om haar een hart onder de riem te steken! ????

Bikerjack

Een knuffel is een glimlach met armen.

Toen Lynn thuis kwam uit school, rolden de tranen nog over mijn wangen, waarop ze meteen naar mij toe kwam om mij te troosten. Zo lief en fijn dat ze dat kan. Terwijl ik mijn waterlanders droogde, praatten we samen na over de aangrijpende docu, die Lynn ook behoorlijk geraakt had, omdat het zo verschrikkelijk herkenbaar was.

Niet veel later kwam Irene mij halen, want we zouden mijn leren bikerjackje, die ik met mijn verjaardag gekregen had, voor een maatje kleiner gaan ruilen bij Meent in de stad. Heerlijk om juist nu even mijn zinnen te verzetten. Kort uitgelegd; ik had maatje 42 gekregen, omdat mijn armen – laten we zeggen – nou eenmaal wat groter zijn dan die van de ‘gemiddelde’ vrouw, maar ik twijfelde of deze niet toch net iets te ruim zat. Eerder was een kleinere maat niet op voorraad, vandaar dat het zolang had geduurd dat ik kon ruilen. Moeilijk hoor, om iets nieuws niet te mogen dragen…????

We werden vriendelijk ontvangen door de winkeldame, die meteen wist waarvoor ik kwam. Zou ze mijn gezicht herkennen van mijn vorige bezoekje?? ???? Ik had het jackje maat 42 mee terug genomen en zij haalde maatje 40 vanuit het magazijn om te passen en samen goed te kijken wat het beste paste. Met Leggy stond ik wat wankel vanuit de rolstoel op, om voor de spiegel te kijken naar het verschil van de twee jasjes. Natuurlijk zat de kleine strakker, helemaal omdat ik er een dikke trui onderaan had, maar stond ook stoerder. De dame vroeg of ik beide jasjes met een blouseje eronder wilde proberen en dat leek mij een prima idee. Irene nam de rolstoel mee en ik liep met Leggy naar de paskamers. Gelukkig waren er geen andere klanten, zodat ik op mijn gemak met mijn prothese ‘ontbloot’ kon passen. Want ja, ook dat gaat allemaal wat moeilijker nu. De verkoopster was eerlijk en gaf goed advies, maar ze was ook erg nieuwsgierig naar mijn verhaal. ‘Mag ik vragen hoe het komt dat je één been hebt, ben je zo geboren?‘ In een notendop vertelde ik mijn verhaal en zei vroeg mij het hemd van het lijf, daar heb ik overigens geen moeite mee hoor. Nadat ik besloten had maatje 40 mee naar huis te nemen, zei ze ‘Het is dat het Corona is, anders had ik je heel graag een knuffel gegeven‘. Haha, grappig dat ik met mijn ene been een hoog knuffelgehalte blijk te hebben! ????

Alblasserdam

De beste mama’s herken je aan de liefste kinderen…????

Het autorijden gaat me steeds beter af en mijn zelfvertrouwen groeit. Zaterdag reed ik dan ook redelijk ontspannen naar Alblasserdam voor een bezoek aan mijn nichtje die net 16 geworden was en aansluitend zouden Manja en ik op visite gaan bij ons lieve moedertje. Uiteindelijk hebben zus en ik trouwens het taartje zonder de jarige job gegeten, want die lag nog lekker te snurken. Na de lunch zijn we naar het verpleeghuis gereden. Buiten deden we, net als vorige keer, de mondkapjes op en in de hal moesten we de handen desinfecteren en ons aanmelden bij de gastvrouw. Mams zat in de huiskamer en was oprecht blij toen ze ons zag. ‘Wat fijn dat jullie er zijn!, Echt fijn‘. Dat was nog eens een warm welkom!

Op haar kamer ging ik bijna onderuit, omdat mijn kruk weggleed op de gladde vloer. Oef, dat ging maar net goed. Waarschijnlijk was daar ‘een klein ongelukje’ gebeurd en hebben ze de vloer met zeep afgenomen, maar het liep gelukkig goed af. We hebben mams haar jas aangedaan, de rolstoel uit de auto gehaald en zijn lekker aan de wandel gegaan. Het doet een mens goed om een frisse neus te halen, vooral ons mam, even weg uit de benauwde lucht van het verpleeghuis. Ergens halverwege, op een moeilijk begaanbaar modderig pad, draaide ze zich om, keek naar mij en vroeg ‘waar heb je die gelaten?‘ en wees naar mijn rechterbeen. Ze raakte mijn linkerbeen aan en toen de stoel waar mijn rechterbeen had moet liggen. Ik zei met een lach dat mijn been zoek was, ze keek een beetje verbaasd, fronste haar wenkbrauwen, draaide zich om en wandelde vrolijk verder.????

Spreuk van de dag