Wat was het weer fijn wakker worden thuis! Een dagje in het gewone gezinsleven. Ik slaap nog in de huiskamer, maar hoop echt zo snel mogelijk van het huiskamerbed te verhuizen naar mijn eigen bed. Oh…kan niet wachten! We hebben gezellig samen ontbeten. Lynn moest in de Kennemer Sporthal zaalhockeyen en Frank en ik gingen samen kijken. Mijn tweede ‘publieke’ uitje. Het ging eigenlijk wel goed. We liepen de zaal in en bij het eerste bankje aan het veld gingen we zitten. Nou ja, ik zat natuurlijk al in mijn rolstoel. Er kwamen wel een paar ouders vragen hoe het met mij is, maar dat was oké. Het was leuk om Lynn weer te zien spelen en ze heeft beide wedstrijden nog gewonnen ook. ???? Toen we even later in de hal op Lynn stonden te wachten, was er een klein jochie die zo naar mijn ene been keek, dat hij zo tegen iemand aanliep. Ja dat gebeurt dus, moest er eigenlijk ook wel om lachen. Mensen gaan naar mij kijken, vooral kinderen. Daar moet en zal ik wel aan wennen. Ik begrijp het wel, je kijkt toch even om, zo van ‘zie ik dat goed?’

Na het eten heb ik voor het eerst weer gestreken. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar ik was blij om dat weer te kunnen doen. Sven ook denk ik, want het waren zijn kleren. ???? Gewoon een piepkleine bijdrage leveren aan het huishouden. Nooit gedacht dat ik ooit gelukkig zou worden van een strijkje. ????

Wel heb ik vandaag weer echt last gehad van fantoompijn. Mijn rechtervoet (die er niet meer is) tintelde hevig en gaf een vervelend en brandend gevoel. Best gek eigenlijk, als ik aan mijn been denk voel ik hem ook. En heel soms denk of hoop ik dat ik droom, dat het allemaal niet zo is. Maar ja, als ik naar beneden kijk, zie ik toch echt maar één been…

De avond was gereserveerd voor ‘Wie is de Mol’ natuurlijk en een Netflix filmpje. Heerlijk zo’n rustig dagje.

Wees niet bang voor verandering. Je verliest misschien iets goeds, maar misschien krijg je er iets mooiers voor terug.????