Selecteer een pagina

Het is half acht als de verpleegster op de deur klopt, ‘goedemorgen!’

Fijn dat ik op tijd gewekt werd, want ik moest om negen uur beneden bij de fysio zijn. Met een been en twee open wonden heb ik wat meer tijd nodig dan voorheen.???? Eerst op krachten komen met een ontbijt, daarna een wc bezoekje, wassen, de schaafwond opnieuw voorzien van een drukverband en aankleden. Tja en dan zijn we bijna anderhalf uur verder. ????

Beneden aangekomen bij de fysio mocht ik eerst tussen de loopbrug ‘lopen’, daarna met krukken en de volgende stap was met krukken lopen in de sportzaal. Het gaat goed, maar ik voel me nog heel onzeker. Toch is het heel fijn om rechtop te staan. Zo vertrouwd, zo gewoon, al laat mijn spiegelbeeld iets heel anders zien. Een beeld waar ik heel erg aan zal moeten wennen. De fysio loopt met mij mee, puur en alleen om mij een ‘veilig’ gevoel te geven. Maar voor mij werkt dat. Na een paar keer heen en weer te lopen, stond het zweet op mijn gezicht. Ik was zo gefocust op de tips die ik kreeg; ‘been strekken, borst vooruit, armen strekken’, dat ik het er warm van kreeg.

Na de fysio ging ik meteen door naar de sporthal. Ik was iets te vroeg voor de ochtend gym, dus had ik even te tijd om bij de handbikes te kijken. Met een groepje van vijf revalidanten, een gezellig muziekje en een lange gele elastiek begon de gym. Er waren drie mensen die ik nog niet kende. Een vrouw die met een rollator meedeed vroeg mij ‘out of the blue’, waarom mijn been was geamputeerd. Ik schrok van de vraag, ze stond ook best ver bij mij vandaan, dus ik begreep het niet helemaal. Volgens mij heb ik nog antwoord gegeven ook, maar op een of andere manier, raakte het mij.

Het was verder een leuke training waarbij we de armen goed getraind hebben. Eigenlijk was mijn ‘zittijd’ op, maar ik heb me toch laten verleiden tot een kopje koffie in de orangerie. Daarna snel naar boven. Terug op de afdeling kreeg ik van de verpleging te horen dat ik over een uur zou worden opgehaald door de ambulance. ‘Oh eh oké….’, ik schrok van dit bericht, maar kon mij ook voorstellen dat de arts mij wilde zien na aanleiding van de VAC pomp problemen van gisteren. Ze zouden namelijk naar het LUMC bellen en om advies vragen. Net voordat ik mijn kamer in ging om Frank te bellen, werd ik weer geroepen ‘Mevrouw Moerkerk er is een misverstand, u hoeft niet naar het ziekenhuis.’ De ambulance was voor een andere patiënt. Oef, gelukkig maar! Ben blij dat ze er tijdig achter kwamen, stel je voor…????????????

Linda en Lonneke hadden als lunch een broodje kroket meegenomen. Misschien niet heel verantwoord, maar o zo lekker!???? Daarna hebben we gezellig bijgekletst. Net toen zij weg gingen kwam er post, een brief. Er vielen twee foto’s uit de envelop van een olijfboom en ik zag meteen dat deze genomen waren in Tenerife. Verder zat daar een kaart in en handgeschreven brief van een oud vriendinnetje, waarvan ik heel erg onder de indruk was. Bijzonder hoe mensen je soms zo kunnen verrassen! ????

Rond vier uur was het weer tijd voor onze vrijdagmiddagborrel met de buufjes. De meiden hadden echt weer overal aan gedacht, lekkere hapjes, glaasjes, servetjes en 0% rosé en witte wijn. Het was weer een gezellig, chaotisch, maar ook serieus en verrassend middagje. Net toen de meiden alles aan het opruimen waren, kwamen Sven en Lynn binnen. Het lijkt wel een zoete inval. ????

Nee hoor, het is super fijn als er visite komt. Ik bof maar met al die lieve mensen om mij heen! ????

Cadeautje 7 van de Rituals advent kalender was een mooie donkerrode nagellak!????????

Positief zijn betekent niet,

dat je altijd gelukkig bent.

Maar dat je weet dat elk verdriet,

uiteindelijk een keerpunt kent.

Martin Gijzemijter