Vanochtend kwam de taxibus redelijk op tijd. Ik had net ontbeten en was klaar voor vertrek. Met mijn been op schoot, rolde ik mijn rolstoel door ons halletje naar de voordeur. Het is altijd uitkijken dat ik niet met mijn handen tussen de stoel en de muur kom. Ik heb al vaker hiermee mijn knokkels geschaafd.???? Er zaten al twee mensen in de taxi, maar eerst reden we naar Heliomare, zij gingen verder richting Alkmaar. Zoals altijd zette ik mijn been en een tasje in de grote oefenzaal, daarna reed ik naar Linda, manager Bewegen & Sport van Heliomare, omdat we afgesproken hadden samen een bakkie te doen. We zijn in de Orangerie gaan zitten om weer eens even bij te praten. We kennen elkaar via het werk en hebben samengewerkt met o.a. de Heliolympics, waar Rabobank hoofdsponsor was. De tijd vloog, want het half uurtje (en meer…????) was zo voorbij. Natuurlijk kwam ik daardoor iets ‘te laat’ bij de amputatie loopgroep…oeps sorry! ???? Snel mijn been aangedaan en aan de wandel gegaan in de oefenzaal. Het lopen ging goed, maar de pijn was er ook meteen. Hmm…why? ???? Na deze therapie mocht ik weer aan mijn spierkracht werken. Eerst een kleine twintig minuten op de NuStep, terwijl ik naar de wedstrijd keek van afgelopen zaterdag, Kiki Bertens tegen Barbora Strýcová. Kiki verloor deze wedstrijd overigens kansloos in twee sets. Jammer! ???? Na de fitness inspanningen was het lunchtijd. Ik haalde eerst een lekker broodje, voordat ik contact zocht met mijn tandarts. Ik had echt kiespijn aan de kies, die twee weken geleden nog voorzien was van een nieuwe vulling. Iets is er niet goed gegaan…???? Mijn eigen tandarts bleek met vakantie te zijn, maar gelukkig kan ik morgenvroeg terecht bij zijn collega. Daarna heb ik Sven gevraagd of hij met me mee kan, want ja, ik moest ook vervoer regelen. Kan niet wachten tot ik weer wat mobieler word en niet altijd van anderen afhankelijk ben.

In de voormiddag ben ik naar de Revalidatie Techniek (RT) gegaan met de vraag, of ze mijn loopwheels nog één keer wilden omzetten van mijn rolstoel naar de stoel waarmee ik handbike. Helaas, deze keer hadden ze echt geen tijd. ???? Begrijpen doe ik het best (ze hebben echt veel klusjes to do), maar jammer vond ik het wel. Dus ik met de twee stoelen naar de sporthal, zittend in de mijne en de handbike rolstoel voor mij uitduwend met mijn linkerbeen. Het was een gedoe, maar het lukte wel. ????

Toch was het nog niet mijn beurt om te fietsen, ik had eerst nog een half uurtje fysiotherapie. Dus weer naar de grote oefenzaal, been aan en lopen. Nu keek ik samen met de therapeut naar het drukpunt op de prothese waar ik zo’n last van blijf hebben. Elke keer weer ervaar ik pijn op de plek waar het bot geplaatst is en fantoompijn. Grrrr…???? Morgen maar weer even met de prothesemaker schakelen.

Het laatste onderdeel was handbiken. Samen met de instructeur heb ik de loopwheels, met succes, omgezet van de ene naar de andere stoel. We reden naar buiten en het was behoorlijk bewolkt. ????Volgens buienradar zou het echter droog blijven. We fietsten de duinen in en de zon ???? brak steeds verder door. We fietsten het rondje Kruisberg, andersom. ???? Na ruim een uur waren we terug, hebben we de wielen weer omgeruild en was ik klaar voor vandaag. Met een kopje thee en mijn been, ging ik buiten bij de ingang zitten om te wachten op de taxi, die ik om half vier besteld had. Busjes kwamen en vertrokken weer met poliklinische revalidanten. Om vier uur ging ik bellen…’waar blijft mijn vervoer naar huis?’ Volgens de dame aan de andere kant van de lijn, moest ik nog even geduld hebben. Het was druk en de bus zou er rond half vijf zijn. Één uur later…???? Oké, er zat niets anders op dan het te accepteren en geduld te hebben. Één van de klinische revalidanten hield mij gezelschap en zolang het zonnetje scheen, vond ik het nog niet zo erg. Therapeuten en verpleegsters gingen naar huis en vroegen hoe lang ik al in de wacht zat. Te lang! Om kwart voor vijf nogmaals gebeld. Nu was ik toch ietwat geïrriteerd. ‘Bent u nog steeds niet opgehaald?’ vroeg de dame van de zorgcentrale. ‘Nee ????, het duurt te lang…nu vind ik het niet meer leuk’. Ze begreep me volkomen, maar ja daar schoot ik niets mee op. De taxi was er echt bijna…

????Het duurt te lang

We staan hier al een tijdje

En we moeten door dus voor de laatste keer het spijt me

Het duurt te lang…???? ????

Goed, lang verhaal kort, ik werd uiteindelijk om tien voor half zes opgehaald. Na twee uur wachten…voelde ik mij enorm ‘afhankelijk’. Het is net of ik er dan niet toe doe, of mijn tijd niet belangrijk is, of ik als invalide alles maar moet accepteren. Ik zie het om mij heen, het gebeurt echt te vaak. ???? Een beetje wachten is echt niet erg, maar twee uur kan echt niet. Nou ja…adem in, adem uit…en op naar huis!

Uit een doosje vol kracht????

Bid niet voor een makkelijk leven. Bid voor de kracht om een ingewikkeld leven aan te kunnen. ✨