Lichtje in de tunnel

Het regende donderdagochtend stevig, Lynn keek mij bij het ontbijt lief aan en vroeg of ik haar (‘heel erg alsjeblieft, ah mammie…’) naar school wilde brengen. Nou kun je daar van alles van vinden, want nee ze smelt echt niet van een drupje hemelwater, en ja vroeger moest ik ook ‘gewoon’ op de fiets van Berkel-Enschot naar Tilburg, weer of geen weer, maar toch wilde ik haar tegemoetkomen. Waar wij vroeger echt nog wel eens een regenpak aantrokken (ook liever niet hoor, want je zweette als een ijsbeer in de tropen in dat polyester ding, maar op aandringen van moeders deden we dat dan toch ???? ) hebben onze oogappeltjes deze nooit willen aanschaffen. ‘Mam, doe normaal, daar ga ik echt niet in rondlopen!’ Liever de hele dag zeiknat in de les, dan vijftien minuten ingepakt op de fiets. Natuurlijk begrijp ik dat…niet! ???? Maar weet je, eerlijk gezegd wilde ik haar best met de auto brengen, gewoon omdat het kan. Heel lang was ik afhankelijk van alles en iedereen, maar nu ik zelf kan beslissen, geniet ik van die vrijheid. Dus ja, ik heb ons Lynn met liefde naar school gebracht en met nog meer liefde weer opgehaald. ???? Op de terugweg stelde ik haar voor om van deze beladen dag, toch ook iets moois te maken en daar hoorde (volgens ons) een lekker taartje bij. Samen reden we naar de banketbakker in Overveen, daar kozen we vier verschillende gebakjes en rekenden af. Toen de dame achter de balie de gebaksdoos aan mij wilde overhandigen, gooide ik mijn krukken de lucht in, om te laten zien dat ik geen hand vrij had. ‘Oh heb je je been gebroken?’ vroeg ze. ‘Eh nee…die is afgebroken’. ???? Ze schrok zich rot, keek nog eens goed, gaf de doos aan Lynn en verontschuldigde zich, wat natuurlijk helemaal niet nodig was. Lachend liepen we terug naar de auto, zo hebben we toch een klein lichtpuntje gecreëerd in de donkere tunnel van 1 oktober.

Blaadjes

Het is duidelijk herfst, een mooi jaargetijde, maar voor mij is het nu extra oppassen geblazen. Al die natte blaadjes op de weg, maken het spiegelglad en dus levensgevaarlijk voor een eenbenige. Bijna ging ik onderuit, toen één van mijn krukken weggleed op zo’n stom klein geel/oranje blaadje. ???? Mijn hart sloeg een slag over en ik voelde tintelingen in mijn vingertoppen. Pfff, daar kwam ik goed weg. Ook toen ik op mijn handbike naar het tuincentrum ging voor een bosje bloemen, ‘rolde’ ik tegen de herfst aan. Bij het stoplicht aan de randweg stond ik te wachten op het groene licht en toen ik over mocht steken, probeerde ik weg te komen. Eerst met het automatische knopje om de elektrische ondersteuning in te schakelen en daarna op armkracht, maar er kwam geen beweging in de fiets, omdat het wiel ging spinnen op het natte wegdek. Het is trouwens super onhandig dat bij veel stoplichten de weg oploopt om over te steken. Gewone fietsers halen mij altijd in, terwijl ik alle zeilen bij moet zetten om op gang te komen. Een enkele keer laat ik mij helpen, als het stoplicht weer op rood dreigt te springen accepteer ik de hulp in de vorm van een duwtje in de rug. Maar ja, nu stond ik alleen voor het stoplicht en het kostte mij behoorlijk wat gedoe om weg te komen. Uiteindelijk lukte het wel, maar voel me op zo’n moment best onhandig en lullig. En hoe mooi ik onze jaargetijden ook vind, ik kijk niet echt uit naar een strenge winter met vorst en sneeuw, want dan wordt het voor mij onmogelijk om erop uit te gaan.

Na regen komt zonneschijn

Spreuk van de dag ????

De boom in het bos, liet in de herfst alles los. Alles liet hij gaan. Hij fluisterde zacht;
Loslaten is nodig om sterker in het leven te staan. ✨