Alles is veranderd
Alles is hetzelfde
Alles is kapot
Alles doet het nog
Alles staat stil
Alles gaat door alles heen
Er is niets meer dat ik zeker weet
Nielson

Een week heeft twee waardeloze dagen, gisteren en morgen. ????

Nog nooit ben ik lusteloos in bed blijven liggen, omdat het ‘even’ tegen zat. Sterker nog, het daagde me juist uit om er iets moois van te maken. Het leven liet mij struikelen en ik maakte er een salto van. Dat heeft drie keer heel goed gewerkt, maar precies dat stukje mis ik nu nog even. Dat komt vast wel weer terug, maar ik voel het nu niet. Mijn dagelijkse bezigheden gaan op de automatische piloot, alsof er niets aan de hand is, maar de sprankeling in mijn ogen is verdwenen. De krachtige en positieve levensenergie die normaal door mijn aderen stroomt, is er gewoonweg niet. Alles is grijs. Kleurloos. En stil.

De week in vogelvlucht.

Het was, laat ik het zo zeggen, een enerverende week. Er is veel gebeurd in korte tijd. Nadat het hoge woord eruit was, hebben we vrijwel meteen – op mijn verjaardag – familie en vrienden bijgepraat. Er is een zoektocht gestart naar een geschikte woning en met succes. We hebben zelfs het nieuwe stulpje van manlief met het gezin bezichtigd. Dat was natuurlijk erg confronterend en emotioneel. Daarbij had ik twee afspraken in het ziekenhuis, waaronder mijn vierdejaars controle, wat altijd de nodige spanning met zich meebrengt. En alsof dit alles nog niet genoeg was, hebben we ook nog afscheid moeten nemen van onze lieve tante Trinette, die twee dagen voor haar 99ste verjaardag haar laatste adem uitblies. ???? Zij betekende heel veel voor ons. Het is misschien wel een beetje veel allemaal…

Er konden wolken vol zorgen zijn
Uiteindelijk dreven ze toch voorbij
Ik ben op zoek naar de rode draad
Iets wat het allemaal logisch maakt
Nielson

Negatieve spiraal.

De ochtend na ‘de breuk’ had ik een afspraak in het Spaarne Gasthuis.
Lekkere timing ook. ????
Mijn spiraal moest vakkundig door een gynaecoloog verwijderd worden.
Het was de huisarts na wat priegelwerk niet gelukt,
door mijn ‘bijzondere’ fysieke toestand.
Het was echt vreselijk.
De hand van Lynn heb ik fijn geknepen.
En de boel bij elkaar geschreeuwd van de (fantoom)pijn.
Met als gevolg een hysterische, niet te stoppen huilbui.
Verontschuldigend zei ik maar dat het niet mijn beste dag was.
Ik was aangedaan en troosteloos.
De arme arts en assistent totaal onthutst. ????

Soms vallen goede dingen uit elkaar, zodat betere dingen in elkaar kunnen vallen.

Samen besloten we het ‘verjaardagsfeest’ toch door te laten gaan.
Iemand moet tenslotte de slingers ophangen. ????
We hebben familie en vrienden persoonlijk bijgepraat.
Dat was best moeilijk en heel intens.
Maar het is ook een beetje mijn manier om tegenslagen te accepteren.
De confrontatie niet uit de weg te gaan.
Met de billen bloot.
Volle bak vooruit.
Het was ook hier onverwacht verwacht.
Geschrokken en geraakt door dit verdrietige nieuws.
Na alle stormen die we met moeite hebben doorstaan.
Wij verdienen dit niet.
Echt niet.

Met een sleutel kun je een deur openen. ????

Er is geen huis in Nederland te krijgen.
Er heerst een enorm woning tekort.
De woondruk is sky high.
Woningprijzen rijzen de pan uit.
En toch is het mijn wederhelft binnen één dag gelukt,
een geschikte woning te vinden.
Het telefoontje dat hij de ‘gelukkige’ was,
kwam om half tien in de avond.
Op mijn verjaardag notabene.
Een geluk bij een ongeluk?
Ik weet het niet.
Het gaat zo snel allemaal.
Ik kan het letterlijk niet bijbenen.

De vierdejaars controle.

Al enige tijd stond de MRI van de heup en CT van de longen gepland.
En zo ging ik woensdag, voor de tweede keer deze week, naar het ziekenhuis.
Ondanks het grote aanbod van begeleiders, besloot ik alleen te gaan.
Dapper of stoer?
Nee, ik had gewoon geen behoefte aan gezelschap.
Zo gezellig ben ik nu namelijk niet.

Het zal je vast niet verbazen dat dit de eerste controle was, waar ik nauwelijks wakker van heb gelegen.

Ik heb genoeg andere zorgen aan mijn hoofd.
Elk nadeel heeft zijn voordeel. ????
Voordat ik de MRI tunnel ingeschoven werd,
vertelde ik de verpleegkundigen dat ik ietwat emotioneel was.
Voor de zekerheid, omdat ik bang was dat ik door emotie zou worden overvallen.
Ze waren lief en stelden me gerust.
De rode noodknop mocht ik indrukken als er een paniekaanval dreigde te komen.
Met oordoppen in en een seksloos haarnetje op mijn hoofd,
kreeg ik een koptelefoon op met muziek van Radio 538.
Een infuus in mijn rechterarm voor de contrastvloeistof.
Een beschermschort over mijn heup en amputatiegebied.
En een kussentje onder mijn linkerknie.
Het bed bewoog en schoof langzaam de tunnel in.
Ik sprak mezelf moed in.
Mijn donkere gedachten en het kleine irritante stemmetje ‘het zal toch niet...’,
probeerde ik driftig te negeren.
‘We gaan beginnen‘, klonk de stem in de ruimte.
Met gesloten ogen ademde ik diep in en uit.
‘De eerste scan duurt minder dan vijf minuten,
de volgende scan duurt minder dan twee minuten.‘
En zo ging het een tijdje door,
terwijl mijn hart in mijn keel klopte.

Mijn moeder was altijd mijn steun en toeverlaat.

Nadat ook de CT scan van mijn longen was gemaakt, appte ik mijn zus.
Ik zou vanuit Leiden doorrijden naar Alblasserdam.
De behoefte om mijn moeder een dikke knuffel te geven was groot.
In de auto luisterde ik naar 100% NL.
Er was echter één verschil met alle andere ritten.
De teksten die ik meestal klakkeloos meezing,
kregen ineens betekenis.
Alsof ze op mijn lijf geschreven zijn.
Met tranen in mijn ogen zong ik het nummer ‘Grijs’ van Jaap Reesema.

Want ik kan de zon wel zien
Maar ik voel de warmte niet
De wereld draait nog steeds voor mij
Maar ze is haar kleuren kwijt
Nielson

Tranen zijn het water van het leven dat door een open hart omhoog komt. Mark Nepo

Met rode ogen haalde ik ons mam, samen met zus, op uit de huiskamer.
Het leek erop dat ze haar energie voor de dag al had verbruikt.
Ze leek verder weg dan ooit.
‘Mam, ik heb je keihard nodig‘, zei ik met een trillende stem.
Huilend legde ik mijn hoofd op haar schouder.
Mijn armen stevig om haar heen geslagen.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was,
begon ze mijn rug te strelen.
Ons mam, die al jaren in haar eigen wereldje leeft, troostte mij.
Ze wreef stevig met haar hand over mijn rug.
Zoals ze dat vroeger altijd deed.
Woorden had ze niet, maar hoe waardevol was dit?
Dit was haar manier om mij te laten voelen dat ze bij me is.
Op het juiste moment, op de juiste manier.
Zo mooi en zo bijzonder. ????

Als je lichaam zijn grenzen begint aan te geven, vergeet dan niet te luisteren.

Lichaam en geest zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ik ben letterlijk ziek van ellende.
De spanning in mijn buik is te snijden.
Alsof er een zware zwarte steen op mijn maag ligt.
Ik ben misselijk, heb geen trek in eten en ben kortademig.
De hele dag loop ik te zuchten en naar lucht te happen.
Een brok in mijn keel.
Zeg een keer ‘kiekeboe’ en ik begin te janken.
Mijn brein staat niet stil.
Bij het ontwaken begint het te spoken in mijn hoofd.
Lang stond ik op met het besef van het missen van mijn rechterbeen.
(Wat overigens best handig is bij het opstaan. ????)
Nu ontwaak ik met pijn in mijn buik en een dosis onzekerheid.
Het komt goed, dat weet ik heus wel.
Tijd heelt (bijna) alle wonden.
Aan ons nu de schone taak om rust te pakken,
tot ons zelf te komen en de teleurstelling te verwerken.

Huil. Vergeef. Leer. Ga verder. Laat je tranen water geven aan de zaadjes van je toekomstige geluk. Steve Marboli

Een relatiebreuk is verdriet in het kwadraat.
Je bent zoveel meer voor elkaar dan echtgenoten.
Een levenspartner door dik en dun.
In goede en slechte tijden.
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 15/16 jaar oud was.
Enerzijds was het indertijd een opluchting.
Anderzijds vonden we het vreselijk dat ons gezin uit elkaar spatte.
Als kind wil je tenslotte gewoon dat je ouders samenzijn.
Dat is hier natuurlijk niet anders.
Het doet mij pijn om de kinderen hiermee te belasten.
Ze hebben al zoveel te verhapstukken gekregen.
Maar ze zijn sterk en wij zullen er altijd voor hen zijn.
Want de liefde voor je kind is als een bloem,
die dagelijks groeit en bloeit. ????????

Bedankt!

Ik wil je graag bedanken om er zo voor mij te zijn. Tijdens mijn felste regenbuien en in mijn mooiste zonneschijn. ‘smooj

Het is best heel spannend om me in deze situatie kwetsbaar op te stellen.
Zonder te oordelen of veroordelen.
Zonder de vuile was buiten te hangen.
Zonder verwijten.
Ik ben dankbaar dat wij zoveel lieve en warme reacties hebben mogen ontvangen,
na aanleiding van mijn blog ‘Niets is wat het lijkt‘.
Al die op-stekertjes doen goed.
Het houdt mij letterlijk en figuurlijk op de been.
Dank jullie wel! ❤️

Goed nieuws!

Gelukkig kan ik dit blog positief afsluiten.

‘De zenuwen gieren weer door mijn lijf‘, schreef ik aan Nicolette, de verpleegkundig specialist.
Aangezien ik pas op 25 oktober de uitslag zou krijgen,
vroeg ik of ze mij wilde informeren zodra deze beschikbaar was.
Gelukkig kwam al snel het verlossende woord.
Zowel de MRI als CT scans waren goed.
Wat een opluchting. Een pak van mijn hart.
Toch nog een positieve opsteker deze bizarre week.
Dit is in elk geval één grote zorg minder.
Een fantastisch lichtpuntje in deze donkere tunnel! ????

Spreuk van de week

En als ik vooruit wil,
of denk te moeten gaan.
Dan is er weer een omweg
die me linksaf doet gaan.
Misschien wist ik de weg niet,
in dit levensproces.
‘Nieuwe route berekenen’,
aldus mijn GPS.
En ’t voelt soms meer als een doolhof,
dan als een levenspad.
Maar ‘altijd maar rechtdoor’,
wordt ook best overschat.
hartoverkop