Een haat-liefde verhouding, zo kan ik mijn relatie met Leggy mijn prothese, het beste omschrijven.????Ik ben echt ontzettend blij dat ik af en toe een klein rondje kan lopen, maar de pijn onttrekt mijn energie en maakt het lopen minder leuk. Als ik ga fietsen met de handbike, doe ik Leggy altijd aan. Niet alleen omdat ik mij dan completer voel, ook voor een betere balans, alleen pijnloos is het nooit. Ik denk dat het tijd is om weer eens een afspraakje te maken bij de prothesemaker in Heliomare, om te kijken of er weer iets te verbeteren valt. ???????? Het schapenvachtje ???? leek even wat verlichting te geven, maar het is helaas niet de oplossing.
Ik had er zin in, gezellig met Ireentje naar de stad. Het was alweer twee maanden geleden dat ik gewinkeld had, terwijl ik vroeger niet uit de stad was weg te slaan. Shoppen, ik heb het altijd heerlijk gevonden. Winkel in, winkel uit, en met volle tassen en een lege portemonnee ???? weer naar huis. We hadden niet echt een concreet doel, maar gewoon ‘iets nieuws’ stond wel op mijn lijstje. ???? We fietsten samen naar de stad en parkeerden de fiets en handbike in de bewaakte fietsenstalling. Deze keer kregen we geen bonnetje, vanwege de coronamaatregelen. Als dat maar goed gaat… ???? Eerlijk gezegd denk ik dat veel mensen nog nooit een handbike hebben gezien en zullen denken dat er een ‘mislukte’ halve fiets staat. ???? Vandaaruit gingen we te voet en rollend verder. Hoe leuk de kleine straatjes ook zijn, er is met de rolstoel echt geen doorkomen aan. Vooral de Warmoesstraat niet, al is dat een van de mooiste straten van Haarlem vanwege zijn karakteristieke winkels, restaurants en uitzicht op de St. Bavokerk. Misschien kunnen ze er ooit een mooie rolstoelvriendelijke strook (soort rode loper) maken, met tevens aanpassingen voor slechtzienden. Als ze het doen, moeten ze het maar meteen goed doen, toch? Geduwd worden wilde ik natuurlijk ook niet. Je kent me?! Misschien eigenwijs maar dat is dan maar zo. ???? Bij een winkeltje waar we naar binnen wilden op zoek naar een zwart leren jasje, kwamen we het eerste obstakel tegen. Een immens hoge drempel, onmogelijk om daar met de rolstoel binnen te komen. Er zat niets anders op dan uit de rolstoel op te staan (blij dat ik dat kan), deze buiten voor de deur te parkeren en voorzichtig met Leggy de drempel over te stappen het boetiekje in. En al die moeite bleek voor niks. ???? Er was helaas maar één zwart leren jackje die ik leuk vond, heb hem gepast terwijl ik wankel tegen de tafel stond, maar het jasje was er niet in mijn maat. Het bleek verspilde energie. Dus liepen we weer naar buiten, de hoge drempel af en terwijl ik voor de deur terug met Leggy in de rolstoel ging zitten (dat duurde wel even), stonden er mensen te wachten om naar binnen te gaan. Zoals gebruikelijk stond ik dus weer eens in de weg. De Story of my life. ???? We besloten bij een volgende winkel dat Irene eerst naar binnen zou gaan om te kijken of ze überhaupt dat hadden waar wij naar op zoek waren. Zoniet dan gingen we verder, en zo wel dan namen we de moeite om naar binnen te gaan. Bij DiDi was de drempel laag en het was Summer sale, een goede reden dus om een kijkje te nemen. En wie kwamen we daar tegen? Buuf Marie. De verkoopster bleek ook een oud bekende van ons te zijn en zo werd het een theekransje zonder thee. Uiteindelijk heb ik met veel pijn en moeite een jurk gepast, met behulp van mijn twee stylistes ???? die mij in en uit het gewaad hielpen, maar deze viel helemaal niet mooi. Ach een lange rok in een rolstoel is sowieso niet handig. Voor je het weet zit het kleed tussen mijn loopwheels en maak ik een luchtsalto. ???? Niets gekocht dus. Och en kleding passen met de prothese aan is echt geen doen, ik kreeg het er Spaans benauwd van. Het pashokje zat bomvol met mij, de rolstoel en Leggy, het gordijn kon amper dicht. ????Eigenlijk had ik hierna nog eventjes langs de Hunkemöller gewild voor een nieuw bh-tje, maar omdat we ook een terrasje wilde pikken dacht ik dat het beter was om, gezien het feit dat mijn energieniveau al op oranje stond, niet verder te winkelen. Had ik nu net echt mijn grens aangegeven? ???? Ja toch?! Trots op mezelf! ????
Marie, Irene en ik namen plaats op een terrasje op de Grote Markt om een gezellig drankje te doen. Toch konden we niet ‘zomaar’ wat bestellen. We moesten eerst van tafel verhuizen in verband met de corona maatregelen. Een tafel voor drie waar we op 1,5 m afstand van elkaar moesten zitten. Nou ja, Irene en ik mochten wel naast elkaar zitten, maar Marie werd twee meter verderop gezet. We hadden bijna een megafoon nodig om elkaar te kunnen verstaan. ‘Wat zeg je?’ ‘Hè, wat?’ ???????? Onze besproken geheimen zijn nu ineens openbaar publiek geheim. Heel gek, haha…???? We moesten een formulier invullen met zes vragen of we wel of geen coronaklachten hadden. Voor de lol wilde Irene (alias Lotte ????) overal ‘ja’ aanvinken, maar ik vermoed dat ze dat grapje daar niet hadden kunnen waarderen. Ik snap dat het allemaal noodzakelijk is hoor, maar de serveerster was rete irritant. Ook toen er een oud collega langskwam en netjes op afstand bleef om even gedag te zeggen en te vragen hoe het met me gaat, werd gevraagd op twee meter van ons vandaan te gaan zitten. En oh ja, voor die twee minuten moest ook zij een formuliertje vullen. ‘En wilt u ook wat drinken?’ NEE!! ???? Uiteindelijk zijn Irene en ik wat langer blijven hangen en hebben we genoten van het zonnetje. Rond zessen fietsten we terug. Nu liep de fantoompijn gedurende die middag al aardig op, maar ik ben een held in het verbloemen daarvan, dus niemand had het in de gaten. Als het te gezellig is wil ik gewoon niet toegeven aan die verdomde stomme pijn. Maar goed, dat heb ik geweten. Toen ik thuiskwam, mijn fiets afkoppelde en met de rolstoel naar binnen reed, hield ik het niet meer. Ik barstte in tranen uit en kon zelfs Leggy niet meer zelf afdoen. ????Sven heeft mij geholpen en mij natuurlijk voor gek verklaard, dat ik het zover had laten komen. En hij heeft volkomen gelijk, dat weet ik ook wel. Ooit zal ik toch wel leren mijn grenzen te bewaken? Pffff… Het duurde wel een half uur voordat de pijn wat was weggeëbd. God, wat baalde ik hiervan. ????
Vandaag zijn Frank en ik bij de liefste tante in Den Haag op visite geweest. Ondanks haar leeftijd volgt zij mijn blog met veel plezier. Zo bijzonder! Ze had zoals altijd goed voor ons gezorgd. Zo Lief! ❤️ We hebben fijn bijgekletst en beloofd snel weer langs te komen.
Ik moet wel bekennen dat er al een paar dagen een knoop in mijn maag zit. Dinsdag moet (mag) ik weer voor controle naar het LUMC en dat is en blijft toch iedere keer weer een ding. Er hangt nogal wat vanaf. Buikpijn, paniekaanvallen en slecht in slaap komen, het is er allemaal weer. Fingers crossed! ????????????????????
Spreuk van de dag ????
Doen alsof het goed met je gaat, is zoveel makkelijker dan iedereen uitleggen waarom het niet goed gaat. ✨ Sef Quotes
