Als alle dagen een geschenk zijn, weet iemand dan waar ik maandag terug kan brengen? ????

Het is maandag 5 december en ik zit, nee lig languit met ‘VROUW’ (magazine van de Telegraaf) op de bank. Ik ben zelfs van plan een serie te gaan kijken, iets waar ik nooit tijd voor neem en wat ik mezelf eigenlijk nooit gun. Helemaal niet op een doordeweekse dag, maar veel keuze heb ik vandaag niet. Een zwaar gekneusde rib – opgelopen bij de val van afgelopen week – zorgt voor veel pijn bij elke beweging die ik maak. Vooral als ik mezelf met krukken probeer te verplaatsen. Bij elke hups, komt er een pijnlijk gekreun en gesteun uit mijn mond. ‘Au!’ Rollen gaat me iets beter af, maar de rol-mogelijkheden hier binnen zijn beperkt. Ja, ik kan met de rolstoel van de keuken naar de bank en weer terug, de rest moet ik toch echt hupsend doen.

Begrijpen doe ik het niet.

De pijnlijke rib speelde de dag na de val met de fiets lichtjes op, maar meer dan dat was het niet. Vanaf vrijdag is het verslechterd en nu kan ik amper bewegen zonder stekende pijn. Zelfs diep zuchten is vervelend. De badminton, fysio-training en het zwemuurtje heb ik aan mij voorbij moeten laten gaan, mijn agenda is noodgedwongen leeg. Rust is waar mijn lijf behoefte aan heeft. Ik vind het maar lastig en oersaai. Misschien kan ik Sinterklaas een nieuw been vragen, maar ook een pijnloos lijf, gezondheid en als hij toch bezig is… een beetje warmte en veel liefde!

Afspraak

Vervolgonderzoek van het knobbeltje.

Een knobbeltje. Kak! Uit het niets was het daar. Plotsklaps. Op mijn schouder. Ik schrok me rot toen ik het afgelopen week ontdekte. ???? Het zal toch niet… De verwijsbrief van de huisarts is binnen, dus ik bel het Spaarne Gasthuis om op korte termijn een afspraak te maken bij de orthopedisch schouderspecialist. Een tijdje hang ik in de wacht, maar uiteindelijk krijg ik een dame aan de telefoon, die mijn gegevens erbij zoekt. Om een consult en onderzoek in te plannen moest ik wat vragen beantwoorden. Ik vertelde natuurlijk over mijn kankergeschiedenis – wat de angst voor dit knobbeltje verklaart – en voor de zekerheid ook over de val met mijn fiets. Ook liet ik weten dat er op verzoek van de huisarts al een röntgenfoto was gemaakt en het advies was om met een lichamelijk onderzoek en echo verder te kijken. Ik hoorde een hoop getik aan de andere kant van de lijn, mijn dossier werd bijgewerkt.

‘Oké, u kunt eind december of begin januari terecht bij de schouderspecialist in combinatie met een fysiotherapeut. De afspraak zal 60 tot 90 minuten in beslagnemen’, zei de telefoniste.

‘Eh, een combi-afspraak van anderhalf uur? Eind december, begin januari? Ik heb haast en zeker geen fysio nodig, die heb ik zelf al geraadpleegd‘, zei ik verbaasd. Momentje! De dame probeerde de combi eruit te halen, maar dat liet het systeem niet toe. Ze ging terug naar start en stelde mij voor de tweede keer dezelfde vragen. ‘Hè, wat gek, nu kom ik weer bij een combi afspraak uit‘, zei ze licht geïrriteerd. Momentje! Opnieuw doorliepen we het vragenlijstje, zonder het gewenste resultaat. Momentje! Dit herhaalde zich nog een aantal keer. Ik ga wat anders proberen zei ze, anders pakt het systeem blijkbaar een losse afspraak niet. ‘U heeft al meer dan drie maanden last van het knobbeltje (niet waar ????) en er is al een echo gemaakt (ook niet waar ????).’ Begrijp ik het goed? Moet je nu onjuistheden invoeren om tot een juiste afspraak te komen? Systemen! Waar gaat het mis?

‘Heeft u nog één momentje, dan vraag ik een collega even mee te kijken.’

Give me a break! ???? Natuurlijk, momentjes genoeg, maar ik vond het wel een achterlijk systeem. Met vragen trechteren ze je in een bepaalde richting, maar hé, het gaat hier niet om een standaard schouderblessure hè?! Dame nummer twee nam het schijnbaar ingewikkelde gesprek over. Voor de zoveelste keer vertelde ik vriendelijk mijn verhaal. En nee, ik heb geen afspraak nodig van anderhalf uur met een orthopeed in combinatie met een fysiotherapeut, er moet op korte termijn door een specialist gekeken worden en een echo gemaakt. Is dat zooooo ingewikkeld? Blijf even hangen, dan ga ik kijken wat ik voor u kan, hoorde ik haar zeggen. Opnieuw zat ik ‘een momentje’ in de wacht. Eindelijk kwam ze bij me terug, met een datum. Volgende week maandag mag ik naar locatie Zuid. Eerder was onmogelijk. Nou ja, ik was al lang blij dat we resultaat geboekt hadden, na een veel te lang telefoongesprek. Nu snap ik de telefonische wachttijden ook beter… ????

Sinterklaas

Voor ons geen uitgebreide pakjesavond, maar een kleinigheidje voor de kinderen die het fantastisch doen!

Het is 5 december, een feestelijke dag,
waarop ik jullie graag iets fijns geven mag.
Een klein gebaar als blijk van waardering.
Voor wie je bent en wat je doet op naar weg naar jouw bestemming.
Maar wat heb ik gehoord?
Jullie gezinsleven is opnieuw verstoord.
Sinterklaas is enorm geschrokken,
van het nieuws dat de man des huizes is vertrokken.
Jullie krijgen veel te verstouwen,
maar weet dat jullie ouders heel veel van jullie houden.
Maak er samen het beste van.
Help elkaar zoveel als kan.
Droog een traantje hier en daar,
en geef wat vaker een knuffel aan elkaar.
Liefs van de rol-Sint

Hoezo?

Van ellende weet ik niet meer hoe ik moet liggen, de pijn van de gekneusde rib wordt vergezeld door fantoompijn.

Het is overduidelijk. Elke keer als ik fysiek of mentaal niet in orde ben, komt de fantoompijn keihard om de hoek kijken. Ongemakkelijk lig ik in bed en probeer wat te draaien, maar dat is niet te doen. Op mijn rechterkant kan ik niet liggen, maar nu met een zwaar gekneusde rib kan ik ook niet eens op mijn linkerzijde draaien. Ik staar dus voor de zoveelste keer naar het plafond. De pijn haalt me uit mijn slaap en de fantoompijn raast door mijn geamputeerde been. En nu moest ik ook nog plassen. ???? Buiten het feit dat ik dan echt klaarwakker ben, is het loopje naar de badkamer gemeen pijnlijk. Een gekneusde rib…tja, je kunt het beter niet hebben!

Gemiste oproep van Kersten Hulpmiddelenspecialist.

Dat is meestal geen goed nieuws. Na een warme douche, bel ik hen terug. Het stoom komt inmiddels uit mijn oren. De monteur van Kersten zou namelijk deze ochtend eindelijk (na drie maanden) de banden van de rolstoel vervangen. Zelf had ik bedacht dat ik hem ook even naar de handbike wilde laten kijken, omdat deze toch iets minder soepel loopt, na de bewuste val. Met de melding van de ketting die eraf lag, was überhaupt nog niets gedaan. Wat denk je? Ze komen niet! Monteur ziek. De afspraak wordt verzet naar volgende week. Oh ja, dan kijken ze ook meteen even naar de ketting van de fiets. ‘Stop‘, zei ik ietwat geïrriteerd, ‘mag ik nu even mijn onvrede uiten?‘ In een notendop vertelde ik dat de wissel van de banden al maanden ‘loopt’, omdat de monteurs nooit de juiste onderdelen bij zich hebben; verkeerde banden, verkeerde maat, of slechts één exemplaar in plaats van twee.

En mag ik jullie erop wijzen dat ik volledig afhankelijk ben van hulpmiddelen?

Er was ook nog niets met de melding van de handbike gedaan. Ja, dat wilden ze nu combineren met de wissel van de banden. Als we het zelf niet gefikst hadden, had ik twee weken zonder fiets gezeten. Ik weet niet, maar onze Sim is geen selfsupporting hond hè? Dat moet toch niet kunnen? Maak je geen zorgen, ik heb het gesprek vriendelijk afgerond hoor, maar heb wel mijn punt duidelijk gemaakt met de vraag dit ‘probleem’ in het werkoverleg mee te nemen. Of ze dat ook werkelijk doen of mijn feedback zo in de prullenbak kiepen, ik weet het niet… ???? Tot die tijd, wacht ik maar weer geduldig af.

Dubbel

Ik weet niet of ik nou een kop koffie, een knuffel, 5 glazen wijn of 2 weken slaap nodig heb. Gewoon dames

Wil je vanavond bij papa eten? ‘Wie ik? Met jou?‘ Ja, met mij, appte Sven. Oei, die zag ik niet aankomen. Hmmm, dubbel. Ik wilde wel, want ik heb zijn huisje pas één keer gezien voordat hij daar zijn intrek nam, maar vroeg me af of ik het emotioneel wel aan zou kunnen. Kom op Ils, dat moet je kunnen, toch? ‘Is goed‘, appte ik terug. Samen met Sim en zoonlief fietsten we eind van de middag die kant op. Bij aankomst belde Sven zijn vader om te vragen of hij de achterdeur open kon doen, om mij met mijn hele zooitje binnen te laten. Via de hoofdingang is het met rolstoel of handbike onmogelijk binnen te komen. Daarbij woont hij vier trappen hoog en is er geen lift. Een redelijk onvriendelijke toegang voor mensen zoals ik. Of is het een barrière? ???? Een ding is zeker, hij hoeft zich in elk geval geen zorgen te maken dat ik daar de deur plat loop. Nou ja, loop… ???? Het is natuurlijk vreemd en heel onwennig om bij je eigen man op visite te gaan, maar aan de andere kant was het ook wel oké. Voor de kinderen is het belangrijk dat dit kan en dat is het enige wat telt, mijn verdriet probeer ik dan zoveel mogelijk opzij te zetten. Soms lukt dat….soms ook niet.

It’s alright to take a break. Just don’t quit.

Tja, de ene dag gaat het goed en voel ik me sterk, de andere dag ben ik een emotioneel wrak. Toen ik woensdag bij de tandarts met mijn mond wagenwijd open in de behandelstoel lag en hij vroeg hoe het met me ging, begon ik spontaan te huilen. Zo veranderde een standaard gebit-controle in een psychologisch gesprek. Oeps! ???? Als ik denk dat ik op de goede weg zit, word ik keihard terug gesmeten. Gelukkig waren er ook mooie lichtpuntjes deze week, zoals het bezoek vandaag aan mijn lieve vriendinnetje Sabine uit Tenerife, die ik veel te lang niet gezien had. In mijn volgende blog daarover meer en vertel ik jullie alles over de sessie ‘paardencoaching’ met oud Rabo collega Esther. Zo benieuwd wat voor inzichten me dat gaat brengen! 

Spreuk van de dag

Het mag
Ik ben bang
en dat mag
Ik ben kwetsbaar
en dat mag
Ik voel me klein
en dat mag
Ik mag er zijn
elke dag
Als ik huil
en als ik lach
het mag
Veraschrijftpuur