Niet schrikken, maar ‘ons’ Lynn is afgelopen week aangereden toen ze vanaf de Etos op Plaza West aan de Westergracht naar huis wilde fietsen. De afrit van de parkeerplaats is een vreselijk on-overzichtelijk punt, waar al heel vaak wat mis gegaan is. Lynn keek naar links, naar rechts, weer naar links terwijl ze begon aan de oversteek en kwam totaal onverwacht in botsing met een scooter die vanaf het spoor kwam aanrijden. ???? Zowel Lynn als het meisje van de scooter lagen languit op straat. Enorm schrikken natuurlijk. Gelukkig bleek de fysieke schade mee te vallen, op een paar schrammen en blauwe plekken na. De fiets en scooter waren er minder goed vanaf gekomen en konden niet meer rijden. Op het moment dat het gebeurde was ik niet thuis, ook ik was even een boodschap aan het doen, zul je altijd zien. ????Lynn is te voet naar huis gekomen en kreeg hulp van de buurvrouw en een vriendinnetje. Ze had mij bewust niet gebeld omdat ze mij niet wilde laten schrikken of ongerust wilde maken. Och… Toen ik, iets na haar, thuiskwam en mijn bike had afgekoppeld, kwam ze in tranen naar buiten lopen. Ik schrok, want ik had geen idee wat er gebeurd was. Ze was in shock en mijn hart brak. Op zo’n moment ben ik blij dat ik haar kan troosten. Vroeger was een kusje op de zere plek al voldoende (kusje erop????), nu had ze meer behoefte aan een paar armen om haar heen en een schouder om op uit te huilen.

In de middag heeft Frank haar fiets naar de fietsenmaker gebracht, aan de overkant van de Westergracht. ‘Bas Bike’ vertelde dat het op dat punt bijna dagelijks misgaat. Vanwege werkzaamheden aan de nieuwbouw is het zicht op de kruising behoorlijk beperkt. Frank heeft de betreffende locatie goed bekeken en kwam ook tot de conclusie dat het levensgevaarlijk is, omdat je letterlijk niet kan zien wat eraan komt. Hij besloot de politie en de gemeente te bellen, hier moet wat aan gedaan worden voordat er doden vallen. Precies diezelfde dag is op dat punt iemand per ambulance afgevoerd. Dat dus. ???? Vooralsnog neemt niemand de verantwoordelijkheid. De gemeente niet, de ontwikkelaar en de bouwers niet en de politie niet. Ze wijzen allemaal naar elkaar. ???????? In het Haarlems Dagblad was al eerder aandacht besteed aan deze onoverzichtelijke oversteek, waarop Frank een reactie heeft geplaatst. Nu heeft het HD gevraagd of hij met Lynn een interview wil geven over wat er gebeurd is. Wat denk je? Schuift manlief mij naar voren….???? ‘Mijn vrouw is gehandicapt (blijft een stom woord) en rijdt daar met een handbike. Voor haar is dat punt zo mogelijk nog gevaarlijker omdat zij lager zit’. Lang verhaal kort, Lynn en ik worden maandag om half tien verwacht op de plaats van het ongeluk voor een kort interview en foto. Het gaat natuurlijk niet om mij, maar als door ons verhaal er een oplossing komt voor die gevaarlijke situatie, zet ik mij daar graag voor in. Nu moet ik wel zeggen dat het op meerdere punten in de stad erg gevaarlijk is voor handbikers en rolstoelers. Wij zitten lager dan een gemiddelde fietser en worden vaak over het hoofd gezien. Extra oplettendheid is dus geboden. Bij een lig-handbike is een fietsvlag overigens verplicht, waar ik volledig achter sta, maar daar zie ik mij nu, met deze bike, toch niet mee rijden. Dan kan ik zo door naar de familie ‘Flodder’… ⛔️ ????
We hebben een paar mooie zomerse en warme dagen achter de rug, heerlijk! ☀️ Ik ben en blijf een zon liefhebber, al kan ik nu minder warmte verdragen dan vroeger. Zal vast ook met de overgang te maken hebben. Door de warmte krijg ik niet alleen vaker opvliegers ????, maar slaap ik ook slechter en heb ik meer last van fantoompijn. Het blijft een vreemde gewaarwording en soms word ik van die combinatie zelfs naar of misselijk. Er zijn nog steeds ochtenden dat ik wakker word, naar mijn rechterbeen grijp en mij er opnieuw bewust van word dat het is zoals het is. Op slechte dagen kan ik mezelf ook wel eens (heel even hoor) verliezen in zelfmedelijden, nou dat is misschien niet helemaal het goede woord, maar dan sta ik met een behoorlijke dip op, laten we het lichtelijk neerslachtig noemen. Dan kan ik heel verdrietig worden als ik naar mijn verminkte lijf kijk, terwijl ik soms juist ook heel trots kan zijn. Dan zie ik waar ik vandaar ben gekomen en voel ik me juist sterk. Kwetsbaarheid en kracht liggen heel dicht bij elkaar. Buiten de deur zie je de beste versie van mij, thuis is dat soms echt wel anders. Maar hé, dat is menselijk. Dat ik nu herkenbaar ben door mijn ene been, mijzelf laat zien en mezelf open stel met al mijn karaktereigenschappen, maakt mij, mij. Maar weet dat elk mens bijzonder en uniek is, daarop ben ik geen uitzondering.
Help! Ik heb processie-jeuk! ???? Ondanks de harde wind (windkracht 5) van vanmiddag, wilde ik per se even naar buiten. Ik ben zo geen binnen-zitter. Het werd een wandelingetje in de buurt met Leggy en Body. Sommige windstoten sloegen bijna mijn krukken (en daarmee mij) onderuit. Onderweg kwam ik mijn zeilinstructeur van Sailibity nog tegen. Hij herkende mij, waarschijnlijk aan mijn beperking ???? en maakte een praatje. Gelukkig kon ik mij staande houden, al waaide alles om mij heen en ook mijn haren gingen alle kanten op, waardoor ik bijna niets kon zien. ???? Ik beloofde hem nog eens te komen zeilen op het Uitgeestermeer en liep vervolgens door. Geheel verwaaid en met een coupe ‘ravage’ kwam ik thuis. ???? Toch wilde ik niet thuis blijven en besloot een rondje te gaan fietsen, omdat ik dat nog niet echt gedaan had deze week. Meestal fiets ik vrijdags een mooi ritje met Petra, maar deze keer waren we met de buurtjes uitgenodigd bij Marjon en Jelle voor een VrijMiBo & hap. Gewoon lekker in de achtertuin. Het was trouwens super gezellig, we hebben heerlijk gegeten, gedronken en bijgekletst. Net voor de onweersbui van elf uur, waren we binnen. Dat zijn nou echt van die heerlijke zomeravonden. Goed, mijn fietstochtje moest ik dus nog inhalen. Leggy had ik al aan, Lynn zette mijn rolstoel en fiets buiten en zo kon ik snel de poort uit. Ik was nog niet koud vertrokken of ik zag dat er op mijn accu nog maar één lampje brandde. Hoe kan dat? Ik had hem van de week nog opgeladen. ???? Oké, dan maar een klein rondje. Nog voor Restaurant Loetje in Overveen viel mijn fiets uit. Nee! Niet nu al. Ik baalde, want ik moest net een hellende weg omhoog fietsen, met tegenwind. ???? Ik zette de accu van de ondersteuning uit en kwam amper meer vooruit. Er moest een plan de campagne komen. De kortste route terug naar huis. Mijn tennisarm was echter niet blij. Ergens deze week dacht ik dat het beter ging, maar nu de pijnstillers al vijf dagen op zijn, komt de pijn in alle hevigheid terug. Grrrr. ???? Al balend fietste ik verder en zette de accu nog een keer aan om te checken. Yes, hij deed het weer!! ???? Nu brandden er drie lampjes, dat wilde zeggen dat de accu voor een zeventig procent geladen was. Kon ik daarop vertrouwen? Ik twijfelde even, maar vertrouwde op mijn gevoel en fietste de duinen in. Op goed geluk! ☝???? Er vloog ook hier van alles door de lucht en toen ik jeuk kreeg, vreesde ik voor de processierups. Niet dat die kan vliegen, maar blijkbaar zijn haartjes wel. Al kriebelend maakte ik mijn tochtje rond, om nog even in de tuin te kunnen genieten van de jeuk ???? en een welverdiend wijntje. ????

Spreuk van de dag ????
Je kunt anderen niet helen, als je om jezelf niets geeft. Een kaars kan ook zijn vuur niet delen, als hij zelf geen vlam meer heeft. ✨
Jeetje dat is schrikken… sterkte voor en met Lynn en hopelijk gaat alle aandacht van het HD toch helpen. Bizar dat er eerst zoveel ongelukken moeten gebeuren voordat er iemand verantwoordelijkheid neemt ???? En hoe is het met de jeuk afgelopen? ????
Ja zo gaat dat meestal met gevaarlijke situaties. Hoop dat we hierin een positieve bijdrage hebben geleverd. De jeuk neemt gelukkig af…????????