Selecteer een pagina

Frustratie is niets anders dan creatieve spanning die zijn vorm nog niet gevonden heeft. OMdenken

Maak je geen zorgen, tegen de tijd dat jij dit blog gelezen hebt, is de bui al lang weer overgewaaid. Het begon woensdag toen ik voor het eerst sinds tijden zou koken. Ik wilde lasagne maken. Nu is dat niet heel spannend, maar voor mij blijkbaar intensief genoeg. Groente snijden, saus maken en dat samen met de lasagnebladen stapelen. Een kind kan de was doen, maar het lange staan op één been nekte mij. Dus ik wisselde het staan af met het zitten op de barkruk. Het hielp niet. Ik verging van de pijn in mijn onderrug en werd er eerlijk gezegd behoorlijk sacherijnig van.
Op het moment dat Lynn en Frank binnen kwamen lopen, na een eerste ritje van dochterlief in onze Citroën, stond het huilen mij nader dan het lachen. Mijn energie was volledig weggelekt en dat frustreerde me enorm. Toch nam ik op dat moment geen hulp aan, omdat ik die ene keer dat ik kook het ook echt helemaal zelf wilde doen. Ik prijs mezelf rijk hoor, met twee mannen die geweldig kunnen koken, anders zouden we er maar belabberd vanaf komen hier thuis. ???? Het is me uiteindelijk gelukt het ovengerecht klaar te maken, maar ik kon meteen door naar de bank om languit te gaan en mijn rug te ontlasten.

Donderdagochtend kwam de frustratie uit al mijn poriën.

Jeetje, wat een gedoe iedere keer. ???? Na het douchen wilde ik de was opruimen. Springend ging ik de trap op naar de zolder. Staand op mijn ene been gooide ik alle kledingstukken van de waslijn het trapgat in. Daarna ging ik erachteraan en sprong ik van de ene naar de andere kast om alles op te bergen. Vermoeiend zo voelde het, het was duidelijk niet mijn ochtend. ???? In de tussentijd had ik Lynn gevraagd mijn bike buiten te zetten. Beneden kwam ik er echter achter dat mijn rolstoel nog in de auto stond. ???? Tja, en die had ik natuurlijk echt nodig om te kunnen fietsen. Opnieuw om hulp vragen wilde ik niet en ik kan het prima zelf, dus sprong ik met de autosleutel in mijn hand naar buiten.

Grrrrrrrrrr….

Ik zette de krukken tegen de auto, opende de achterklep, gooide de beschermhoes over de bumper, koppelde het haakje van de lift aan de rugleuning van de rolstoel, drukte op de afstandsbediening om de stoel iets op te tillen, draaide de arm van de lift naar buiten, liet de stoel zakken, haalde de haak van de stoel, trok aan het touwtje waarmee de rugleuning openklapt, legde het zitkussen in de stoel, draaide de lift weer naar binnen, maakte het haakje weer vast aan het hondenrek, frommelde de beschermflap terug in de auto en sloot de achterklep. Op de stoep ging ik in de rolstoel zitten, deed mijn krukken achterop en rolde naar binnen. ????
Ook de te smalle gang irriteerde mij op dat moment, omdat ik altijd voorzichtig moet zijn om mijn handen niet langs de muur open te halen. Binnen op de tafel zag ik de accu liggen. Ik was dus nog niet klaar, want de accu moest nog op de fiets, ook weer zo’n dingetje. ???? Deze is best zwaar en voor mij onhandig om te dragen. Aangezien ik geen ‘schoot’ heb, waar ik iets op kan leggen, probeerde ik de accu onder mijn linkerbeen en de rolstoel te klemmen. Meteen toen ik door de pui over de drempel rolde, viel de accu met een smak op de stenen. G*dgloeiende! ????

Alles is gedoe. Altijd gedoe.

Het zal je niet verbazen dat mijn humeur er niet beter op werd en ik baalde dat niets meer gaat zoals het vroeger ging. Vanzelfsprekend. Sorry even lekker zeuren hoor…????. Toen de accu op de fiets zat, ging ik staan en kletterden mijn krukken ook nog op de grond. Ik was er helemaal klaar mee! Super gefrustreerd kwam de stoom uit mijn oren en stonden de tranen in mijn ogen. Sven was inmiddels beneden en vroeg ‘mam, wat doe je allemaal??’ Ik ging mopperend los. Daarna rolden de tranen over mijn wangen, het was niet te stoppen. De frustratie moest eruit. De dag moest nog beginnen en ik was gebroken. Zoonlief bood heel lief zijn schouder om me te troosten. Na een paar keer diep zuchten, trok ik mijn jas aan en vertrok naar de fysio. Adem in, adem uit en door…

Landgoed Elswout

In de middag ging het alweer een stuk beter en ben ik met Lonneke gaan wandelen.

Lon nam de prothese over haar schouder mee naar buiten en legde Leggy op de achterbank. Op de parkeerplaats van het park deed ik mijn been aan. Het zonnetje scheen en we liepen een mooi rondje om de grasvelden en het hertenkamp. Bij de Orangerie zijn we op het trapje gaan zitten en genoten we, met prachtig uitzicht op, van een kopje thee. We moesten de tijd wel een beetje in de gaten houden, want ik had om vier uur een andere afspraak en heel snel ben ik niet. Jammer, want ik vond het heerlijk daar. We waren precies op tijd thuis voor mijn Zoom-meeting met de ambassadeurs van de Toegankelijke Stad Haarlem.

Ambassadeurs van de Toegankelijke Stad

Zij zetten zich in voor een stad die voor iedereen toegankelijk is, of je nu een beperking hebt of niet.

Enige tijd geleden kwam ik uit bij de website van toegankelijk Haarlem. Eén van de ambassadeurs bleek een oud collega van de Rabobank te zijn. Ik was nieuwsgierig naar de groep en wat zij voor mensen met een beperking en de stad Haarlem betekenen. Zelf loop en rol ik regelmatig tegen de nodige ‘drempels’ aan en vind daar van alles van, maar waar kun je je bevindingen ventileren? Toch kwam het er niet van om contact op te nemen, totdat het bericht mij bereikte dat één van de ambassadeurs, mijn oud collega, was overleden. Vreselijk verdrietig nieuws. Ik stuurde hen een mail om mijn steun te betuigen, stelde mezelf voor en vroeg of ze behoefte hebben aan mensen die mee willen denken en advies willen geven om de stad toegankelijker te maken. Ik kreeg een super enthousiaste reactie terug en na wat mails over en weer was ik uitgenodigd om de eerstvolgende vergadering bij te wonen.

De meeting was met een ‘beperkt’ clubje. ????

Op het afgesproken tijdstip druppelden een ‘beperkt’ aantal ambassadeurs, een beleidsmedewerker van de gemeente en een lid van de Participatie Raad online binnen. Ik mocht mezelf voorstellen en vertelde in een notendop mijn verhaal en hoe ik bij hen terecht was gekomen. Geen idee of en welke rol ik zou kunnen vervullen, maar ik vind het leuk om te verkennen of ik iets positiefs kan bijdragen aan de toegankelijkheid van onze gemeente. Mijn voorkeur gaat natuurlijk uit naar het testen van de toegankelijkheid van de horeca! ???? Er werd van alles verteld en besproken, maar het was niet meteen helder hoe de lijntjes lopen. Om wat meer inzicht te krijgen, heb ik wat stukken gevraagd om mezelf in te lezen. Er zijn wel veranderingen opkomst, want de ondersteuning van gemeente is recent gestopt en als alternatief blijkt er iets van een platform te komen. Hoe dat precies ingevuld gaat worden, is nog niet bekend. De gemeente is in elk geval verplicht om iedereen ‘onbeperkt’ mee te kunnen laten doen in de maatschappij.

VN-verdrag Handicap

Wist je dat er 2 miljoen Nederlanders een beperking hebben? Dat is veel hè? Ze zijn slechtziend, blind of doof, hebben een lichamelijke of verstandelijke beperking of psychische problemen. Ach, eigenlijk hebben we allemaal wel een beperking toch? ???? Gewoon meedoen is voor niet voor iedereen altijd vanzelfsprekend en daar weet ik inmiddels alles van. Sinds 2016 geldt het VN-verdrag handicap in Nederland. Het doel van dit verdrag is dat de positie van mensen met een beperking verbetert. Heel goed dus! Eerlijk gezegd heb ik mij hier eerder ook nooit zo in verdiept, maar gezien het feit dat ik nu onder de betreffende doelgroep val, vind ik het wel interessant. Na een uur online vergaderen, hebben we afgesproken dat ik samen met de dame van de gemeente en de coördinator van de ambassadeurs een keer apart ga zitten om wat meer in- en overzicht te krijgen. Pas dan kan ik bekijken of ik de groep echt wat te brengen heb.

Spreuk van de dag

Voordat je praat, luister.
Voordat je uitgeeft, verdien.
Voordat je schrijft, denk.
Voordat je opgeeft, probeer.
Voordat je doodgaat, leef!
thedailyquotes.nl