Je zou zeggen dat fietsen in Corona tijd, buiten een mooie afleiding, ook goed is voor lijf & leden en de ‘slanke’ lijn, maar waarschijnlijk doe ik iets niet helemaal goed. Of juist wel…????Vorige week zat ik in de duinen met Mandy aan de bubbels, om mijn goede uitslag te vieren en afgelopen vrijdag toverde Petra, na de nodige kilometers, een fles wijn uit haar tas. En wij maar mopperen dat de Corona-kilo’s op ons buik blijven plakken. ???? Jawel, ‘Friends are therapists you can drink with’. Nog altijd. ????

Om half twee stond Petra voor de deur, ik zwaaide en zei dat ik achterom zou komen. Het was, ten opzichte van de warme zomerse dagen die we achter de rug hebben, iets frisser dan we gewend waren. Gelukkig had ik op het laatste moment nog een vestje mee gegrist. Ik had Leggy al aan en ging door de achterdeur naar buiten, waar ik mijn rolstoel had klaar gezet. Net voordat ik de deur op slot deed, bedacht ik me. Een jasje of iets dergelijks zou vast geen overbodige luxe zijn ????, dus liep ik terug naar binnen om iets te pakken wat voorhanden was en aangezien ik niet snel loop, duurde dat even. Daarna ging ik weer terug naar buiten, heb ik de deur op slot gedaan, ben voor mijn rolstoel gaan staan en liet ik Leggy buigen (of beter gezegd knikken), zodat ik kon gaan zitten. Ik heb mijn prothese met klittenband vastgezet aan het frame van de stoel, ben richting de poort gerold, vervolgens koppelde ik mijn handbike aan en ben ik het steegje ingegaan en naar Petra gefietst die inmiddels al wortel stond te schieten. ???? Tja, de snelste ben ik zeker niet meer… ???? Wij hadden elkaar de laatste weken alleen nog maar via beeldbellen gezien en gesproken, dus het was fijn om nu, op anderhalve meter afstand, bij elkaar te zijn. We hadden veel te bespreken, maar het was lastig praten op de route in de duinen. Het was echt zo druk op het fietspad, de ene na de andere fietser haalde ons in. We reden daardoor meer achter, dan naast elkaar en praatte ik meerendeel tegen de wind in. ???? Geen enerverend gesprek mogelijk dus. Het was echt wel frisjes en omdat ik mijn ondersteuning vol aan had, (met als geldig excuus mijn tenniselleboog) kreeg ik het ook niet echt warm van de inspanning. In de Kennemerduinen aan de kant van Parnassia werd het steeds warmer en zochten wij uiteindelijk een mooi bankje op, om bij te praten en wat te chillen. Ik koppelde mijn fiets af, maar bleef in mijn rolstoel zitten. Peet nam plaats op het bankje en schonk twee plastic wijnglazen in. Genieten! ???? ???? We zaten aan het fietspad en zwaaiden zo af en toe naar een bekende en maakte zo nu en dan een praatje met voorbijgangers. De oude mentor van Lynn kwam voorbij, zag mij zitten en wilde weten hoe het met Lynn haar stage was afgelopen, de achterburen gingen in de remmen toen ze ons zagen zitten en bleven gezellig een poosje kletsen. Toen de boswachter tot twee maal voorbij kwam, hebben we ‘de fles’ toch maar even uit het zicht gehaald. Drinken in het openbaar is volgens mij niet strafbaar (openbaar dronkenschap wel), maar toch. We waren de tijd totaal vergeten, ook wel eens lekker, en vertrokken pas toen we het koud kregen. Met een volle blaas, fietsten we richting huis. Waar ik vroeger nog wel eens durfde te wildplassen is dat nu met één been en prothese onmogelijk, dus ik was pas opgelucht toen ik rond zes uur thuis op de wc zat. ☺️

Het was alweer even geleden dat ik geconfronteerd werd met het feit dat ik er ‘anders’ uitzie dan de ‘gewone’ mens. Simpelweg omdat ik de godganse dag thuis zit en buiten het fietsen om, dus weinig mensen zie. Nou zaterdag was ik weer een ‘bezienswaardigheid’ op straat. ???? Samen met Lynn liet ik, vergezeld door Leggy, onze Body uit. Verderop in de straat zag en hoorde ik de kinderen al half fluisterend naar elkaar roepen. ‘Hé kijk daar…’ Ik werd uitgebreid bekeken en zowaar achtervolgd. Het was zelfs zo, dat ze hun vriendjes waren gaan halen, om mij vanaf afstand, achter een auto te bekijken. Als ze dichterbij waren geweest zou ik ze zeker aangesproken hebben, maar om over straat te schreeuwen om het een en ander uit te leggen, leek me niet handig. Ik concentreerde mij maar op mijn loopje, daar had ik al moeite genoeg mee. Deze keer ging het lopen best oké, maar van de week kwam ik bijna huilend thuis. Het korset deed pijn, het lopen kostte enorm veel energie en het voelde of de onderkant weer open lag. Op zo’n moment baal ik enorm. Ik merk dat ik het bezoek aan de prothesemaker steeds voor me uit schuif, enerzijds vanwege de Corona en het beleid in Heliomare, anderzijds omdat ik geen zin heb in al dat gedoe. Toch vrees ik dat ik de komende week die stap zal moeten zetten. Het is weer tijd om de passing te verbeteren. Zucht. ???? Een Skype gesprek met mams maakte mijn zaterdag weer helemaal goed. We hebben gezellig wat zitten keuvelen, terwijl we elkaar in de ogen konden kijken. Het is niet hetzelfde als bij elkaar zijn, maar voor nu een goed alternatief. Nou had ze wel de neiging om ‘mij’ aan te raken, waardoor ze de camera verschoof en soms naar boven gericht werd, zodat ik tegen het plafond zat te kletsen.???? Na een half uurtje ging mams de tafel dekken, zij had ‘tafelbeurt’ en namen we afscheid van elkaar. Tot volgende keer mams! ❤️

Vanochtend kreeg ik het verdrietige bericht dat een oud collega is overleden. Ondanks dat we wisten dat deze boodschap een keer zou komen, was het een enorme klap. Kippenvel over mijn hele lijf. Wat een groot gemis voor zijn familie en vrienden. Ik zal hem nooit vergeten, hij was een levensgenieter puur sang. Een voorbeeld voor velen. ????

Lynn en ik hebben vandaag mijn kledingkast onder handen genomen. Ik had nog zoveel kleding vanuit mijn valide leven, dat ik nu niet meer kan dragen, omdat mijn lijf totaal veranderd is. Niet alleen omdat ik mijn rechterbeen mis, mijn hele lijf is anders. Natuurlijk baal ik daarvan, maar het is niet anders. Er zijn ergere dingen in het leven, dat moge duidelijk zijn. Ach, nu heb ik ook weer een excuus om nieuwe kleding te kopen, toch? ????

Veel plezier morgen met konings=woningsdag! ????????????????

Spreuk van de dag ????