• wees gerust, geen enkele familie is normaal
• in een harmonieuze familie ontkiemt het geluk vanzelf 🍀
• familie duurt een mensenleven lang
• owh mijn familie… ja die heb ik ook niet zelf uitgezocht 😂

Google Maps gaf aan dat het twee uur rijden was naar het adres van mijn nichtje in Heeze, waar de zus van mijn vader, tante Mieke haar 85ste verjaardag zou vieren. Alle nichten en neven, ooms en tantes waren uitgenodigd en dat zijn er – gelukkig nog steeds – een heleboel. Een echte familiereünie van de Van Hooijdonkjes dus. Super leuk, ik keek er naar uit, maar niet naar de lange autorit. Mijn lijf wordt daar niet heel blij van. Sterker nog, het zitvlees is op. Het is niet voor niks dat ik binnenkort weer in conclaaf ga met het Zit Advies Team van Heliomare en een adviseur van Kersten Hulpmiddelen om opnieuw te kijken naar een beter zit(opper)vlak. Op één dag meer dan driehonderd kilometer rijden – heen en terug – is simpelweg te veel. Wat als er file staat? Nee, dat was geen optie en daarom ging ik op zoek naar een Bed & Breakfast ergens daar in de buurt. En weet je wat het leuke was? Mijn zus bood vrijwillig aan met mij te blijven overnachten. Gezellig toch?!

Hotel Kapellerput

Gelegen op een landgoed dat grenst aan het prachtige natuurgebied de Strabrechtse Heide.

De B&B’s die ik benaderd had, zaten of vol, waren ermee gestopt of kneiterduur. Ineens popte hotel Kapellerput op, gelegen op 3,8 km van de feest locatie. Helemaal prima. Bij het online boeken kon ik mijn wensen qua aanpassingen niet kwijt, dus besloot ik belletje een te doen. Ze hadden een aangepaste kamer op de begane grond beschikbaar met een douchestoel. Top, ik zeg niets meer aan doen! De reservering was snel gemaakt en betalen kon bij aankomst. Wel zo handig, want met zo’n grote groep kan er altijd wel wat gebeuren, waardoor het feest verzet zou moeten worden. Gelukkig bleef iedereen gezond en overeind staan en konden de slingers opgehangen worden. Zaterdagochtend zat ik ‘dressed up’ met net gelakte nageltjes (natuurlijk beschadigd omdat ik geen geduld heb om te wachten totdat ze droog zijn 🙄) en al mijn hulpmiddelen in de auto op weg naar het altijd gezellige Brabant.

Ik zou graag de lotto winnen. Gewoon om te kijken hoeveel familie ik eigenlijk heb. 🙃

De autorit verliep zonder grote vertragingen of files. Precies op de verwachte tijd kwam ik aan op de bestemming en appte zus dat ik was gearriveerd. Wel had ik hoge nood, maar omdat mijn rolstoel niet aan de autolift vast zat, kon ik deze er niet zelf uithalen en moest ik op krukken ‘rennend’ naar de receptie van het hotel. Dat was trouwens nog best een eindje hupsen. ‘Hi! Ik ben Ilse en heb een kamer geboekt, maar… mag ik eerst van het toilet gebruik maken? Ik moet kei nodig!‘ De dame wees verderop de hal in, maar ik was al vertrokken. Mijn billen bij elkaar knijpen kan ik niet, heb er tenslotte maar één, dus moest ik snel doch voorzichtig springen. De dames onder ons weten dat dit op onze leeftijd best wel een dingetje is… 🥴

Op de fiets.

Niet veel later verscheen ook Manja in de receptie en checkten we in. De kamer was nog niet beschikbaar, maar dat was geen enkel probleem. Ons logeertasje lieten we in de auto liggen, want we waren sowieso al klaar voor het feest. Samen fietsten we – zus op een gehuurde fiets en ik op de handbike –  in een kwartiertje naar Margje haar huis, waar de eerste gasten al in de prachtige tuin stonden te kletsen. Er waren verschillende zitjes gecreëerd, de barbecues stonden klaar en er hingen overal vrolijke slingers. Alles voor de jarige job, onze lieve tante Mieke, die de dag van haar leven beleefde. Iedereen had wat lekkers meegenomen voor op de buffettafel; van stokbrood tot salades, van fruit tot sausjes. Het vlees en de drank waren groots ingekocht. Zelf had ik natuurlijk de smaakvolle borrelboters van de Boterfabriek van onze Sven meegenomen. Een must have op alle feestjes en een beetje promotie kan geen kwaad! 😉

Leeftijd is als wijn, hoe ouder hoe beter!

De hele bups was bijna compleet, wat met zoveel mensen vanuit alle hoeken van het land, echt heel bijzonder is. Nee, niet iedereen is in vertrouwde Brabant blijven plakken. Door omstandigheden konden oom Pieter en tante Toos er helaas niet bij zijn, maar zij werden goed vertegenwoordigd door beide zoons. Toen alle gasten er zo’n beetje waren, nam de tante het woord. Zij heette ons van harte welkom en vroeg een minuut stilte voor de familieleden die ons in de loop van de jaren ontvallen zijn. Een mooi moment om daar even bij stil te staan, al duurde de minuut van tante Mieke slechts dertig seconden. 🤭 Ach, het gaat om het gebaar en dat daar aandacht voor was, was heel fijn. Er werden ook wat huiselijke mededelingen gedaan door de gastvrouw. De bedoeling was dat iedereen voor zijn eigen drankjes zou zorgen en zelf een stukje vlees op de barbecue zou leggen wanneer je trek had. Een soort selfservice dus. De tachtigplussers (en ik 😬) zochten bereidwillige vrijwilligers om voor ons karretje te spannen en dat werd met liefde opgepakt.

Het feest kon beginnen!

Het was heerlijk om met de familieleden bij te kletsen, al was de groep te groot om ze allemaal te spreken en je hebt natuurlijk meer ‘band’ met de een dan de ander. De nichten en neven zijn niets veranderd, nou ja, op een paar grijze haren en wat rimpeltjes na dan. En ondanks dat wel elkaar helemaal niet vaak zien, voelde het als thuiskomen. Heel warm en vertrouwd. En kei Brabants. 😁 Afgelopen jaar zat ik in het organisatiecomité van de familiereünie, die was ontstaan nadat de tante had aangegeven haar 85ste verjaardag in 2023 groots te vieren. Wij dachten toen, waarom een jaar wachten als het nu ook kan? En dat hebben we gedaan. Samen herinneringen ophalen, nieuwe herinneringen creëren en de familieband versterken. Wat mij betreft pakken we door en maken we er een jaarlijks terugkomend festijn van. Ik meld me bij deze alvast aan! Zie hier een compilatie van deze mooie dag.

Van Hooijdonk.

Als je de naam Van Hooijdonk op internet intikt, kom je steevast uit bij Pierre (oud speler, nu voetbalanalist) en dat is, zover wij weten, geen directe familie van ons. Hij was er in elk geval niet bij. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat we die naam op vakantie wel eens voor de grap ‘gedropt’ hebben, als het ons uitkwam. Sinds de uitglijder die Pierre maakte bij Studio Voetbal is hij een stuk minder populair en ja, dan is het zeker geen familie van ons. Niet in de verste verte. Ondanks dat de familie zo groot is, hebben we maar weinig stamhouders die onze naam voortdragen. Mijn broer en de paar neven die dat hadden kunnen doen, hebben of geen kinderen of alleen dochters gekregen. Toch een beetje jammer! Er is maar één neef die een stamhouder op de wereld heeft gezet, dus hij mag onze naam hoog houden! En ik? Ik blijf vanaf nu voor altijd een Van Hooijdonk! Een knappe vent die daar nog verandering in weet te brengen. 😉

Houdoe!

Rond de klok van zessen namen de meesten afscheid, nadat tante Mieke nog een leuke verrassing – in de vorm van een klein envelopje – voor ons allen had. Super lief! Met een paar achterblijvers dronken we nog een laatste glaasje, werd de boel aan kant gemaakt en stapte ik nog even in de gave knalgele cabrio-bolide van mijn favoriete neef, door een aantal nichten ook wel de Tom Cruise van de Van Hooijdonkjes genoemd. Voor de meelezende andere neven, jullie zijn natuurlijk ook fantastisch knap, lief en slim hoor, maar bovenal fijne familie. Nieuwsgierig naar de gele bolide? Bekijk hier het filmpje!

Als een roosje…🌹

Terwijl zus en ik op de fiets terugreden naar het hotel, viel er een piepklein drupje, maar dat was te verwaarlozen en mocht de pret niet drukken. Op het bospad naar het hotel zagen we nog wat reetjes voorbij springen, dus mijn dag kon nu helemaal niet meer stuk. Later hoorden we trouwens dat de anderen een flinke bui op hun dak hadden gekregen. Dan is zo’n coole wagen van onze Tom Cruise – zonder dak – net even iets minder aantrekkelijk. 🤭 Aangekomen bij de Kapellerput doken Manja en ik, met een lekker hapje en drankje, op bed voor de TV. De oogjes vielen vanzelf dicht en we hebben geslapen als roosjes.

Wandeling

Er was een wandelroute over het landgoed, we hoefden alleen maar de gele paaltjes te volgen.

Uitgeslapen en fris gedoucht hadden we zin om lekker even naar buiten te gaan. Volgens de receptioniste was er een mooie wandeling uitgezet van ongeveer 2 km over het landgoed. Het was een kwestie van de gele paaltjes volgen. Een kind kan de was doen. Hoe het pad eruit zag vertelde ze er overigens niet bij. Aangezien ik met rolstoel en handbike voor haar neus stond, eh zat, nam ik aan dat ze begreep dat ik niet kan lopen. Maar geen waarschuwing over slechte toegankelijkheid of het rolstoelonvriendelijk zijn van de route. Misschien maar goed ook, want dan hadden we het hele avontuur niet beleefd. Het eerste paaltje was snel gevonden, maar het wandelpad zat echter vol grote uitdagingen. Kuilen, plassen, bomen en takken over het pad en het barstte van de muggen. Arme zus, zij heeft me verschillende keren door de modder moeten duwen, bomen weg moeten slepen, takken uit mijn gezicht moeten halen en dat alles terwijl ik stuurloos druk was met de muggen van mij af te slaan. Je had ons moeten zien, het was een hilarisch tafereel! In Amerika had ik een schadevergoeding kunnen eisen, omdat niet vermeld was dat deze route absoluut NIET geschikt is voor mensen die slecht ter been zijn. Laat staan voor rollers en handbikers. Behalve voor Ilse van Hooijdonk natuurlijk, want die houdt wel van een uitdaging. Ach, anders is het leven ook maar saai, toch? Filmpje zien? Klik hier!

En nu stik ik van de muggenbulten. En jeuk!

Wist je dat de bijnaam voor Haarlemmers ‘mug’ is?  Het komt waarschijnlijk voort uit de moerassen en waterrijke gebieden in en rond de stad, die vroeger geteisterd werd door muggenplagen. Arme Haarlemmers.

Als ik de muggen mag geloven, ben ik een lekker ding. Nou deze ‘Mug’ zit de day after (en nog) onder de dikke rode muggenbulten over mijn hele lijf. Niet één, niet twee, nee wel een stuk op vijftig in totaal en wat kunnen die krengen jeuken zeg! Die steekvliegen hebben zelfs gewoon door mijn broek heen geprikt. Ik smeer me rot met Azaron en krap me suf, maar niets helpt. Aaarcchhhhh! 🥴 Maar toch…het was al het gedoe en gekriebel ook wel weer waard.

Spreuk van de dag

Don’t ever lose
the spark that
makes you

You…