Groetjes uit Thailand! ????

Jaloersmakend zijn de foto’s die we dagelijks over de app binnen krijgen. Dochterlief is een kleine twee weken geleden vertrokken naar het prachtige Thailand om het vasteland, maar ook de bijbehorende eilandjes te ontdekken. In de tijd dat zij daar in de tropische warmte zit met haar vriendinnen, hebben wij hier in een tijdsbestek van één week zowel winterse dagen met sneeuw gekend als stormachtige herfstdagen vol regen. Waar ons kikkerlandje groot in kan zijn…???? Maar gelukkig keert de lente terug. Halleluja! De meiden hebben het duidelijk beter voor elkaar. Zij begonnen hun reis op het eiland Phuket wat na de verwoestende tsunami in 2004, weer volledig is opgebouwd en bovendien verder is ontwikkeld voor toerisme. ‘As we speak’ genieten ze van het onder backpackers immens populaire eiland Koh Phi Phi, bekend om de mooiste baaien, het snorkelen tussen kleurrijke vissen en de parelwitte stranden. Droom, droom…????

Reisverslag Lynn

‘Op dag 5 hebben we een zelftest moeten doen, gelukkig negatief! Deze positieve uitslag betekende groen licht om verder te reizen’.????

Lynn houdt online een soort dagboekje bij (via Polarsteps), waardoor wij op afstand kunnen meegenieten van haar reis. Via mijn blog zal ik zo af en toe, met een beetje van mezelf en een beetje van Lynn, een kleine update geven. Toch is het goed dat je als moeder niet altijd vooraf weet wat je kinderen ondernemen, want je zou er slapeloze nachten van krijgen. Het verkeer in Thailand rijdt links en is op z’n zachtst gezegd erg chaotisch, dat heb ik indertijd zelf mogen ervaren. En wat doen die meiden? Precies, ze huren een scooter. ???? Ze hebben door het prachtige berglandschap getoerd langs tempels, prachtige stranden en heerlijke foodmarkets. Aan het einde van de ochtend sloeg het noodweer toe en hebben ze moeten schuilen aan een hele mooie baai. Geen straf dus, maar de bui was zo heftig dat het angstaanjagend was. Na de enorme onweersbui wilden zij de weg vervolgen, maar stonden de straten in het dal blank van het hemelwater en dus zat er niks anders op dan te wachten tot het waterpeil gezakt was.

De dag erna was het tijd voor de drie vriendinnen om te verkassen en een eerste stap te zetten in hun reisplan. Om met de bus naar de andere kant van het eiland te komen, betaalden de meiden slechts 30 baht (€0,80) voor een tocht van een half uur. Vooraf hadden ze een aantal hostels opgezocht en gekozen voor drie bedjes op de slaapzaal van ‘Sunny Hostel’ ☀️ voor de prijs van, hou je vast, € 5! Wat een koopje! Ongekend, toch?! Misschien moeten we toch maar eens een reisje naar Thailand overwegen…

Monkey Hill in Phuket City.

Om het prachtige uitzicht over de stad te bekijken hebben de dames Monkey Hill beklommen. Het was een flinke klim met hele steile hellingen en dat met een gevoelstemperatuur van 35 graden. Ga er maar aan staan! ???? Onderweg naar boven liepen er enorm veel zwerfhonden, maar ook zoals de naam al zegt, monkeys! Heel heel erg veel monkeys. ???? Voor vertrek zijn ze gevaccineerd tegen rabiës, een ziekte die apen via hun speeksel kunnen overbrengen en nu viel het kwartje waarom dat sterk aangeraden werd. Aan het begin van de berg stonden namelijk overal grote waarschuwingsborden: Don’t feed the monkeys, they can be very dangerous‼️ Ze waren gewaarschuwd.

Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding!

Hoe hoger ze kwamen, des te meer apen de weg hadden ingenomen. De meesten zaten elkaar rustig te vlooien of te eten, maar hoger op de berg zaten grote troepen, waar je onmogelijk omheen kon. Het was super spannend, omdat er al enkele apen op hun af kwamen rennen. Toch wilden ze graag naar de top en besloten stoer dwars door de apenfamilies verder te lopen. Vriendin Charlotte haakte al snel af omdat de angst de overhand nam, maar Aya en Lynn lieten zich niet kennen. Ze hadden een tactiek bedacht om één voor één om de apen heen te lopen en zo langzaam maar zeker naar boven te gaan. Dit bleek helaas niet helemaal de juiste tactiek…

Apen begonnen met elkaar te vechten en kwamen rennend op de meiden af, nadat er een auto langsreed en heel veel eten naar buiten gooide.

Er ontstond opschudding. Ze werden omsingeld door apen, maar deden hun uiterste best om zo kalm mogelijk te blijven. Nadat ze de eerste apen veilig hadden gepasseerd, stond Aya oog in oog met een agressief exemplaar, die het gemunt had op haar tas. De aap kwam steeds een stapje dichter bij en dreef Aya in een hoek waardoor zij geen kant op kon. Haar hart klopte in haar keel. Lynn probeerde Aya te kalmeren, maar de paniek was groot. Ze kon geen kant op en om zichzelf te beschermen gooide ze haar tas op de grond. De aap stortte zich gelijk op haar rugzak en niet veel later bungelde haar roze broek en oranje t-shirt ergens hoog in de boom. ???? Wat een avontuur hè?!????????

Déjà vu

Herhaling is de kracht van de herhaling. ????

Soms heb ik een déjà vu èn geheugenverlies tegelijkertijd, ik denk dat ik dit al eens eerder vergeten ben.

Inmiddels schrijf ik alweer drieënhalf jaar over mijn leven (en soms dat van mijn oogappeltjes ????) als (ex)kankerpatiënt met beenamputatie als gevolg van een bottumor. Teruglezen doe ik vrijwel nooit, maar soms heb ik een déjà vu qua teksten. Het gevoel dat ik iets schrijf, waarbij ik tegelijkertijd het idee heb dat ik dat letterlijk al eerder aan het papier heb toevertrouwd. Best gek eigenlijk. Heb ik het gedroomd of komt deze bijzondere gewaarwording voort uit gebeurtenissen uit een vorig leven? ???? Bij een déjà vu ontstaat er blijkbaar kortsluiting; wat we zien komt eerst in ons geheugen terecht en pas daarna worden we er ons bewust van. Je denkt dus dat je je iets herinnert, terwijl je er eigenlijk gewoon naar kijkt. En zo is een déjà vu geboren. Snap je?

Je kent het vast wel. Ineens weet je zeker dat je ergens eerder bent geweest of het gesprek al eerder hebt gevoerd.

Dit gevoel kan heel sterk zijn. Sterker nog, soms ben je er heilig van overtuigd dat je het bewuste moment al eerder hebt beleefd. Bizar hè? Maar je hoeft niet altijd aan jezelf te twijfelen hoor, want ik weet zeker dat ik in mijn blogs ook regelmatig echt in herhaling val en dat het niet altijd een déjà vu-tje is. Ach, ik zeg maar zo; de kracht zit hem in de herhaling! ????

De controles en de blogs hierover, komen twee keer paar jaar terug, met alle emoties die daarbij horen. Als je de verhalen van de afgelopen jaren naast elkaar zou leggen, zijn er ongetwijfeld heel veel overeenkomsten te vinden. De scherpste kantjes gaan er misschien wel af, maar de angst zit zo diep dat je er niet omheen kunt. Het helpt mij in elk geval om het van me af te schrijven, want zo kijk ik mijn angst in de ogen en geef ik er woorden aan. De lieve en mooie reacties op mijn vorige blog over de halfjaarlijkse controle, doen mij goed. Fijn om te zien en voelen dat er nog altijd wordt meegeleefd. ???? Want kankerpatiënt ben je vaak voor je hele leven, misschien niet eens fysiek, maar mentaal zeker wel.

Wat is gewoon?

Als gewone dingen niet meer gewoon zijn, besef je hoe bijzonder gewone dingen zijn.

Gewone dingen zijn voor mij al lang niet meer gewoon. Het leven met één been maakt het complex, beperkt, moeizaam, kost twee keer zoveel tijd en geeft doorgaans veel gedoe, maar het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel. Het maakt wel dat ik anders, dankbaarder en bewuster in het leven ben gaan staan. Letterlijk en figuurlijk. Tegenslag maakt je sterker en op een bepaalde manier ook wijzer en rijker, daar ben ik van overtuigd.

Droom niet over je leven, maar leef je dromen!

Een ‘gewoon’ bezoekje aan de supermarkt, een wandeling met de hond, een kopje koffie in de stad, is niet zo gewoon. Het is iets, wat ik een tijd lang zelfs onmogelijk achtte. Maar weet je, na een goede uitslag bruist de levensenergie weer door mijn aderen. Ik krijg opnieuw zin in het LEVEN. Het liefst zou ik elk weekend willen dansen op de vulkaan; de mooiste wereldsteden bezoeken; de lekkerste sushi eten in Tokyo; een retourtje boeken om een glaasje Thaise rum te drinken in een prachtige baai met dochterlief. Ik zou kangoeroes willen spotten in Australië; de ruige natuur, hoge watervallen, geisers en het magische noorderlicht willen zien in IJsland; met een camper door de nationale parken van Amerika toeren; oog in oog willen staan met een grizzlybeer in Canada en willen snorkelen in de kleurrijke zee van de Maldiven.

Allemaal grote spannende dromen die niet zouden misstaan op mijn bucketlijst, maar stiekem ben ik al heel blij met alle kleine dagelijkse geniet-momentjes die het leven mij biedt. En ja natuurlijk, ik zal niet ontkennen dat een dikke vette prijs in de loterij enorm goed van pas zou komen, om ook maar iets van mijn grootse dromen waar te maken. Maar tot die tijd… droom ik lekker verder. En weet je, in al mijn dromen heb ik ‘gewoon’ twee benen. Heerlijk! ????

Spreuk van de dag

Kijk niet altijd bij een ander,
naar wat hij is of heeft
Ga gewoon genieten,
van hoe jij je leven leeft
Lieverlief