‘Het gaat niet goed met mama, ze heeft 38,4 koorts en slaapt de hele dag‘.

Natuurlijk hadden wij tweede paasdag gezien dat mijn moeder er niet best aan toe was, maar nu had de arts een behoorlijke blaasontsteking en een delier (soort ijlkoorts) geconstateerd. Iets wat overigens vaak voorkomt bij zieke ouderen. Mama heeft dat al vaker gehad, dus het verbaasde mij niets. Toch moesten we ons oprecht zorgen maken, want ze was behoorlijk ziek en het was de vraag of het lichaam sterk genoeg zou zijn om te herstellen. De hoop was gevestigd op de medicijnen en Manja zou ons op de hoogte houden als haar toestand zou veranderen. Afwachten dus.

TV opnames

Ga je mee? Een rondje om de hete brei heen? ????

Mocht je het spoor bijster zijn, even voor de duidelijkheid; ik doe dus mee met een televisieprogramma én een tv-commercial van het KWF. ???? Om de hete brei heen schrijven. Veel woorden maar weinig inhoud. Ik begin er zo langzamerhand handigheid in te krijgen. Ook deze dag heb ik weer van alles meegemaakt, waar ik weinig tot niks over mag en kan vertellen. Jullie moeten nog even geduld hebben. Toch ga ik weer een poging wagen, om jullie een klein beetje mee te nemen in mijn ervaringen tijdens de opnamen.

Mijn favoriete kledingkleuren zijn: zwart, casual zwart, feestelijk zwart, lichtzwart, donkerzwart, pastelzwart en echt zwart. ????

Natuurlijk had ik vooraf bedacht wat ik aan zou trekken op de tweede draaidag voor het televisieprogramma van het KWF. Het mocht (graag zelfs) een andere outfit zijn, dan op de eerste opnamedag eind maart. Maar je kent me, ondanks dat mijn kast uitpuilt van de Geisha kleding, had ik wederom kledingstress. Bijna alles is zwart of donker van kleur. Tijd voor een dagje shoppen dus. Ik had verschillende setjes klaar gehangen, zodat ik tot op het laatste moment een keuze kon maken. Mijn voorkeur ging uit naar een vrolijke zomers look, een lange (strand)jurk, want het beloofde een zonnige dag te worden. Net toen ik eruit was en mijn besluit definitief genomen had, zag ik een mailtje binnenkomen: ‘We draaien trouwens de hele dag buiten en in een koude loods. Het wordt best lekker weer morgen, maar wel goed om je een beetje warm aan te kleden, denk ik‘, aldus de regisseur. Right! ???? Zo kon mijn hele kledingplan, rechtstreeks de prullenbak in. ????

Ik ben iemand die de wekker om 06.45 uur zet. 06.45 uur wakker wordt en bedenkt dat 07.15 uur eigenlijk ook vroeg zat is. #Darum! 

Gelukkig kreeg ik de avond vóór de televisieopname het bericht dat het iets beter ging met ons mam en kon ik met een redelijk gerust hart gaan tukken. Ze blijft broos en kwetsbaar, maar ze had naast het vele slapen wel goed gegeten en gedronken. Dat gaf lucht voor de nacht en de volgende dag. Om kwart voor zeven ging mijn wekker. Voor mijn doen erg vroeg, maar ik wilde stress voorkomen door tijdig op te staan. Ondanks dat er verschillende items aan de kapstok klaar hingen, twijfelde ik en dook opnieuw de kast in. Misschien niet handig, want ik maakte het mezelf alleen maar moeilijker. Zucht. Ik trok wat aan…en weer uit. Het was het wel, of nee, toch niet.

Ik stond met mijn handen in het haar, wat als eenbenige al niet heel handig is… ????

Normaal gesproken kleed ik me zittend op bed aan, want dat is wel zo veilig. Maar soms denk ik niet na en doe ik (achteraf gezien) hele domme en stomme dingen. Zo ook nu. Balancerend op één been trok ik een (te) strak zwart jurkje over mijn hoofd, terwijl mijn armen al door de mouwen staken. Zie je het voor je? Op één been, armen straks langs mijn oren de lucht in en mijn hoofd verstopt in de jurk, waar ik het gat niet van kon vinden. Je herkent het vast wel. En wat gebeurt er? Precies, ik verloor volledig mijn balans, sprong als een gek op en neer om mezelf te corrigeren, terwijl mijn armen vastzaten in de mouwen. Er was geen houden meer aan.

Ik viel met een doffe knal naast het bed (waarom niet op??) languit op de grond. Boem!

Daar lag ik dan. Ik baalde enorm en vond mezelf sneu. Of beter gezegd, stom. Het leven op één been blijft een uitdaging hoor. Eigenlijk komt er altijd wel iemand af op het geluid, maar er valt zo vaak iets in mijn bijzijn, dat er geen acht meer op wordt geslagen. Geschrokken voelde ik of ik schade had. Het zou een krantenkop kunnen zijn; ‘Vrouw gewond geraakt tijdens het aankleden…‘. ???? Buiten een schrammetje en een blauwe linker knie, was ik er goed vanaf gekomen.

Aangekleed en met een ontbijtje achter de kiezen vertrok ik richting Amsterdam.

Geloof het of niet, maar ik was deze keer ruimschoots op tijd. Ik! Schouderklopje voor mezelf! ???? De redacteur kwam mij op de parkeerplaats al tegemoet lopen en na een gezellig kletspraatje, gaf ze de nodige instructies voor de dag. Waar het op neer kwam was dat ik in de auto moest wachten totdat alles en iedereen klaarstond voor de eerste opname en ik een microfoontje met zender had gekregen van de geluidsman. ‘Oké, doe ik, maar kan ik eerst even plassen?‘ Dat bleek wat complex, want niet alles was nog open en ‘even’ duurt bij mij net iets langer dan bij een tweebenig individu. Op krukken naar het gebouw lopen was te ver, de rolstoel uit de auto halen en rijklaar maken kostte ook teveel tijd en met Leggy heb ik de snelheid van een slak. Ik besloot daarom met de auto richting het toilet te rijden. Het moet niet gekker worden.

Showtime

Vandaag stond er jammer genoeg geen visagiste of styliste tot onze beschikking.

Best gek als je weet dat we bij het televisieprogramma aanzienlijk langer in beeld zijn dan die ene seconde uit de commercial. En daarvoor was ik omgetoverd tot een prachtig model. Nu moest ik het hebben van mijn natuurlijke looks, ahum. ???? De crew bestond uit een camera- en geluidsman, een fotograaf, een assistent, een redacteur, eindregisseur en een aantal medewerkers van het KWF. Het was een mooi gezellig en fijn clubje mensen om mee samen te werken. De locatie, hoe verzin je het, was alles behalve rolstoelvriendelijk, wat voor mij dus veel gedoe betekende. Maar ach, daar moesten we soms ook gewoon heel hard om lachen.

Stilte is niet de afwezigheid van geluid; stilte is je niet laten afleiden door lawaai!

Na overleg besloot ik de rolstoel in de auto te laten en mijn prothese voor het eerste shot aan te doen. We startten buiten, maar ondanks dat het zonnetje scheen was het best koud en stond er een pittig windje. Ik was blij met mijn uitgekozen outfit, die aanzienlijk warmer was, dan mijn eerste keuze. Terwijl de camera draaide ontmoette ik voor de eerste keer de andere gasten van het programma. Niet dat ik hen meteen goed kon aankijken, want de straat was schots en scheef en lag vol zooi, dus ik moest mijn koppie ook bij Leggy houden en waar ik mijn prothesevoet neerzette. Een doodsmak maken voor het oog van heel Nederland was het laatste wat ik wilde. ????

Het was belachelijk druk op en rondom de set.

Veel fietsende en wandelende voorbijgangers, maar ook trucks en veegwagens die de puinhoop op het terrein aan het opruimen waren. Wat een slechte timing! Steeds als de heftrucks in hun achteruit gingen, gaven zij piepjes, waar de geluidsman (die alles versterkt hoort) op zijn zachtst gezegd niet vrolijk van werd. Het gevolg was dat we de opname steeds moesten stilleggen en over moesten doen. Ik kan je vertellen, dat is een paar keer grappig, maar daarna is het vooral héél irritant. Heb je net een mooie quote gegeven, moet het over. En dan komt het toch anders je strot uit. ????

Het mooie van ergens op wachten, is dat de wereld zo lekker langzaam gaat. Loesje

Zodra er één op één gefilmd werd, hadden de anderen tijd om wat te ontspannen. Zo kon ik ook de berichtjes in de ‘broer & zussen app’ in de gaten houden, over mams haar gezondheid. Geen nieuws, betekende goed nieuws. Een draaidag bestaat hoofdzakelijk uit wachten, wachten en nog eens wachten. Er werden gedurende de dag hier en daar wat loopshots gemaakt, quotes opgenomen en op verschillende plaatsen interviews afgenomen. Ook werden we op de gevoelige plaat vastgelegd door de fotograaf, die mij eerder bij de Ride for the Roses gefotografeerd had voor het magazine ‘Sterker’. Wat is de wereld toch klein! Gelukkig was er tussen de bedrijven door ook tijd om samen te lunchen en in het warme middagzonnetje op het terras te genieten van een heerlijke virgin (alcoholvrije) cocktail. Op dat moment kreeg ik het bericht van broer dat mams stabiel was. Een pak van mijn hart!

Mijn been ging aan en af. ???? Ik ging rolstoel in en uit.????????‍????

Hilarisch om te zien dat menig crewmember ook hier met mijn prothese liep te sjouwen. Gewoon hup, been over de schouder en gaan. Het trok wel de nodige aandacht…???? Arme toeschouwers. Het terrein was voor mij zowel met en zonder prothese en zelfs in de rolstoel echt moeilijk begaanbaar, maar het moet gezegd; er was wel een invalide toilet in de buurt. Yeah! Alleen werd deze tevens gebruikt als opslagruimte en moest ik eerst even vragen of ze de rekken wilden weghalen, voordat ik mijn plasje kon doen.

Het was een lange intensieve dag, waar we hard ‘gewerkt’ hebben en mooie gesprekken hebben gevoerd. Aan het eind van de middag kon niemand meer piepjes, fluitend geluid van de wind, herrie van het boren en zagen en andere stoorzenders meer horen. Het was klaar. Ik kon aan niets anders meer denken dan languit op de bank te gaan liggen. Of ik een showbizz carrière ambieer? Nou, ik bedank. Het is toch minder glitter en glamour dan gedacht. ????

Spreuk van de dag

Durf te voelen, zacht te zijn
voor jezelf
en voor elkaar
Je open te stellen
vanuit je hart
echt, oprecht, kwetsbaar
JIP