I’m not perfect, but I’m a limited edition.

Wekelijks lees ik op zaterdag met plezier de bijlage van de Telegraaf – vrouwenmagazine VROUW. Deze lees ik – onder het genot van een vers kopje koffie – van onder tot boven en van voor naar achteren. Nee, beter gezegd andersom. Ik begin achteraan bij de spraakmakende rubriek ‘Opgebiecht’, daarna smul ik van de verhalen uit Helen’s dagboek (zou het echt biografisch geschreven zijn?) en kijk ik de foto’s van het onderdeel ‘Dit ben ik’. Dat laatste is een rubriek waarin elke week een lezeres zich laat zien, precies zoals ze is. Geen filters of verhullende kleding. Dat is overigens niet helemaal waar, want je wordt wel degelijk omgetoverd tot een soort ‘celeb’ of in elk geval de knapste versie van jezelf, maar toch komt je kwetsbaarheid in beeld. En toen de mogelijkheid zich voordeed om zelf mee te doen, hoefde ik niet lang te aarzelen.

‘Op 14 oktober staat er een shootdag gepland. Ben je erbij?’

Yes, natuurlijk ben ik erbij! Graag zelfs. Dat mijn leven de dag van de fotoshoot er totaal anders uit zou zien, wist ik op het moment van toezeggen nog helemaal niet. Mijn man had een paar dagen daarvoor het relatie-bijltje erbij neergegooid, dus ik was eigenlijk heel verdrietig en totaal van de kaart, maar wist me toch voor deze dag redelijk op te tuigen. Het was ook gewoon een welkome afleiding, in een hele slechte tijd van mijn leven. Om half tien mocht ik mij melden bij de fotostudio in Amsterdam, zonder make-up, zonder nagellak en met gewassen haar zonder haarlak, wax of gel. Knellende kleding, zoals strak ondergoed, sokken en panty’s werden afgeraden, om striemen te voorkomen. Overal was over nagedacht.

Het feit dat je erin past, wil nog niet zeggen dat het je maat is. ????

Make-up is art. Beauty is spirit. ????

Van de vijf dames was ik de eerste die in de make up mocht. Visagiste Carla Rep zorgde er – tijdens een fijn gesprek – voor dat mijn haren prachtig gestyled werden en ik op een hele natuurlijke manier in de make up werd gezet. Styliste Karin van der Knoop had een rek uitgestald vol mooie jasjes, blouses, broeken, rokken en jurken en er stonden heel wat schoenen klaar. De keuze was reuze, al lag de bal bij haar hoor. Zij had de setjes zorgvuldig uitgezocht, maar alles ging in goed overleg, wat heel fijn was. Nu had ze in eerste instantie voor mij een zwarte lange jurk met split (stoer & sexy!!) bedacht met zwarte pumps eronder, maar ik zag al meteen dat het leuke kekke schoentje niet bij Leggy zou passen. En zwart draag ik zelf al vaak.

Ineens trok ze een licht jurkje uit het rek waar ik meteen enthousiast over was. Ja, dit was een Ilse-item!

Ik trok het aan en voelde me helemaal op mijn gemak. Ik had het zelf kunnen kopen, een schot in de roos dus. De bijpassende laarsjes waren ook super vet, maar het lukte ons en zelfs de stoere fotograaf – als enige man in ons midden – niet om de veterloze boot bij mijn prothesevoet aan te doen. Gelukkig was er nog een ander soortgelijk paar in dezelfde kleur met veters, in de juiste maat die Leggy – met een beetje duwen en trekken – wel paste.

Rolmodel?

In de voorbereidingen hebben we gesproken over hoe ik gefotografeerd wilde worden. Met of zonder rolstoel. Met of zonder prothese. Met of zonder krukken. De rolstoel viel snel af, maar aangezien er twee foto’s geplaatst zouden worden, wilde ik er graag één met en een zonder Leggy. En omdat ik vaker zonder kunstbeen over straat ga, besloten we de kleinere inzet-foto met prothese te doen en de grote op één been. Fotograaf Stef Nagel stelde mij zonder problemen gerust, wat een leuke (en knappe ????) gast is dat zeg! Ik kan je vertellen dat het best spannend was om met een professioneel team om mij heen te poseren. Wat verwachtten ze precies van mij en doe ik het wel goed? Er werden verschillende shots gemaakt; losstaand, springend, met en zonder krukken, op één en op twee benen. Daarna mocht ik samen met de fotograaf bekijken welke beelden ik mooi vond. Het waren stuk voor stuk prachtige foto’s!

‘Wow, ben ik dat?’ Ja, dit ben ik! Met een beetje (boel) hulp van Carla, Karin en Stef. ???? Niet perfect maar uniek.

Het laatste onderdeel was een gesprek met tekstschrijver Julia Kroonen, waarmee ik ruim een uur heb zitten babbelen. Natuurlijk heb ik ook verteld dat ik best wel in de put zat, omdat mijn relatie op de klippen was gelopen, maar dat wilde ik niet in het artikel terug laten komen. Te vers. Te pijnlijk. Te onzeker over hoe verder. Het ging hier over botkanker, de amputatie, de acceptatie en hoe ik nu als eenbenige in het leven sta. Want ja… dit ben ik en ik mag er zijn! Heb jij het resultaat nog niet gezien? Bekijk hier het artikel uit de VROUW van 7 januari 2023.

Ken je me nog?

Om met mams het nieuwe jaar te vieren, gingen we met z’n allen en een hele speciale gast naar het verpleeghuis…

Die bijzondere gast was ons pap. We hadden hem gevraagd of hij mama (de moeder van zijn kinderen) nog een keertje wilde zien en zo ja, dat hij dan niet te lang moest wachten. Elke dag kan tenslotte de laatste zijn. Ze hebben elkaar regelmatig gezien toen ik in Heliomare verbleef, al was ze in die tijd al dementerende en vergat ze waarom ik daar überhaupt was. ‘Ils, waar is jouw been?‘ vroeg ze na drie maanden ???? bizar hè, maar ze wist toen nog wel wie we waren. Dat is nu helemaal weg. Leven met de dag, betekent vieren wat er te vieren valt. Pakken wat je pakken kunt. Daarom spraken we af het nieuwe jaar samen feestelijk in te luiden.

Met gebakjes van de bakker reden Sven, Lynn, Sim ???? en ik naar Alblasserdam, waar Jorn, Manja, Nicky en pa tegelijk aan kwamen rijden. De kleinkinderen haalden oma op uit de huiskamer en kwamen de binnentuin met haar inrollen. Ze zag er echt heel mooi uit! Haar haren waren gewassen, ze had een fleurige roze trui aan, maar het allerbelangrijkste van alles; ze had een vette lach op haar gezicht!

‘Hé Betsy, weet je nog wie ik ben?’

Het leek of ze echt reageerde op pa zijn stem, of er iets van herkenning was, maar het kan ook zijn dat we dat heel graag wilden zien. Pa kletste wat over vroeger en zei dat hij aardbeien voor haar had meegenomen, omdat ze die zo lekker vond. Ook de taartjes waren heerlijk en mams genoot zienderogen. Eten kan ze wel! Het was gezellig en ze was vrolijk en goedlachs, iets wat we lange tijd niet meer bij haar gezien hebben. Ze brabbelde zelfs zo af en toe wat. Was het omdat we allemaal samen waren? De mensen waar ze zoveel van houdt? Ja, het moet het gevoel van liefde zijn geweest! Dat kan niet anders, de liefde en warmte hing in de lucht. We hebben prachtige foto’s gemaakt met moeders als stralende middelpunt. Bij het afscheid kreeg ik een brok in mijn keel, toen pa haar bedankte voor alle goede zorgen en alles wat ze voor hem en haar kinderen had gedaan. Mooi en heel liefdevol. Slik….❤️ Het was een dag met een gouden randje!

Stuk

Het licht en de ondersteuning van mijn fiets viel uit. Kak! ????

Ja hoor, het nieuwe jaar is begonnen en hoe. Op weg naar de nieuwjaarsreceptie van BC Duinwijck viel de accu van de handbike spontaan uit, waardoor ik geen licht meer had en de ondersteuning weg viel. Gadverdamme, daar gaan we weer! Niet nu al, we zijn het jaar nog maar net gestart… ???? Ik haalde de accu eruit en deed hem er weer erin, rammelde aan de accu-kast en gaf er wat klappen op, in de hoop dat hij weer aan zou gaan. Zonder succes overigens. Terug naar huis wilde ik niet en trouwens Sven had de auto mee, dus veel keuze had ik niet. Lichtelijk gefrustreerd en bezweet kwam ik, later dan gepland, aan op locatie. Het drankje, het woordje van de voorzitter – waarin ze ook onze tak van parasport benoemde – en de wedstrijd van het eerste team maakte veel goed.

Maar ja, ik moest ook nog terug…

Gelukkig deed de ondersteuning en het licht op de terugweg het heel eventjes en fietste mijn sportmaatje een klein stukje met me mee, zodat ik veilig thuis zou komen. In de straat viel alles opnieuw uit en toen moest ik in het pikkedonker en in de vieze regen ook nog onze lieve Sim uitlaten. Grrr… Stomme fiets! Mijn vrienden van Kersten zijn inmiddels gebeld en zelfs al langs geweest en hebben antioxidant als tijdelijke oplossing ingespoten. Vocht blijkt de boosdoener van het defect, wat ik zelf ook al verwachtte. Hé, we wonen in Nederland hè?! Daar regent het zo af en toe. Had het maar geen accu moeten worden, denk ik dan. ???? Puntje bij het paaltje; er is een nieuwe accu besteld, tot die tijd moet ik schipperen met een uitvallend exemplaar. Nu maar hopen dat het geen weken gaat duren, want dan word ik gillend gek!

Spreuk van de dag

Wanneer je moeilijke tijden
doormaakt, onthoud dan dat
uitdagingen er niet zijn om je te
vernietigen. Elke uitdaging
presenteert zichzelf om je te
verbeteren, je te stimuleren en
je sterker te maken.
The daily quotes