Maandag, onze laatste hele vakantiedag op Fuerteventura, hebben we bij het zwembad doorgebracht. Lekker in het zonnetje☀️gelegen en gezwommen, het boek ‘De zeven zussen’ bijna uitgelezen????, getafeltennist, geluncht in de haven en een verfrissend Corona-tje ????gedronken. Na het douchen heb ik mijn prothese aangedaan en zijn we nog wat familie kiekjes gaan maken, wat best bijzonder is, omdat manlief niet graag op de foto gaat. ???? Het moet vooral snel en het plaatje moet meteen goed zijn. ???? Nou goed, we staan er toch weer samen op bij een kleine vesting van 250 jaar oud, die ooit diende als verdediging tegen zeerovers. ????

Daarna zijn we wandelend naar ons favoriete restaurantje gegaan in Caleta de Fuste; Volcano. Deze keer had ik geen rolstoel mee, dus ook ik ging lopend. Frank en Lynn liepen voor Sven en mij uit en zaten al aan een drankje toen wij arriveerden. ???? Omdat ik niet lang kan zitten met de prothese, had ik mijn ‘leggy-tas’ meegenomen. Samen met Lynn heb ik in de toilet mijn been afgedaan en in de tas opgeborgen. We hebben heerlijk getafeld en gekletst. Sven en Lynn hadden op het eind van de avond een leuke verrassing…dit etentje was een vakantie-bedank-cadeautje voor ons. Lief!❤️ Ik heb samen met Lynn mijn been weer aangedaan en zijn we langzaam terug gewandeld naar het appartement.

Dinsdag, gisteren dus, hebben we de koffers gepakt en zijn we nog even bij het zwembad gaan liggen. Deze keer geen zonnetje, maar het was prima om nog even te lezen en relaxen. We hadden onze kamer nog twee uurtjes bij geboekt, zodat we voor vertrek nog konden douchen. Terwijl de jongens in de receptie bij de koffers wilden blijven chillen totdat de bus zou komen, ging ik met Lynn nog even de boulevard op. Lynn genoot van een laatste vakantie ijsje, terwijl ik nog één Coronaatje nam. Viva la vida! ????

De Tui transferbus kwam ons halen en het toestel bleek op schema te vliegen. Mooi! Op de luchthaven was het nog niet druk bij de incheckbalie, dus we waren vrij snel aan de beurt. Onze koffers werden extra gelabeld, met een ♿️label. Nooit eerder gezien, maar bij navraag vertelde de grondstewardess dat onze koffers dan ‘eerder’ op de band in Amsterdam zouden verschijnen. Nou…dat zou top zijn, toch?! Op het dakterras nuttigden we nog een broodje, voordat we mochten boarden. Mijn prothese hadden we weer mee als handbagage en met mijn rolstoel kon ik tot aan de deur van het vliegtuig komen. Helaas vlogen we ook nu niet met een toestel van TuiFly maar met een eenvoudige Airbus van Level. Na een goede vlucht landden we om half elf op Schiphol. Terwijl Lynn en ik op mijn rolstoel wachtten, gingen de jongens alvast naar bagageband zestien. We hadden goede hoop, dat de koffers deze keer relatief snel geleverd zouden worden. Na tien minuten kreeg ik mijn stoel en gingen Lynn en ik ook richting de aankomsthal. Wij zeiden al tegen elkaar dat de mannen vast al stonden te wachten met al onze bagage. Maar… niets was minder waar. Het duurde al heel lang voordat de bagageband überhaupt begon te draaien, maar toen de eerste koffers kwamen, waren we alert. Drie rode koffers en een beautycase, daar was het wachten op. Frank stelde ondertussen onze taxichauffeur op de hoogte. Toen het meerendeel van de passagiers de koffers had en huiswaarts ging, stopte de band. Nee…!! ???? Na enige tijd kwam er iemand van Schiphol vertellen dat de bagage weliswaar goed was aangekomen, maar dat het nog ‘even’ zou duren om de koffers op band zestien te krijgen. Één van de bagagemannen had namelijk met zijn hand bekneld gezeten tussen de bagageband en de koffers en had medische zorg nodig, wat natuurlijk erg vervelend was. Nu moest één mannetje voor de resterende koffers zorgen. ‘Met excuses!’, natuurlijk aanvaard, ik vond het in elk geval netjes dat ze ons hierover informeerden. Geloof het of niet, maar onze koffers waren, ondanks het prachtige invalide label, bijna als laatste. ???? Snel vertrokken we met heel ons hebben en houden richting de taxi, die ons veilig thuis heeft gebracht. Er stond een prachtig welkom thuis boeket van pa en Riet???? op tafel, dat was nog eens een warm welkom! Na nog een beetje te hebben gerommeld doken we ons eigen bedje weer in. Home Sweet Home! ❤️

Al met al kijk ik met veel plezier terug op mijn eerste vakantie als Ilse2.0. Het was zeker anders, met dubbele en soms verdrietige gevoelens, maar ik heb ook geleerd dat ik nog best veel wel ‘gewoon’ kan. Samenzijn is eigenlijk het belangrijkste! Zoals mijn psycholoog zegt, ‘Ilse, je hoeft er alleen maar te zijn’. En ik was erbij! Dat had ik een paar maanden geleden nog niet durven dromen. Frank, Sven en Lynn hebben mij twee weken met alles geholpen en zijn bijna opnieuw aan vakantie toe, tenminste…dat roept Frank heel hard…???????? Het valt ook niet mee, niet alleen mijn leven is volledig veranderd, grotendeels dat van hen ook. Maar samen, met de nodige hobbels en zeker ook humor, komen we een heel eind!????

Zojuist Bibian Mentel gezien bij ‘Zomer met Art’ en sluit dit blog graag af met een quote van haar: ‘Bij de pakken neerzitten, is zonde van mijn tijd.‘ En zo is het! ✨

Viva la vida! Viva! ????