Frank stond al gewassen en gestreken klaar om ons uit bed te trommelen. Een echt ochtendmens zal ik maar zeggen, dat ben ik zeker niet, maar nu waren mijn ogen zelfs al open. Met Lynn had ik afgesproken dat zij als tweede naar de badkamer zou gaan, zodat ze daarna haar vader kon helpen met de koffers. Aan mij hebben ze niet zoveel, maar mijn taak was om op tijd klaar te zijn met wassen en aankleden. Klokslag 5 uur was de auto ingepakt, de deuren en ramen gesloten, zat het chloor in de wc-pot (herkenbaar? ????) en konden we vertrekken. Op naar bella Italia!

De auto zat propvol maar Lynn kon nog languit op de achterbank, weliswaar met een paar tassen en Leggy naast haar. Zelf zat ik voorin met een kussen onder mijn bil voor een stabiele zit, een kussen in mijn onderrug ter ondersteuning, het voetenbankje omhoog voor mijn linkervoet en de stoelmassage aan. Niet dat je dat echt voelt, maar toch, het doet iets en ik zat prima. De krukken lagen naast mij. Het was rustig onderweg dus we konden lekker door tuffen. De eerste stop was in Duitsland na een kleine drie uur rijden. Heerlijk om even de rug te strekken en uit de zitmodus te komen, want ik wist niet meer hoe ik moest zitten. Ik schoof steeds van links naar rechts en zakte af en toe flink onderuit om het zitten te verlichten, maar was blij om te kunnen staan en lopen. De auto werd volgetankt en bij de bar bestelden we een bakje koffie. Daarna huppelde ik met Lynn naar het toilet.

Je betaalt zeventig cent en ontvangt dan een tegoedebon van vijftig cent, die je bij alle snelwegrestaurants met hetzelfde logo kunt inwisselen. Heel handig, als het werkt ja. Lynn en ik stonden voor het bewuste draaipoortje en hebben wel tien keer onze bankpas langs de betaalautomaat gehaald, maar dat ding werkte niet. ???? Misschien zijn er wel wat euro’s afgeschreven, maar het poortje ging mooi niet open. Wat nu? Precies, we moesten er dus onderdoor. Dochterlief stond al aan de andere kant voor ik er erg in had, maar hoe moest ik dat doen met één been? ???? Ik legde mijn krukken op de grond en zakte door mijn linkerbeen om te bukken. Lynn kwam niet meer bij van het lachen, toen ik met mijn ene knie op de grond onder het poortje doorschoof. Zag er natuurlijk weer hilarisch uit; een vrouw van ruim vijftig, op één been die met veel moeite acrobatische toeren moest uithalen om een plasje te kunnen doen. ????

Aangezien ik nu al last had van het zitten (en we moesten nog zeshonderd kilometer ????) , wisselden Lynn en ik elkaar af. Zo goed en kwaad als ik kon nestelde ik mij op de achterbank, achter de bijrijdersstoel. Dat was echter niet de goede kant, omdat ik steeds bij het remmen en optrekken mezelf tegen moest houden om niet van de bank af te rollen. We stopten kort op een kleine parkeerplaats, waar Leggy en ik van plaats wisselden, zodat ik iets stabieler zat. Ruim tweeënhalf uur en kilometers verder was het lunchtijd. Tijd dus voor de tweede stop. Er was een grote trap naar het restaurant die ik voorzichtig naar boven sprong, lekker als je al moet plassen. ???? De invalide wc was afgesloten en de sleutel konden we afhalen bij de bar. Wij daar heen, een sacherijnige vrouw pakte de sleutel, maar wilde een onderpand. Alsof wij ook maar het idee hadden om er met de sleutel vandoor te gaan. ‘Sie hat ein bein’, zei Frank op z’n beste Duits. De vrouw keek naar mij, maar dulde geen tegenspraak, er moest iets geruild worden. We gaven uiteindelijk onze tas af met heel ons hebben en houden erin, maar we hadden de sleutel en konden eindelijk naar de wc. Het was een ruime schone badkamer, dat dan weer wel. We deden de deur lekker niet op slot ????, omdat ik na de lunch nog een keer naar de wc wilde en we geen zin meer hadden in de vreselijk onsympathieke dame.

Toen onze bestelling klaar was, bleek het een wit broodje te zijn met een super lange worst, zonder saus. We vroegen of we er een sausje bij mochten. ‘Das haben Sie nicht besteld’, zei de kenau fel, dus nee, dat kon niet meer. ???? Stom mens. We aten onze Bradwurst ohne saus en gingen voordat we verder zouden rijden opnieuw naar het toilet, zonder de sleutel te hoeven vragen! ????

Het laatste stuk ging ik weer voorin zitten, omdat dat toch het meest comfortabel zat. De reis was trouwens prachtig, door Duitsland en Oostenrijk. Echt heel mooi. Sowieso was het heerlijk om na anderhalf jaar weer eens wat anders te zien dan het vlakke Nederlandse landschap. Tegen vier uur ( op circa 950 km) arriveerden we in het Oostenrijkse Nasser. Een hotel met een super mooie ligging in het groen, tussen weilanden, bossen en bergen. Echt fantastisch! Ons eerste drankje buiten op het terras in de volle zon met prachtig uitzicht, smaakte goed. We speelden een spelletje en genoten van de rust.

Aangezien de douchecabine een hoge drempel had, kregen we op verzoek een (gammel) krukje. Helaas was die zo onstabiel dat het geen oplossing bood. Frank moest weer aan de bak en hielp mij over de hoge drempel heen, al vond ik het heel spannend. Ik moest hoog springen en ook nog tussen de schuifdeuren door. Doodsbang om te vallen. Ik hield me vast aan de douchestang en hoopte dat deze niet af zou breken. Het water was verfrissend en toen ik klaar was, moest ik roepen, zodat de hulptroepen weer aan konden rukken om mij veilig uit de cabine te helpen.

Het was erg rustig in hotel en er waren ook maar twee tafeltjes gereserveerd. Op het avondmenu stond een soepje, wienerschnitzel (hoe kan het ook anders ????) met salade en als toetje een apfelstrudel met ijs. Het personeel was super vriendelijk en het eten was dan misschien geen culinair hoogstandje, lekker was het wel. Op de kamer speelden we nog een spelletje yahtzee en deden redelijk vroeg onze oogjes dicht. Moe van een lange reisdag.

Na een goede nachtrust werden we om zeven uur wederom door manlief gewekt. Vroeg, maar ik voelde me redelijk uitgeslapen. Na een douche (met de nodige hulp) stond het ontbijtbuffet al klaar. Ook dit was prima verzorgd. Rond half negen vertrokken we richting de Brennerpas. De eerste reisdag was het rustig geweest, maar nu was het behoorlijk druk onderweg. Onwijs veel vakantie- en vrachtverkeer, vele wegopbrekingen en regelmatig file. Allemaal niet erg, want de omgeving was prachtig. Rond twaalven kregen we zin in koffie, moest er getankt worden en namen we even pauze. Ook hier was een invalide toilet, maar deze was ‘bezet’. Tenminste dat dachten we. Na een tijdje wachten werden we aangesproken door de sleuteldame, of we gebruik wilde maken van het toilet. ‘Eh ja, graag’. Ze haalde de sleutel en opende de deur. Fijn! We aten en dronken nog wat voordat we zouden beginnen aan het laatste stuk naar Toscane.

Het was een lange zit, maar om drie uur in de middag waren we op plaats van bestemming; Villa Casagrande in Figline! De thermometer gaf maar liefst veertig graden aan. De auto was oververhit, maar wij ook… ????

We checkten in en kregen een kamer vlakbij de receptie. Het zou een aangepaste rolstoel kamer zijn, maar er was geen aanpassing te bekennen, behalve een krukje in de douche. ???? Frank en lynn pakten de koffers uit, terwijl ik wat nutteloos stond toe te kijken. Het frustreerde mij dat ik niet echt kon helpen en het ging allemaal zo snel dat er lichte irritatie ontstond. Ach, dat mag na zo’n lange reis. Tijd om de zinnen te verzetten en het hotel te verkennen!

Deze reis/accommodatie is algemeen geschikt voor personen met beperkte mobiliteit. ????

In het middeleeuwse centrum van Figline Valdarno, ligt ons hotel. Deze historische stad is gelegen in de bekende Chianti wijnstreek. Dat klinkt goed hè? ???? Villa Casagrande is tegen de vestingmuren aangebouwd en is echt super mooi. Wel kwamen we er al snel achter, dat het hotel niet te doen is met de rolstoel. Ook niet met Leggy en eigenlijk ook niet met krukken. Hoe ze ons een rolstoelkamer verkocht hebben, begrijp ik werkelijk niet. Het is een kamer zonder aanpassingen en met het extra bed van Lynn, zo klein dat ik er niet eens in kan rollen. Heb zelfs al het handdoekrekje afgebroken, doordat ik erop steunde. ????

We zijn die middag buitenom, ik met de rolstoel, naar het centrum gegaan. In dat ritje ben ik drie keer bijna uit mijn stoel gestuiterd en heb ik een paar rolstoel-handschoentjes versleten, door het intensieve remmen. ???? Het wijntje op het pleintje maakte veel goed, maar het beloofd wel een intensief weekje te worden. Eerlijk gezegd voel ik me beperkter dan ooit, omdat ik vrijwel niets alleen of zelf kan. Frustrerend. Niet alleen voor mij. Hoe doen de locals met een beperking dat hier, vraag ik me af? Frank heeft me al een paar keer beloofd dat hij volgend jaar een reis met de ‘Zonnebloem’ voor mij zou boeken. ???? Nou ja, komt goed hoor. Ik ga en zal ondanks al het gedoe genieten van het prachtige Toscane.