Het team van het woonprogramma was klaar voor de onthulling. Nou, ik ook! Om 23.30 uur stapte ik samen met dochterlief, over de drempel van mijn eigen huis. Ik ben thuis!

Maar…zover was het nog niet. Om elf uur werden we op de hoek van de straat opgevangen door de regisseur en voorzien van een microfoontje, waarbij de zender en draden heel oncharmant onder onze kleding op de rug werden weggestopt. Lynn stond zeker niet te trappelen om voor de camera te verschijnen en met haar hoofd op televisie te komen, maar ze deed het uiteindelijk wel voor mij. Lief. Er kon er maar eentje mee naar binnen, omdat de cameraman anders geen ruimte had om te draaien. Sven blij, haha. Toch was het fijn dat de kids met aanhang erbij waren.

De cameraploeg stelden zich in de straat op, de spotlights gingen aan en we hoorden ‘camera loopt!’ De presentator stelde ons de vraag hoe gespannen we waren. Nou, dat was van ons gezicht af te lezen. Kom maar door, we stonden te popelen om naar binnen te gaan!

De ontmaskering.

Mijn geduld was de afgelopen maanden, weken, dagen en uren aardig op de proef gesteld, maar geloof me, het was het wachten meer dan waard. Met een camera op mijn neus en een felle lamp schijnend in het gezicht, stapten Lynn en ik mijn gloednieuwe appartement binnen. Mijn mond viel direct open van verbazing. De sfeerverlichting was aan, de kaarsjes brandden en er was aardig gesprayd met een aangename huisparfum. Wow! Dit was zo bizar. Met de beelden nog op mijn netvlies hoe ik het huis half mei had achtergelaten, kon ik er nu met mijn koppie niet bij. Het was boven verwachting. Dit voelde al als een echt thuis en dan had ik nog bijna niets gezien. Alle deuren waren gesloten en de doorgang naar de huiskamer was zelfs afgeplakt voor het verrassingseffect. Als ze daar een stoel neer hadden gezet, was ik lekker blijven zitten, zo mooi en sfeervol was de entree.

De ene deur na de andere ging open…

Onze nieuwsgierigheid won het natuurlijk en toen we groen licht kregen ‘camera loopt‘, openden we de eerste deur naar de badkamer. ‘Niet!‘, was het enige wat we uit konden brengen. Met grote ogen keken we rond, dit was alles behalve de bouwplaats die we achterlieten. Dit was een hele fijne plek om de dag te starten. Echt super mooi! De tweede deur die openging was die van de grote slaapkamer. ‘Nee joh!‘, dit kan helemaal niet, zei ik positief verrast. Het was een heerlijk vertrek wat rust en warmte uitstraalde en dat is precies wat ik nodig heb. Heel anders dan ik verwacht had, dit had ik zelf nooit kunnen bedenken. Ook het kleine tweede kamertje was omgetoverd tot iets moois en verrassend benut. De creatieve interieurstyliste met passie voor haar vak, had zichtbaar met liefde aan deze uitdaging gewerkt.

Camera loopt…

Voordat we de huiskamer in mochten werd er een korte stop ingelast. Het camerateam koos een andere positie om te draaien en het plastic werd van de haldeur verwijderd. ‘Drie, twee, één, camera loopt.’ We mochten kijken. ‘Oh, wat gaaf!‘, zei ik totaal onder de indruk van dat wat ik zag. We stapten de huiskamer binnen en ook hier was er een wow effect. Alles klopte en alles was op elkaar afgestemd. Zonder dat ik teveel in detail treed, jullie mogen het resultaat eind oktober op televisie zien, kan ik niet anders zeggen dan dat ik letterlijk mijn moodboard binnenstapte. Fijne rustige kleuren, eenheid in het geheel en dat alles met een luxe uitstraling. In één woord: GEWELDIG!

Misschien denk je wel eens dat mensen overdreven reageren bij dit soort programma’s en ik heb werkelijk geen idee hoe ik over ga komen op televisie (als ik maar niet bij de bloopers beland 🫣), maar ik denk dat de reacties over het algemeen oprecht zijn. Je valt namelijk echt van de ene verbazing in de andere en weet daardoor gewoon niet meer wat te zeggen. Je staat letterlijk met je mond vol tanden. Nou ja, jullie gaan het zien. Oordeel tegen die tijd (waarschijnlijk 27 oktober) zelf maar! 😉

Het klusteam kwam naar binnen, er werden handjes geschud en knuffels uitgedeeld.

Sven, Josefien en Rick stonden al die tijd wortel te schieten buiten. Arme zielen. Ik denk oprecht dat zij pas tegen middernacht naar binnen zijn gehaald om net als ons van de ene verrassing in de andere te vallen. We hebben nog even nagepraat met de crew en toen zij met hun hele hebben en houwen vertrokken, bleven we met z’n vijfjes achter om nogmaals een rondje door het huis te lopen. Je blijft steeds nieuwe dingen ontdekken. Lynn bleef deze eerste nacht bij mij logeren, wat ik echt super fijn vond. Het was namelijk best spannend allemaal. Toen we nog met z’n tweetjes over waren, pakten we het enige drankje en wat zoutjes dat ik in huis had (nog over van het kamperen) en ploften neer op de bank. We hebben tot half drie in de nacht rond zitten kijken. Ogen te kort.

Mijn eerste nachtje.

Geslapen heb ik nauwelijks. Er ging zoveel door mijn hoofd aan indrukken, dat ik pas tegen de ochtend in een lichte slaap viel. Het was fijn wakker worden met mijn dochter naast me, in een heel nieuw huis. Mijn eigen huis. We keken elkaar aan met een een lach op ons gezicht. Knijp mij eens in mijn velleke, zei ik tegen Lynn, omdat het leek alsof ik droomde. ‘Au!‘ Het was echt. 😁 Aangezien ik nog geen koffiezetapparaat had, dronken we een kopje heet water met een theezakje (had deze gelukkig vanaf de camping meegenomen) op bed en lieten de avond nog eens aan ons voorbij gaan.

Na een heerlijke douche haalde dochterlief wat boodschapjes voor het ontbijt en zochten we een schaduwrijk plekje in de tuin om lekker te genieten van een sapje en verse croissants. Het was goed om energie op te doen voor het uitpakken van de vele spullen, dozen, koffers en tassen die in het schuurtje stonden en bij mijn oude buufjes tijdelijk in opslag waren gezet.

Uitpakken

Als een kip zonder kop hupste ik door het huis.

Het is dat Lynn zo kordaat te werk gaat, want anders was er niets uit mijn handen gekomen. Het was overduidelijk, ik zou nog meer moeten ontspullen. Er is (kast)ruimte te kort, of misschien beter gezegd, ik heb gewoon teveel spullen. Iets weggooien vind ik zonde, want misschien kan ik het ooit nog gebruiken of trek ik het toch nog een keertje aan. En ja, ik weet het, shoppen zit er voorlopig niet in. Nou ja, ik zou het in elk geval beter niet kunnen doen, want dan moet ik de schuur van de buren opkopen, haha. Of ik een sale aan me voorbij kan laten gaan… dat gaan we zien.

Aan het einde van de middag kwam mijn zus en later wat vriendinnen mijn nieuwe stulpje bewonderen. Het zonnetje scheen, dus na de rondleiding konden we lekker met een wijntje buiten zitten en proosten op mijn huis. Ja, ik heb een pracht plekje hier! Konden ons pap en mams het maar zien, wat zouden ze blij en gerustgesteld zijn. Het voelt zo fijn, wel een beetje onwennig nog, maar het heeft gewoon wat tijd nodig om te aarden. Alles is nieuw, er is weinig van ons oude huis in het interieur meegenomen, dus voorlopig woon ik in een soort ‘hotel’.

Verhuizen? Wat zal ik wel niet van de nieuwe buren denken? Loesje

Donderdag was dochterlief vrij om verder te gaan met het uitpakken. In mijn eentje lukt dat simpelweg niet, omdat ik dan allerlei gevaarlijke capriolen moet uithalen met een te hoog risicogehalte. Een beetje afhankelijk ben ik dus wel, maar goed de kinderen helpen graag. En jee, wat is ons Lynn streng zeg. Het is kiezen of delen. Een andere smaak is er niet. Als er ook maar iets een tijdje niet gebruikt of gedragen is, moet het weg. ‘Mam, je kunt niet alles blijven bewaren, je woont nu een stuk kleiner en wat heb je nou eigenlijk nodig in je eentje!’ 😬 Dat is een understatement, daar had ze een punt. Ik moest wikken en wegen en opnieuw duidelijke keuzes maken. En nadat we ruimte hadden vrijgemaakt, konden we in de middag toch ook weer wat kleine boodschapjes bij Ikea en de Action doen. 🤭 Er moest tenslotte een waterkoker komen, bestek (ook handig!) een wasmand (nu de wasmachine en droger nog aansluiten), wat handige bakjes voor in de badkamer en wat nieuwe buitenkussens.

Hulphond

De hond is de zesde zintuig van de mens.

Zaterdag wilde ik vroeg uit de veren, omdat ik om acht uur in de auto moest zitten voor een Badmintontoernooi in het Brabantse Rijen. Helaas had ik een slechte nacht achter de rug, nu vanwege aanhoudende fantoompijn en een verschrikkelijke nachtmerrie. Het verhaal kan ik niet helemaal meer terughalen, maar ik weet dat ik doodsangsten uitstond en mijn moeder om hulp schreeuwde. Ons mam kwam niet opdagen, dus riep ik Sven en daarna hoorde ik mezelf Sim roepen. Geen idee of ik echt geluid produceerde, want in zo’n droom werken je stembanden meestal niet, maar in mijn beleving was ik duidelijk hoorbaar. Ineens werd ik in mijn gezicht gelikt. Sim, die nu in de hal slaapt, maakte mij wakker en haalde mij uit die verschrikkelijke droom. Totaal bezweet en met hartslag van een olifant deed ik een lampje aan. Godzijdank, het was slechts een nare droom. En Sim? Dat was de held van de nacht!

Parabadminton

Als slapen een sport is, is een ochtendhumeur dan een sportblessure? #Darum

Mijn badmintonshirt van BC Duinwijck kon ik nergens vinden. Die zat vast nog ergens in één van de vele koffers die nog uitgepakt moeten worden. Ook mijn bidon was zoek, terwijl ik zeker wist dat Lynn deze de dag ervoor in haar handen had gehad. Sterker nog, ik had er denk ik wel vijf, maar dochterlief was streng en vanwege ruimtegebrek mocht ik er maar één bewaren. De rest ging de kliko in, maar ja, waar was die ene gebleven? Veel tijd om te zoeken had ik niet, dus ik trok een willekeurig T-shirt uit de kast en zou op locatie wel een flesje water scoren.

Om kwart voor tien appte ik mijn broer, die mij deze dag zou vergezellen, dat ik bij de sporthal voor de deur stond. Voor hem was het bekend terrein, omdat hij daar een tijdje zelf gespeeld heeft. Hij zou er echter pas tegen half elf zijn, dus keek ik een beetje hulpbehoevend de parkeerplaats rond, omdat mijn rolstoel uit de auto gehaald moest worden. Het waren de Belgische medespelers die mij een helpende hand boden om de stoel uit de auto te halen en naar binnen te duwen. Wel zo fijn, want hupsend een stoel voor me uit duwen, is best wel gedoe. Blij dat ik ruim op tijd was (jihoe!), meldde ik me bij de wedstrijdtafel en net voordat mijn eerste pot begon, was Jorn gearriveerd.

Van Hooijdonk.

‘Hé, zus, ik heb mijn badmintonshirt in de auto liggen, wil je die aan?, vroeg broer kijkend naar mijn witte nietszeggende shirt. Ja, dat wilde ik wel, want de meeste spelers dragen ook een shirt voorzien van hun naam. Misschien moet ik eens met BC Duinwijck gaan praten… Dit toernooi startte ik de eerste wedstrijd met ‘Van Hooijdonk’ groot op mijn rug. Mijn pa zou het geweldig hebben gevonden! Hij was trots op zijn familienaam. Hij zou nog trotser zijn geweest als hij wist dat ik zilver op de damesenkel en goud op de dames dubbel heb gehaald. Het was een leuke sportieve, maar ook hele warme dag, met een geweldige slotfinale om naar te kijken. De wethouder van Rijen mocht de prijzen uitreiken en ja ik kreeg ook weer twee medailles mee naar huis. Was al lang blij dat het geen bekers waren…

Snoekduik.

Mijn nieuwe stulpje is slechts anderhalve kilometer bij ons oude huis vandaan, maar toch had ik Google Maps aangezet om te kijken wat de kortste klap naar mijn straat zou zijn. Het is natuurlijk maar een kleine verandering op de aanrijdroute, maar daarom is de neiging groot om gewoon naar het oude adres te rijden. De invalideparkeerplaats voor de deur is nog niet aangelegd (de aanvraag loopt al sinds april, maar de gemeente moet eerst het verkeersbesluit publiceren, wat twee weken duurt, voordat Spaarnelanden ermee aan de slag kan, en dat kan ook weer weken duren), maar tot nu toe is er gelukkig plek genoeg. Ik parkeerde de auto en stapte ietwat vermoeid uit met mijn tas en racket in de hand. De voortuin is nog niet krukken- en rolstoelproof, daar moet nog het een en ander aan gedaan worden en dat heb ik geweten. Eén van mijn krukken bleef in een gat hangen, waardoor ik mijn balans verloor en bijna gestrekt ging. Met mijn wang tegen het keukenraam geplakt en mijn hart in mijn keel, wist ik me nog net staande te houden. Oef, hier kwam ik goed weg.

Nespresso, what else?

En toen was er koffie!

Dagen liep ik met bonkende koppijn rond. Waar het aan lag? Zeg het maar; de spanning, de veranderingen, het vele uitpakken of het feit dat ik al dagen geen koffie had genuttigd? Wat was ik blij toen Sven de zondag met mij de stad in ging om pannen (zal toch een keer moeten koken) en een Nespresso apparaat te kopen. Mijn allereerste kopje koffie dronk ik maandagochtend buiten in mijn eigen prachtige tuin. Het was het lekkerste koffietje ooit!

Nieuwsgierig?

We oh wie heeft mijn huis tot een paleisje omgetoverd?

Eindelijk mag ik het zeggen. Het team van de Grote Huisverbouwing van SBS6 zit achter de prachtige verbouwing van mijn droomhuisje. Presentator Ivo Putman (beter bekend van de Grote Tuinverbouwing), styliste Laura Kleijwegt, klusser Ad Spendel en aannemer Sarkar zijn de afgelopen weken, dagen en uurtjes voor mij aan de slag gegaan. En laten we ook mijn eigen aannemer Boy Visser en collega’s niet vergeten die de ruwbouw hebben gedaan. Toppers zijn het en wat ben ik hen dankbaar!

Spreuk van de dag

En zomaar uit het niets,
zonder dat je ’t nog verwacht,
ligt er weer een toekomst klaar,
die zachtjes naar je lacht. 😊
#lizismore